Meh dao is eine roop, dee v'r e groet stök vaan eus leve gehuurd höbbe. Dee v'r - in gedachte - nog hure, meh jaomer genóg gans eweg is, zoetot jonger lui 'm z'ch neet mie kinne veurstèlle. Dat waor de roop vaan Knijnsvel.
Toch waor aon dee roop neet zoeväöl bezunders: allein... de maan dee 't reep, kraog in de volksmoond ouch de naom vaan wat heer reep.
En wat heer reep, waor gewoen: ‘Knijnsvel’. Meh zelfs bij dat gewoen wäördsje vaan twie lèttergrepe had heer get drop gevoonde, boedoor dat woord de lui toch nog obsedeerde. Boe heer begós te rope, wis geine mins. Midden oonder de drökde vaan de mèlkkeerkes en de wagele mèt iezere ben en zoe mie hoort me oonderins hiel wied eweg 'n stum wie 'ne zinken ummer, meh sterk en doordringend, en die stum reep: ‘Knijns...!’ op 'nen toen dee in de loch bleef haange. Daan hoort me soms 'n straot wied laank niks mie en, inins, meh väöl korterbij: ‘... Vel’! Daan weer stèlte, boe-in me z'ch de maan dee reep kós veurstèlle, wie heer wijer stapde door de straote, stief veur z'ch oet en mèt 'ne groete jute zak euver de rechtersjouwer. Eve later kloonk daan weer 'n straot wijer, meh deze kier nao d'n aandere kant: ‘Knijns...’
En daan zaotste te wachte. Zjus wie es iemand 'ne sjoon heet oetgetrokke en op de groond gegoeid heet, me op d'n twiede wach. En daan kloonk lang denao weer: ‘... Vel!’
Knijnsvel waor zuineg op z'n stum, meh heer had ouch 't mieste effek devaan. Want ederein kós die twie klaanke. Heer maakde de lui ouch neet beroerd, door ederen daag z'n runde te doen, meh mèt tamelek groete tössepoze. En zoe kós 't gebäöre, tot me op 'ne mörge d'n oetroop: ‘Knijns...!’ zjus nog in de veerte had hure wegsterve, en veertien daog later pas vaan d'n aandere kant 't ‘... Vel!’ hoort aonkoume.
Meh of 't noe ‘Knijns’ of ‘Vel’ waor wat de lui hoorte, es 't in de kraom te pas kaom, zagte de lui daan: ‘Gaw, dao kump Knijnsvel!’
Es ze dat zagte, waore twie dinger meugelek. Daan hadde ze 'ne knien geslach en 't vel bewaord, of nein ze hadde 'ne knien gemas, dee ze zelf neet dorve te slachte, umtot me z'ch op d'n doer geit hechte aon zoe'n stom bies, die me ederen daag, zès weke laank veur de kèrmes, kuul en wörtelkes heet gevoord.
Veur e vel kraog me vaan Knijnsvel e paar cent. En es heer 'ne knien slachde, kraog heer 't vel veur de meujte. Iech geluif neet tot 'r daan ouch nog slachloen verlangde.
Wienie zoeget gebäörde kós me dat allemaol gemekelek hure. Me hoofde 't neet te zien. Es Knijnsvel waor aongekoume, en ‘Knijns...’ gerope had, kós 't veurkoume tot me langer niks mie hoort es gewoenlek.
Auteursrechtelijk beschermd
