Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 323]

Joop Kurris (1933)
Lifte

Es deen have gare neet edere kier bij 'm waor koume stoon, had 'r allang 'n lif gehad. Otomobiliste stoppe neet gaw veur twie lui tegeliek. De wèts 't jummers noets allewijl.

't Waor kaajd. Dao wejde 'n fèl beis, en aof en touw fiezelde 't gemein. Waor 'r mer vriedag - wie geweente - nao hoes gegaange. Daan waor 't drökker op de weeg. Stoont 'r noe neet te blauwbekke in dee polder. De weie roontelum zaoge verlaote oet. De keuj waore nao de stal.

Get wijer weg laog e grupke verdwaolde hoezer. 'ne Verseerde keersboum heel de wach. 'n Vinster woort verleech door 'ne rink gekleurde lempkes. 't Liekende wel 'n horeknal.

'r Had ziech eve kinne losmake vaan dee kletskriemer. Vaan dee woorste gek. Dee mojlde mer. Neet tot 't in 't begin wie 'r aonkaom, oongezèlleg waor veur get te awhore, meh 't mós neet aon de geng blieve.

Dao stopde get. 'r Rende drop aof en leet vaan alteratie zien striep kartong mèt in dikke vèltstif Maastricht in 'ne pool valle. Achter 't stuur zaot e joonk mevruiwke mèt e kinneke op de achterbaank. Of 'r mèt moch? Dat trof. Ze mós nao Hier. Aon de Geusselt zouw ze häöm oetlaote. Kaom good oet. Waor 'r zoe in Wiek.

In de Eend zat 'r z'ch get besjeemp neve 't mevruiwke, 'n hip dink. Mèt 'r minirökske, peerdestertsje, piezele aon häör oere en 'n sigrèt tösse häör vinger perbeerde ze 'ne bakvès te blieve. Laot mer goon, dach 'r, v'r zitte druug, al is 't neet al te werm.

Wie 't wegelke ziech get aon 't ritme vaan de res op de weeg had aongepas, begós zij 't gesprek. Ze kós ouch niks draon doen tot de roetewissers 't neet doge. Meh die witte lijne op de weeg holpe toch e bitteke. ‘Jao, meh 't blijf oetkieke mèt die drökde,’ meinde heer. 'r Wouw toch ouch 'ns get zègke. De rouk in 't wegelke pakde 'm. Vraoge um e striepke frisse loch dorf 'r neet.

't Leep tege d'n aovend. Ze doog de lampe aon. De oto's raosde langs. Mèt de ski's op 't daak trokke weer väöl lui ‘met de kerst’ nao de wintersport. ‘Zuug ins jong, es bijstandsma höb iech dao gein cent veur.’

E paar daog mèt 't keend nao 'n vrundin in Haarlem waor häör insegste verzètsje. Dao kós heer euver mètpraote. Sjei m'ch oet. Vaan die studiebäörs kóste d'ch niks leiste.

Opins zaog 'r in de veerte 'ne groete sjienwerper. Ze kaome terech in 'n file. Dao hadste 't gemieter. Zeker weer 'n weegversmalling.

[p. 324]

Wie ze avvenceerde, oontdèkde 'r tot de pelitie 'n otokäöring heel. Ze móste aon de kant. Ein lamp waor mer aon. Nao get geklomel doog 't dink 't weer. Meh toen bleek tot de ben gevierlek waore aofgeslete.

Begreep mevrouw neet tot ze häör eige en aandere in gevaor brach? Häöre naom, 't adres en d'n otonómmer woorte genoteerd. Ze kraog ouch nog te hure tot häör rijbewies euver tien daog waor verloupe. Of ze dao good aon wouw dinke. Aanders bleef ze meujelekhede hawwe. Wie ze wegrijde, reep 't keend nog: ‘De roetewissers zien kepot, menier.’ Meh dat hoort d'n agent gelökkeg neet. Dee had 't te drök mèt de volgende wagel. 't Waor zoe al erg genóg.

‘Dat waor dat,’ zag 't mevruiwke. Ze sjöddelde 'ns mèt häöre kop, of ze wouw zègke tot häör ouch niks bespaord bleef. ‘Jao, zoe'nen oto is deur in 't oonderhaajd,’ zag heer. En 'r dach bij z'n eige: es iech veerdeg bin mèt m'n studie, kin iech blij zien es iech örges e pöske vin. En 't traktemint is ouch neet mie wat 't gewees is. Nein, aon 'nen oto hoofde 'r veurluipeg neet te dinke.

't Wegelke pruttelde gestiedeg door, al had me gedöld nudeg. De chiquer weeggebrukers passeerde, d'n eine nao d'n aandere. Wie de sjouwe vaan de DSM naoderde, góng 't keend e leech op: ‘Dat is Geleen, he mamma? Dao woent Monique. Dat is de vrundin vaan pap, he mam?’ ‘Och, sjei toch 'ns oet,’ zag ze.

Dao veel 'n benkeleke stèlte. Ze kröchelde 'ns. Erm mins, dach 'r gegeneerd. Toen zag ze gaw: ‘Iech kin zjus zoe good eve umrije nao Wiek. Dat maak niks oet. Daan hoofste neet nog ins door die kaw. ‘Es dat zouw kinne,’ zag heer blij.

Vanaof de Kruusberg zaoge ze Mestreech veur ziech ligke. 't Doog häöm ummertouw good um weer ‘thoes’ te zien.

In Wiek leet 'r z'ch bij 'ne blommewinkel aofzètte. Oet 'ne kaffee wejde 'ne ‘White Christmas’, wie eine oetgóng. ‘Wach effekes,’ vroog 'r gejaog. Vaan z'n lèste cent koch heer e keersstökske en duide häör dat oonhendeg in 'r han. De bougie braok bekans. ‘Bedaank veur de lif. En 'ne zaolege Keersemes,’ stamelde 'r. ‘Dat waor toch neet nudeg. Meh hartstikke leuk. Daanke.’

Toen pakde ze 'm vas, puunde 'm, stapde weer in 't wegelke en maakde tot ze wegkaom. 't Kinneke winkde häöm nao. Mèt roej wange bleef 'r achter.

Aantekening

Uit: Mestreechter Keersverhaole (twieden drök, oetgebreid, Mestreech 1998) 56-59.