Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 242]

Johan Pletzers (1917-1986)
Mestreech is neet breid, meh laank

Mestreech is neet breid, meh Mestreech dat is laank*;
Mestreech is de stad vaan de Gezèlle vaan de Zaank.
Niks is te lesteg en niks is te zwoer,
Want vrundsjap dat is noe zjus de krach vaan eus koer.

[p. 243]

 

Veer zien gezèlleg es vrun oonderein;

 

Us te ammesere vinde veer zoe fijn.

 

Vergete is de zörreg die soms op us drök;

 

Daorum koume veer edere maondag trök.

 

 

 

Mestreech is neet breid, meh Mestreech dat is laank;

 

Mestreech is de stad vaan de Gezèlle vaan de Zaank.

 

Niks is te lesteg en niks is te zwoer,

 

Want vrundsjap dat is noe zjus de krach vaan eus koer.

 

 

 

Es veer zoe bijein zien is 't miestal raak;

 

Daan weurt noe en daan de kachel aongemaak.

 

Veer zègke wel ins: hómmel!... meine dao niks vaan,

 

Drinke us e gleeske en veer zinge daan:

 

 

 

Mestreech is neet breid, meh Mestreech dat is laank;

 

Mestreech is de stad vaan de Gezèlle vaan de Zaank.

 

Niks is te lesteg en niks is te zwoer,

 

Want vrundsjap dat is noe zjus de krach vaan eus koer.

Aantekeningen

Overgenomen uit: Mestreechter leedsjes-cahier III (Mestreech 1990) 24-25.

Mestreech is neet breid, meh laank is het clublied van het koor ‘De zingende pótsvrouwe’, opgericht in 1944 als ‘De ghesellen van de sanck’. Onder leiding van Zjèf Penders produceerden ‘De zingende pótsvrouwe’ in de jaren zeventig van de vorige eeuw met veel succes een aantal langspeelplaten met Maastrichtse volksliederen.

Hoewel de tekst niet bepaald sterk is, werd Mestreech is neet breid, meh laank zeer populair en ging bekendheid genieten als Maastrichts tweede volkslied. De muziek is van Armand Preud'homme.

Mestreech dat is laank: toespeling op het langgerekte karakter van de vocalen in het Maastrichts van de gewone man en vrouw.