Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 216]

Bèr Wijsen Lzn. (1910-1989)
D'n éventail*

Iech voont 'm op de zolder, in de lomel'kis.
Wie lange jaore laog 'r dao? Vergete.
Ze zègke dat 'r nog vaan Bomma zaol'ger is,
'n Hiel aajd dink, tot op d'n draod verslete.

Me kin nog eve, vaag, de ‘Veer Sezoene’ zien,
Die 'n meisterhand vol gratie drop graveerde.
En d'n ivoor heet deen antieke, gele sjien,
Wat heet zoe'n dink, veur us, noe nog veur weerde?

En toch! Es iech 'm soms ins eve opevaw,
(Veurziechteg! want de kant heet väöl gelije)
Deit 't kleinoed, dat 'ch in m'n han daan haw,
Weer veur mien oug herleve lang vervloge tije.

Iech zeen ‘De Lente’ en iech huur liechte meziek.
Wie ze ziech straolend aon dee polka geve!
Ze make saam de passe. Kiek! Ze buige tegeliek.
Wie gracieus hèlt zie dee wejjer opgeheve!

Daan volg ‘De Zomer’. 't Koppel is nog pas getrouwd,
In werrem aovesloch geure nog blomme.
Zeet wie zie, lachend, mèt dee wejjer nao häöm houwt,
En stoejend same ze d'n hoof in komme.

Noe weurt 't ‘Herfs’. Huurt wie de wind dao boete wejt!
In hoes zien vuur en lampe aongegaange.
De kinder speule kien mèt Pa. De jongste krejt,
Es 'r Ma de wejjer aof perbeert te vaange.

En daan ‘De Winter’! Hoeg ligk de snie op 't plein.
Selbrikkers sjuive langs in boonte slingers,
Zie, aon de vinster zit, nog mer allein,
De wejjer käörend mèt häör aw, dor vingers.

[p. 217]

Aantekeningen

Uit: Veldeke 26 (1951-1952) 14

éventail: waaier

Twee andere gedichten van Bèr Wijsen Lzn. staan in Mosalect, 191-193: In de rege, Snie in de nach.

[p. 218-219]

[p. 220]