Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 303]

Bèr Essers (1926-1995)
't Milieugebed

Ach Hier, geer höb gezeen: me steit allewijl in queue
Um klachte in te dene euver 't milieu.
Daoveur, Hier, gef buim boevaan gein blaajer valle:
Die begaoje zoe eus häöfkes mèt de doezendtalle...
En gef us hinne, die wel lègke, meh neet kakele,
Daobij braaf kinder die wel speule, neet spektakele.
Gef Geer soms rege, wèlt daan euverwege:
Laot dee toch druug zien: ouch dao kinne veer neet mie tege.
Gef haone die bevröchte, meh daobij neet krejje
En keuj die mèlk geve, zoonder loejend te lewejje.
Gef hun, die - mèt permissie - hun drolle lègke in servètte
En die daan zelf bringe nao gemeinteleke toilètte.
Gef snie dee wit is, Hier, meh neet zoe glad en kaajd.
Want, Hier, eur minsdom veult ziech väöl te vreug al väöl te aajd.
En ouch de klokke in eur tores, die zoe fiestelek kinne klinke,
Die zètte mennege geis toch oongevraog te väöl aon 't dinke.
En umtot de geis in euzen tied begint te lemmele,
Laot ezzebleef die klokke, Hier, neet klinke meh allein mer... bemmele.

Of, Hier, bekiek Geer dat mèt ander ouge,
En is 't milieu wel good, meh zien 't de lui die neet mie douge...
Dáán, Hier, liert dee mins, dee kuimp oonder die vermeinde plaoge
En dee verzoert in proteste en in sikkeneureg vraoge,
Liert dee mins weer blij te geve en te numme
In 't besef dao zien gein tesse aon zie lèste humme,
En print häöm in: 'ne blije lach is noets verlore,
Want zjus in humor weurt verdraagzaamheid gebore.

Aantekening

Uit: Servé Overhof, Bèr Essers, Mestreechteneer (Maastricht 2000) 15.

[p. 304]