Pol Brounts (1919-2005)
Jonas
Menier Nieste keek de straot aof, boe de rege nog altied op neergótsjde, en bedach tot heer mesjiens toch beter nao zien vrouw had kinne luustere. Die had häöm gezag, wie heer góng wandele, tot heer 'ne regejas mós mètnumme want tot 't vas en zeker góng regene. Ze voolt 't in häöre rögk.
Meh de loch waor nog zoe blauw gewees tot heer häöre rögk neet geluif had en dus stoont heer hei noe in 'n portiek in zien liechte zomerbrook en zien euverhumme en heer had kaajd. Want heer waor al doornaat ietot heer die portiek had gevoonde.
Achter häöm góng opins de deur ope en 'n vrouwestum zag: ‘Meh menier, staot geer hei allang? Komp toch binne. Geer zeet kletsnaat.’ Heer drejde ziech get oonwèlleg um. Eigelek voont heer tot niemand ziech demèt mós bemeuje es heer stoont te lije veur z'n eigewijzegheid. 't Dameke in 't gespaan vaan de deur zag weer: ‘Meh komp toch in. Geer haolt uuch nog de klets op eur lief zoe.’
‘Daanke mevrouw’, zag heer. ‘Meh...’
‘Geer kint toch neet dedoor es 't zoe regent,’ zag ze. ‘Komp mer gaw.’
Heer góng toch mer in noe, nog get moompelend vaan ‘lesteg valle’ en ‘de boel voel make’.
Meh 't minske wouw vaan gein smoesjes wete.
Ze góng häöm veur nao 'n kamer, boe ze häöm 'ne lere fauteuil wees.
‘Zèt uuch, zèt uuch’, zag ze. ‘Iech gaon gaw 'n tas koffie make.’
‘Meh mevrouw...’ wouw heer nog prottestere, meh ze waor al eweg. Heer keek roond in de kamer.
'n Sjoen kamer, voont heer. Mèt väöl smaak ingeriech, sjoen meubilair, väöl antiek - en ech, dach 'r -, e paar prachtege kaste en gooj sjèlderije. 't Zouw häöm verbaze es dat dao geine Jonas waor. En dao achter... 'nen Hollman?
Heer dörfde neet good op te stoon veur te goon kieke, meh heer naom ziech veur tot heer 't zouw vraoge. Nuisjiereg waor heer wel.
Ze kaom binne mèt de koffie op e blaad.
‘Zoe’, zag ze, ‘noe zalle veer ins iers zörge tot geer weer werm krijg.’
Ze sjödde twie tasse in, wees häöm de mèlk en de sókker mèt 't verzeuk ziech te bedene en góng nao ein vaan die sjoen kaste.
‘E sjeutsje cógnac drin kin gei koed,’ zag ze, ‘en 't wermp lekker.
Of hawt geer neet vaan cógnac?’