Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 214]

Bèr Wijsen lzn. (1910-1989)
Lente-kolder

Iech höb vendaog me zoondags pak mer aongetrokke
En wandel krakend in m'n bèste sjeun,
Want mien narcisse höbbe goud-geel klokke
En op mie bleikske is 't graas zoe greun!

De wind aajt späöls en flejjend door m'n haore,
Fien-witte wölkskes hawwe lente-broonk.
Wat geef iech um mien bijnao-veerteg jaore!
Waor oets mien hart nog wie vendaog zoe joonk?

Mie proemebuimke steit te kóketere
In witte voile! (umwolk door bij-geraos).
De pees trok, um demèt te concurrere
'n Tule klèdsje aon vaan 't teerste raos.

Dáóbove in d'n hiemel mèlk-blauw, wazeg,
de loch doorzinderd vaan éi gouwe leech.
Op 't brikke mörke kwett're mösje, bazeg,
En vlege ief'reg mèt hun strukes weeg.

M'n vrouw is al in blom*, häör haore blinke,
Es zie nao boete, in de zon, kump stoon.
Veer hure same weer de broetsmarsj klinke,
Es veer de trepkes nao d'n hoof aofgoon.

Dao trèkke veer (eus kinder zien de bruutsjes!)
In blij percessie door de zon mer roond.
De lente lach vaan ope kindersnuutskes,
De lente zingk mèt ope kindermoond!

Deeg iech zoe gek mèt zoe mer aon te trèkke
Me zoondagspekske en m'n bèste sjeun?
Wie veer d'n awwe winter aof goon lègke!
Wie de narcisse goud zien en 't graas zoe greun!

[p. 215]

Aantekeningen

Uit: Veldeke 23 (1948-1949) 69.

is in blom: bloeit (vgl. de natuur steit in blom)