Pol Brounts (1919-2005)
Un
‘Wie vintste die?’ vroog Fernand. Heer heel zien vrouw 'n bössel roej roeze oonder häör neus. Ze waor zjus aon de kook begonne en stoont aon d'n aonrèk mèt 'n un in häör han.
‘Ao, wat e prachteg boekèt!’ reep Jeanne. ‘Veur wee zien die?’
‘'t Zien 'rs viefentwinteg en ze zien netuurlek veur de naoberse,’ zag heer druug.
‘Veur de naoberse?’ In häör stum kloonk oongelouf en e sjeutsje achterdinke door. De naoberse waor 'n appetietelek mins.
‘Jeh, de meins toch neet tot iech die roej roeze gaon bringe, heh? Allewel...’
‘De bis tot vaan alles in staot,’ zag ze, ‘meh dát zouwste toch neet dörve. Veur wee?’
‘Veur diech netuurlek, oele!’
‘Veur miech?’ Heer brach neet dèks blomme mèt. ‘Boeveur?’
‘Dat raojste noets,’ zag 'r content.
‘Höb iech get vergete daan?’ Ze keek op de kelender. ‘Hei steit niks.’
‘Nein dao steit niks. Meh 't is vendaog perceis viefentwinteg jaor geleie tot iech diech veur d'n ierste kier gepuund höb.’
‘Wèts diech dat nog?’ vroog ze verpópzak.
‘Jao, dat weit iech nog. Umtot iech altied in miene nuien agenda alles euversjrijf wat iech moot oonthawwe. Verjaordaog en zoe. En vendaog steit dao: J.H. mèt e steerke en 25 drachten En iech weit wat dat beteikent.’
‘Gooje God,’ zag ze. ‘Wat bis diech toch 'ne sekure. En dat is zeker?’
‘Zoe vas wie 'n hoes. En 't waor in de portiek bij pa en ma. Dat weit iech ouch nog.’
‘Werechteg. Jao.’ Ze lag de un neer, pakde de blomme en gaof 'm 'ne puun op zien wang. ‘Hool ins die witte vaas in de kamer. Dao zalle ze wel in goon.’
In de kamer hoort heer häör rope: ‘Meh iech waor toch neet de ierste dieste veur d'n ierste kier puundes, heh?’
‘Nein,’ zag heer ierlek wie heer de keuke weer in kaom. ‘Meh die andere höb iech noets euvergesjreve. Zoe lang doorde dat neet. En diech waors de lèste en dat is toch beter, wah?’
‘Hm, hm,’ zag ze. Ze waor veurziechteg stökskes vaan de stele aon 't aofsnije.
Auteursrechtelijk beschermd
