Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 305]

Jean Vangangelt (1927)
'nen Awwen hier

Heer uigde nog zoe good. Heer zaog verzörg oet, waor altied good gekleid, gekemp en mèt gepótsde sjeun. Me zaog häöm neet aon wie heer ziech voolt. Allein en erm, los vaan alles en ederein.

Ze hadde 't neet gemekelek gehad. Kinder, die noe euveral oetgevloge waore, 'ne crisistied, oorlog, gezoondheid. Toch hadde ze e good leve gehad. Ze waore altied content gewees.

Noe evels, intrèsseerde häöm niks mie. Vaan toen ze häöm heinaotouw gebrach hadde, waor häöm niks mie euvergebleve vaan alles wat zien eige gewees waor. Dat waor 't lèste gewees vaan al wat heer had mote aofgeve.

Jao, netuurlek, heer had alles wat heer nudeg had. Kleier, verzörging, 'n kamer. Niemes had häöm oets hure klaoge. Dao waor niks mie vaan häömzelf. Heer had ziech daan ouch opgeslote in zien eige. 't Waor of heer alles kwiet en daorum mer vergete waor. Es heer get zaog, get huurde, es häöm get gevraog of get gezag woort, leefde heer eve op, kaom 't weer eve in häöm bove.

Heer leep door de daog, vol meujte, angs, oonzekerheid en vergete. Ederen daag opnui, verlore in zien eige en aofgeslote vaan de andere. Niemes wis wat heer beleefde achter zien tristege ouge, in ziene kop. Ze hadde häöm gevraog veur de biljartclub, meh daan mós heer ziech binde en dat wouw heer neet. Um te kaarte. Al dat gepraot en die lui um en achter häöm. Es get te doen waor - dao woort vaan alles veur de lui gedoon - kwaome de vrouwlui häöm vraoge um te danse, maakde heer ziech weg. Heer wouw mèt rös gelaote weure.

Es 't good weer waor, trok de zon häöm nao boete en leep heer door Mestreech, oonderwijl heer neet wis boe heer waor, mèt bein die neet wiste boe häöm te drage, en mós heer de weeg trök vraoge.

Kaom heer touwvalleg op de Merret, daan kós heer ziech trök, wis heer tot heer dao vreuger in 'ne kaffee kaom. De lui kóste häöm en es heer e paar dröpkes gedroonke had, brachte ze häöm trök.

De daog waore gegaange, de weke en de maonde. 't Waor werm gewees en kaajd, 't had geregend, gestörmp, gewejd, de zon had gesjijnd.

Alles leep achterein, inein euver, zoonder hapering.

Noe waor 't Keersemes. Al e paar daog stoont 'ne keersboum in de hal, boe heer dèks nao boete zaot te kieke. 'r Wis neet wee dee dao gezat had. Euveral hónge dennetakke en rook 't nao greun.

[p. 306]

Keersmörge zat heer z'n veuj op de vloer, stoont op um weer te goon zitte. Heer voolt ziech meuj, kleide ziech lanksaam, ziech aofvraogend wat 'r waor. Otomatisch deeg heer wat heer edere mörge deeg, vaan keendsbein aof gelierd. Heer wis de reie neet boerum tot heer kreet.

Later zaot heer in de kapel tösse de andere, zien han tege zie geziech, veur zien geslote ouge. Beie deeg heer neet. Allein 't vreuger gelierde vaan z'n awwers, sjaol, veurawwers kreeg 'n plaots in zien gedachte. Dao woorte keersleedsjes gezoonge, en wat gezag woort, hoort heer neet.

Wie ederein weg waor, wouw heer nao zien kamer loupe, toen häöm gevraog woort nao de zaol te koume umtot same gegete zouw weure tösse al die lui, al dat leve, al dat gepraot.

Heer leep, leep. Weg vaan ederein. Heer wouw allein zien.

Wieväöl straote tot heer geloupe had, wis heer neet mie. 't Waor of zien bein dobbel sloge, alle krach wegleep oet zie meuj lief. Z'ne maog vróng, z'ne kop drejde.

't Waor of de bös op häöm stoont te wachte. Zoonder gedachte, bleik, ging heer nao binne. De chauffeur vroog wel e keertsje. Heer hoort 't neet, slófde door zoonder op iemes ach te geve. Zitte, allein zien. Röste. Niemes keek wijer of vroog get. Wiste neet wee en wat heer waor.

'nen Awwen hier.

Toen begós alles te drejje. Heer woort opgenome en 'r wis neet mie of heer waakde of druimde. 't Waor éin groete werveling vaan zie leve. Heer zaog nao boete alles veurbij vlege, zie leve in gebäörtenisse veurbij sjete: 'n neet ophawwende, opeinvolgende böttelenterende werveling vaan flitse, geziechte vaan vreuger en noe.

De dake en tores trokke 'n striep tege d'n hiemel. De brögke sloge hunne baog um de Maos. De Maos waor oet, de peerdentram rijde door de straot. Seldaote krope euver 'n kepotte brögk. Percessies, heiligdomsvaarte, vlagge, Heugem mèt e geziech op de heuvele op d'n achtergroond. 't Maosdal greun en gries. Biesland, geziech op Canne, golvende heuvels, de Jeker, Wolder, 'n hermenie, de Vriethof, doeve, de Merret, heerzelf in zien trouwpak, merretwiever, e jungske in e metrozepekske, meidskes, 'nen awwen oto, 'n begraffenis. 't Eint achter 't aandert. Zoonder rös.

[p. 307]

Wie lang tot heer zoe gezete had, wis heer neet. 't Waor werm in de bös. 'ne Pa en 'n ma die e keend droog, kaome tegeneuver häöm zitte. 'nen Awwere maan, stèl, content, mèt zörg veur zien vrouw, joonk nog, invoudeg. Ze straolde. Keersemes is toch 'ne maan, 'n vrouw en e keend, dach heer. Zie droog 't keend in 'nen dook geslage, dee e leef geziechske vrij leet. 't Sleep rösteg, zeker vaan 't gedrage weurde.

Heer keek nao 't keend en kós zien ouge neet devaan aofhawwe.

Daan sloog 't zien ouge ope en keek häöm aon. 't Keek door häöm eweg, voolt heer. Daan lachde 't. De awwers lachde noe ouch häöm touw, blij um 't keend.

Door de ouge vaan 't keend ging 'ne wereld ope, boe heer binnekeek nao 'nen einder dee häöm zoe bekind veurkaom en boevaan lui nao häöm touw kaome. Oongedöldeg zaog heer ze korterbij koume, oonderwijl heer langs zie leve ging vaan good en koed, leef en leid en alles wat heer geleef en gedoon had.

'n Golf vaan gelök ging door häöm heer, wie heer zien vrouw, femilie, vrun zaog, die nao häöm winkde en repe um te koume. Zien ouge vele touw.

De maan en de vrouw stapde oet. De vrouw droog 't keend, wat weer sleep.

Bij de lèste halte ging de chauffeur, dee al ieder gerope meh gein antwoord gekrege had, ins nao achtere kieke. Dee stèlle, vreemden awwen hier had 'r 'n tiedsje vergete.

Heer zaog häöm weggezak in 'nen hook vaan de stool. 'ne Röstege, gelökkege lach op zie geziech, meujte, angs, oonzekerheid en vergete waore weg. Heer hoofde häöm neet mie wakker te make.

Aantekening

Uit: Mestreechter Keersverhaole (twieden drök, oetgebreid, Mestreech 1998) 64-67.