Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 317]

Pol Boere (1929)
Blauw ouge

Netuurlek veel ze erg op wie ze de bös inkaom. Alleriers had ze genóg plaots um op te valle want d'r zaote mer e paar lui in de bös umtot 't boete roond de daarteg graode en breujend werm waor. Daoneve waor ze neet klein, volslaank mèt op bepaolde plaotse väöl voluum en behuurlek broen verbrand. Modieus in 't wit, meh vrij bloet gekleid, waor alles aongepas aon häör broen vel en 't werm weer.

Wie ze tegeneuver miech op de baank góng zitte, plezeerde miech dat en ouch 't feit tot häör bloes deep oetgesnooje waor. Meh nog miejer en väöl langer woort mien aondach getrokke nao häör ouge, groet, oonverwachs oonsjöldeg en vaan zoe'n deepblauw kleur tot e blauwselpupke ziech daobij metein vaal versjote zouw veule. Naotot eus ouge ziech e paar kier getroffe hadde, lachde zie 'ns vruntelek tege miech en zag: ‘Wat 'n hits, hè jong, neet um oet te hawwe. De mösje höbbe nog geine zin mie um vaan 't taak te valle. En d'n tillevisie zeet tot 't de koumende ach daog neet verandere zal. Iech höb gere sjoen weer, meh zoe hoof 't veur miech neet. Geiste ouch kemissies doen in de stad?

Mèt zoe'n hits is de koupaovend op donderdag 'n oetkoms.’

Oonderwijl tot zie dat zag, veegde ze mèt e pepèrre zakdeukske dat nao odeklojn of zoeget rook, door häör geziech en door de oetsnijing in häör bloes. Iech wis neet wat te zègke en gaof dus gein antwoord, ouch al umtot iech nog altied e bitsje verpópzak waor, door häör versjijning, en door de ier die ze miech aondeeg door in die leeg bös tegeneuver miech te koume zitte.

Iech vroog miech aof wie iech zoenen indrök op häör gemaak kós höbbe. 't Waor wel get vreemp want iech sjatde häör e jaor of twinteg jonger es miech, meh jeh, iech had wel dèkser verhaole gehuurd vaan vrouwe, die in awwer manne väöl intrèssantegheid zien.

Die illusie woort miech al gaw benome, wie ze effe later vertèlde:

‘Jao, es 't zoe werm is, zèt iech miech altied hei aon de zij-oetgaank, de chauffeur liet daan de deur ope stoon oonder 't rije en daan zitste zoe lekker in de wind. Iech zeen, diech wèts en deis dat ouch al.’

Zoe simpel is 't um iemes weer mèt z'n twie bein op de groond te zètte. De bös stopde weer aon 'n halte. Opzij stapde 'ne mins oet en väöraon twie lui in. Mien euverbuurvrouw loerde ins nao boete. ‘Aoh, de volgende halte moot iech droet,’ zag ze, stoont op en góng alvas bij de ope zijdeur stoon, 'ne gooje meter vaan miech aof. Toen zaog iech tot 't

[p. 318]

fiezelstof* vaan häöre rok door de wermte in de vaw vaan häör zitvleis zaot vasgeplak. Iech zouw 't sjemelek vinde es ze zoe door de stad leep en achter häöre rögk oetgelache woort. Zelf voolt ze dat sjijns neet, want ze boezjeerde neet. Meh wie iech häör, ech galant, wouw helpe, daorum gaw opstoont, achter häör góng stoon en mèt miene vinger häöre rok oet dee naod peuterde, boezjeerde en reageerde zie wel, en hel. In mien rechteroug kaom iers 'ne roeje vuurbal, toen zaog iech steerkes en voolt de pijn vaan de slaag.

Mèt de opmerking: ‘Neet te geluive, op dee leeftied nog zoe e los henneke,’ stapde ze metein denao oet. Iech sjaomde miech de ouge oet de kop en waor blij tot e paar haltes wijer iech ouch de bös oet mós.

Umtot ze miech op mien oug en neet op mien mojl had gehojd, kós iech toch mien kemissies en in de winkels mie woord doen. Ouch in ‘'t Steine Kruukske’ smaakde e paar glazer beer en e dröpke miech good oondaanks 't feit tot iech in de spiegel achter de tapkas meinde te zien tot mien oug begós te verkleure.

Iech droonk nog eint mèt Remao umtot dee weer e kleinkeend had gekrege, en umtot heer bij miech in de buurt woent, stapde veer same op. Trök in de bös zaot heer drök praotend neve miech. Dao waor iech 'm stiekem daankbaar veur, want e paar straote wijer stapde zie ouch weer in de bös, mèt 'n draagtuut vaan de lèste nui boetiek en ein vaan C&A. Wie ze miech zaog zitte, zag ze gelökkeg niks, meh häör griemslechske doog miech de benajde zweit al weer oetbreke. Hiel naodrökkelek drejde iech miech opzij nao Remao mèt de opmerking: ‘MVV-ke deit 't good allewijl, vinste ouch neet?’

Remao had häör netuurlek ouch zien binnekoume en ze, mie es belangstèllend, geziech zag dudelek tot iech gei antwoord hoofde te verwachte. Noe kaom ze neet tegeneuver us zitte, meh 'n baank veur us, mèt de rögk nao us touw.

Metein kreeg iech 'nen èllebaog vaan Remao in mien zij um miech te attendere op zie bewoonderend jaoknikke, mèt veuroetgestoke oonderlip en opgestoke rechter doum. Iech knikde ouch mer gaw vaan jao en vroog Remao of heer weer op vekantie nao Spaanje góng. Zoe kós iech zien ouge en belangstèlling vaan eus mètreizegster aofleie, totdat ze opstoont en aon de ope zijdeur góng stoon wachte tot de bös aon häör halte zouw stoppe.

Netuurlek vloge toen zien ouge en belangstèlling weer nao häör trök, ouch al zaog heer noe allein mer häören achterkant. Meh ouch dee

[p. 319]

verdeende bezeens, ierlek is ierlek. En weer zaog iech tot de wermte 't stof vaan häöre rok weer in die verrekde vaw had vasgeplak.

Remao zaog dat ouch en veur iech get kós zègke of doen, stoont heer al achter häör en peuterde behölpzaam 't stof droet.

Umtot iech oet oondervinding wis, wat noe stoont te gebäöre, wouw iech Remao 'n watsj bespaore, vloog daorum rech en duide metein mèt miene wies- en middelvinger alles weer sjoen trök boe 't gezete had.

Zoe is 't gekoume tot iech miech d'n daag denao op mie werk höb mote kraank melle. Reie: twie blauw ouge.

Aantekeningen

Uit: Pol Boere, Gewoen vertèlsels (Maastricht 1999) 1-3.

fiezelstof: vezelstof, dunne stof

[p. 320-321]