Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 263]

Pol Brounts (1919-2005)
Kaffee

Wie heer de kaffee binnekaom, keek heer ins roond en sjeveerde toen in de riechting vaan mien täöfelke. Dao waore nog genóg plaotse leeg en heer kós rösteg örges allein goon zitte es heer dat wouw, meh nein, zoe te zien waor heer veurnummes um bij miech te koume zitte.

Heer lufde zienen awwen hood effe op wie heer bij miech waor en zag beleef: ‘Is 't gepermitteerd, menier? Iech... eh... iech zit neet gere allein, zeet g'r.’

‘Meh zeker,’ zag iech. Väöl zin had iech entans neet drin, want iech zaot de gezèt te leze achter 'n tas koffie en waor gaar neet gebrand op e präötsje.

‘Merci, menier, merci,’ moompelden 'r en zat ziech tegeneuver miech. Zoonder get te vraoge zat de jong 'nen awwe klaore veur häöm neer. Heer tópde mèt 'ne vinger aon de rand vaan zienen hood bij wijze vaan daank.

Iech kroop achter mien gezèt en doog of iech erg aon 't leze waor. Meh es iech e blaad mós umdrejje loerden iech toch edere kier ins stiekem nao häöm. Heer zaot rösteg veur ziech oet te kieke. Heer droonk neet. Ermeujeteg zaog heer neet oet. Riek ouch neet. Z'ne jas waor vaan 'n aajd medel en z'n krevat waor zeker jaore neet oet de knoup gewees. Meh z'n euverhumme waor propel en heer waor gesjore.

Gepensioneerd, dach iech. Tösse de viefenzesteg en zeveteg. Heer mós ins nao de coiffeur.

Iech loos wijer, meh wie iech weer ins nao häöm keek, lufde heer veurziechteg ze gleeske op, keek miech aon en zag: ‘Gezoondheid, menier.’ Heer pakde e klein slukske en zat 't gleeske weer veur ziech neer.

Achter mien gezèt fantaseerde iech wijer: Kleinen ambteneer, kinder de deur oet, mesjiens wedemaan.

‘M'ne zoon,’ zag heer opins, ‘is meister in de rechte, menier. Meister in de rechte.’ Heer preufde eder lèttergreep op zien tong. ‘Avvekaot, zoegezag. Dat wèlt get zègke, menier: 'nen Titel. Da's neet niks. In Amsterdam. Jaojao, dee heet 't dao good. 'n Drökke praktiek.

En väöl op reis.’

Heer pakde weer e slukske.

Iech had mien gezèt laote zakke, want zoe boereteg kin me neet zien, um 'ne mins tege 'n gezèt te laote praote.

‘Getrouwd?’ vroog heer, of iech häöm daonao gevraog had.’

[p. 264]

Zeker, zeker. Zij is ouch meister in de rechte. Knappe vrouw. Neet sjoen veur te zien, mein iech, meh knap, begrepd'r. Die heet ouch e köpke, die. Ze höbbe same e kentoer.’

‘Jehjeh,’ góng heer toen door, ‘v'r zien ze neet zoeväöl.’

Dus geine wedemaan, dach iech.

‘Nein, dat neet. Te drök, heh? Kinne neet eweg vaanwege de praktiek. Este avvekaot bis in Amsterdam höbste wel altied werk. Nein... Es ze op vekantie goon, bringe ze 't keend wel ins bij us veur e paar weke. E meideke. Lekker dier. Vief jaor noe. Sprik allein mer Hollands netuurlek. Dao in Amsterdam kinne ze gei Mestreechs. Trouwens, zij kump eigelek oet d'n Haag. Sprik dus ouch allein mer Hollands. Logisch heh. 't Keend dus ouch. Meh bijdehand, huur, die klein. Zoe slum wie 'ne mins. En vief... wie water. De höbs gein ouge genóg es ze thoes is.

Euveral aon zitte heh. En mer vraoge, mer vraoge. Waarom dit en waarom dat en wat doe je hiermee en daarmee? De gansen daag. Leuk.

Ech leuk. Leef ouch. Erg leef.’

Heer fipde aon zie gleeske en druimde weer effe weg.

‘Jehjeh... Wijer koume ze noets. Geinen tied. G'r kint dat. Zoe noe en daan belt mien vrouw ins op, vaan op 't poskentoer, want veer höbbe geinen tillefoon. Meh m'ne zoon is euverdaag altied eweg en op ze kentoer mage v'r neet belle. Umtot heer toch altied 'n conferentie heet, dao. Jeh en 's aovends is 't poskentoer touw. En 'n tillefooncel höbbe veer neet in de buurt. Zoedus... Meh noe geit de klein nao sjaol binnekort. Höb geer eineg idee devaan, wie lang tot 't doort ietot die kinderkes get kinne sjrieve?’

Iech froonsde miene veurkop: ‘Ei jaor? Dat liekent miech wel. En es ze nao de twiede goon, zalle ze toch al wel get kinne sjrieve, liekent miech.’ ‘E jaor?’ Heer droonk nog ins, e zuineg slukske. ‘E jaor? Dinkd'r? Da's lang, e jaor. Meh ze is zoe hendeg. Mesjiens kin ze al ins ieder e breefke sjrieve, wee wèt. Allewijl geit dat gans anders es vreuger. Op de sjaole, mein iech. Enfin, veer zalle mer ins aofwachte.’

Heer stoont op, droonk staonentere z'n dröpke in eine klók oet en lufde z'nen hood weer effe op: ‘Menier, bedaank veur eur gezèlsjap.’

Heer slófde nao boete zoonder te betaole.

‘Vaste klant,’ dach iech. ‘Op rekening. Es dat keend noe mer gaw liert sjrieve. Meh mèt twie vaan die knappe awwers...’

Aantekening

Uit: Mien leef lui (Mestreech 1984) 13-14.

[p. 265]