Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 267]

Pol Brounts (1919-2005)
Jonas

Menier Nieste keek de straot aof, boe de rege nog altied op neergótsjde, en bedach tot heer mesjiens toch beter nao zien vrouw had kinne luustere. Die had häöm gezag, wie heer góng wandele, tot heer 'ne regejas mós mètnumme want tot 't vas en zeker góng regene. Ze voolt 't in häöre rögk.

Meh de loch waor nog zoe blauw gewees tot heer häöre rögk neet geluif had en dus stoont heer hei noe in 'n portiek in zien liechte zomerbrook en zien euverhumme en heer had kaajd. Want heer waor al doornaat ietot heer die portiek had gevoonde.

Achter häöm góng opins de deur ope en 'n vrouwestum zag: ‘Meh menier, staot geer hei allang? Komp toch binne. Geer zeet kletsnaat.’ Heer drejde ziech get oonwèlleg um. Eigelek voont heer tot niemand ziech demèt mós bemeuje es heer stoont te lije veur z'n eigewijzegheid. 't Dameke in 't gespaan vaan de deur zag weer: ‘Meh komp toch in. Geer haolt uuch nog de klets op eur lief zoe.’

‘Daanke mevrouw’, zag heer. ‘Meh...’

‘Geer kint toch neet dedoor es 't zoe regent,’ zag ze. ‘Komp mer gaw.’

Heer góng toch mer in noe, nog get moompelend vaan ‘lesteg valle’ en ‘de boel voel make’.

Meh 't minske wouw vaan gein smoesjes wete.

Ze góng häöm veur nao 'n kamer, boe ze häöm 'ne lere fauteuil wees.

‘Zèt uuch, zèt uuch’, zag ze. ‘Iech gaon gaw 'n tas koffie make.’

‘Meh mevrouw...’ wouw heer nog prottestere, meh ze waor al eweg. Heer keek roond in de kamer.

'n Sjoen kamer, voont heer. Mèt väöl smaak ingeriech, sjoen meubilair, väöl antiek - en ech, dach 'r -, e paar prachtege kaste en gooj sjèlderije. 't Zouw häöm verbaze es dat dao geine Jonas waor. En dao achter... 'nen Hollman?

Heer dörfde neet good op te stoon veur te goon kieke, meh heer naom ziech veur tot heer 't zouw vraoge. Nuisjiereg waor heer wel.

Ze kaom binne mèt de koffie op e blaad.

‘Zoe’, zag ze, ‘noe zalle veer ins iers zörge tot geer weer werm krijg.’

Ze sjödde twie tasse in, wees häöm de mèlk en de sókker mèt 't verzeuk ziech te bedene en góng nao ein vaan die sjoen kaste.

‘E sjeutsje cógnac drin kin gei koed,’ zag ze, ‘en 't wermp lekker.

Of hawt geer neet vaan cógnac?’

[p. 268]

‘Zeker wel,’ zag heer, get lachentere um häör bedrijvegheid.

Ze pakde ziech zelf ouch mer e sjeutsje in häöre koffie. ‘Good tege de kaw veuj,’ zag ze. ‘Iech höb ze wel neet, meh iech wèl ze ouch neet kriege.’

Wie ze eindelek zaot zag heer: ‘Maag iech uuch ins get vraoge? Iech höb, wiet geer mèt de koffie bezeg waort, get astrant roond gekeke en... is dat neet 'ne Jonas dao?’

‘'nen Echte,’ zag ze. ‘Vaan in ziene jongen tied nog. En dao, dat is 'nen Hollman. En Jelinger, dao achter: Jaojao... dat waor mien leefhöbberij vreuger: sjoen sjèlderije. En daan leefs vaan Mestreechtenere. Iech höb 'rs nog mier. Meh iers koffie drinke, anders weurt geer miech nog verkajd. Strak zalle veer ins roondkieke.’

Ze droonk effe in stèlte. Ze keek nao de Jonas tege de moer achter häöm mèt 'ne far-away-look in häör ouge.

‘Dat waore nog tije...,’ zag ze in gedachte. ‘Dat waore nog tije...’

Heer zweeg. Wouw häör neet steure.

‘Jehjeh... Da's veurbij noe... Meh 't waor 'ne sjoenen tied... toen.

Iech höb die neet gekoch huur,’ kaom ze trök in de werkelekheid.

‘Ao, nein?’ vroog heer verpópzak.

‘Nein, geine cent veur betaold. Allemaol gekrege. Vaan... gooj vrun. Wach.’ Ze spróng op. ‘Wèlt geer miech ins effe helpe?’ vroog ze.

Ze haolde same de Jonas vaan de moer aof en ze drejde d'n achterkant nao väöre. ‘Dao, zeetd'r?’

Op 't dook waor e stök pepier geplak. ‘Julia, mon amour, merci pour tout’ stoont drop. Mèt 'n oonleesbaar handteikening.

‘Zoeget höbbe ze allemaol’, zag ze. ‘Neet allemaol 'tzelfde netuurlek. Meh de handteikeninge kint geer neet leze. Iech weit 't wel en dat is genóg.’

Jonas woort weer opgehaange.

‘Strak laot iech uuch de andere zien,’ zag ze opgewèk. ‘Es 't uuch intresseert teminste. Meh iers nog e teske koffie.’

‘Nein,’ zag ze nog, ‘geld höb iech noets gewèld. Sjèlderije en antiek en meubele, dat wel. Jao, dat waore tije toen. Meh noe bin iech aajd.’

Ze knikden häöm 'n oug.

Aantekening

Uit: Zal iech uuch ins get vertèlle? (Mestreech 1986) 178-180.