Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 269]

Pol Brounts (1919-2005)
Pótse

‘Geer moot wel 'ne gooje maan gehad höbbe,’ zag de ein vrouw tege de ander, terwijl ze ieferteg doorsjróbde op de graafstein boe ze mèt bezeg waor.

‘Wiezoe?’ vroog de ander.

‘Nou, tot geer uuch zoeväöl meujte daot um ze graaf zuver te hawwe,’ zag de ierste weer.

‘Aozoe meintd'r.’

't Mins góng get lesteg rech stoon, duide häör han in häöre rögk en buigde ziech effe achtereuver.

‘Iech krijg miene rögk haos neet mie rech,’ lag ze oet. ‘Meh eigelek daon iech 't veur mam.’

‘Veur mam?’ De ierste stoont noe ouch rech. ‘Dat snap iech neet.’

‘Jeh, die heet miech dat zoe gelierd,’ zag 't mins mèt de stijve rögk. ‘Die pótsde eder jaor 't graaf vaan pap tot 't doedveel. Pap had geine stein. Dat waor toen nog neet. Meh dao moch gei spierke oonkroed mie opstoon. Niks. En daan zat ze 'ne pot chrysante in de mids. Dus dat höb iech zoe mètgekrege.’

‘Iech dach tot geer zoeväöl vaan häöm gehawwe had,’ zag de ander. ‘Gehawwe? Gehawwe?’ 't Keend vaan mam keek häör pótsnaoberse oonderzeukend aon. ‘Höb geer zoeväöl vaan dee vaan uuch gehawwe?’ ‘Aoch... Tot iech miech hei 't lebber aon 't pótse bin, is eigelek eur sjöld.’

‘Mien sjöld? Noe nog sjoender. Iech kin uuch nog neet ins.’

‘Jeh, toch. Geer höb dat graaf altied zoe sjoen in orde en dee vaan miech laog zoe oonsjijneg* debij, tot iech miech 't veuregend jaor höb veurgenome um 't ouch ins zuver te make. 't Staok zoe aof, heh. Iech begós miech te genere. Höb geer soms zin in 'n tas koffie?’

‘Höb geer koffie bij uuch? Nou gere. Dao höb iech noets aon gedach,’ zag 't mins vaan 't sjoen graaf.

‘Iech höb wel mer ei bekerke, meh geer zalt ouch wel gein muis höbbe gegete, wah. Iech bring miech altied 'n thermoskan mèt. Dao kin iech neet zoonder.’

Ze zatte ziech op de graafstein vaan mam en umstebeurt droonke ze 'ne slók oet 't bekerke.

‘En geer daot 't dus eigelek veur miech?’ vroog opins 't mins wat altied oonkroed had mote oettrèkke.

[p. 270-271]

[p. 272]

‘Jao. En geer daot 't veur mam. Dus daon iech 't eigelek veur eur mam,’ zag de ander filosofisch. ‘Veur häöm zouw iech 't neet doen.’

‘Nein? Waor heer...’

‘Dee? Dee zaot mie in de kaffee es tot heer thoes waor.’

't Waor effe stèl.

‘Dee vaan miech ouch,’ zag toen rizzeluut de vrouw die noets aon koffie gedach had. ‘Wat iech mèt dee höb aofgezeen... Vaan de doeje niks es goods, meh iech zal miech lang mote bedinke veur get te vinde.’ 't Bekerke woort nog ins volgesjöd en ze zaote in gedachte 'n tiedsje veur ziech oet te kieke.

‘Leef eur mam nog?’ vroog toen de ein.

‘Mam? Hölp nein. Die is al jaore doed en begraove.’

‘Dus mam zuut 't neet mie,’ concludeerde de ierste, stief in gedachte.

‘Nein... Mam zuut 't neet mie.’

‘Daan zeet geer wel gek tot geer uuch zoeväöl meujte daot veur dat graaf, neet?’

‘Jeh... Wiet geer dat zoe zègk... Meh...’

‘Zal iech uuch ins get zègke?’ zag de vrouw mèt de koffie. Ze sjroufde 't bekerke op de leeg thermosfles. ‘Zal iech uuch ins get zègke? Iech sjei demèt oet! Deh! Veur eur mam gaon iech miech hei neet aofmäöre*. Iech höb 'm ze gans leve zien vot naogedrage, tot heer 't noe mer zelf deit.’

Ze pakde häör gereidsjap bijein en keek vraogend nao de aander op. Die stoont nog eve in bedink, meh goejde toen häören ummer leeg euver de stein vaan häöre kaffeeluiper en zag: ‘Geer höb geliek. Kom.’ Same lepe ze einsgezind 't kèrkhof aof.

Aon d'n oetgaank zag die vaan de koffie: ‘Tot ze mer doedvalle.’

Aantekeningen

Uit: Lache is oonnötteg (Mestreech 1994) 36-37.

oonsjijneg: onooglijk

aofmäöre: afbeulen