Edmond Franquinet (1896-1974)
Euver d'n aard en 't weze vaan d'n diechter
De vreugs miech, vrund, diech d'n aard en 't weze van d'n diechter te umlijne?
Zuuste dao 't spiegelbeeld van de zon in 't snelstroumend water van de beek, wie 't ziech ligk te wege op de gölfkes en gein inkel momint ónbewegelek is, meh aldoor ziech wintelt in krunkelende golving? En noe vreugste miech diech d'n aard en 't weze van d'n diechter te umlijne?
Meh: lèt ins op 't speul van 't keend, es 't, op de huukskes neergedoek in deen haafduusteren hook van de kamer, mèt kleurrieke blokke oet z'n does e prachteg pelies van z'n fantasie opbouwt.
Of: wètste neet wie, ónderwijl datstiech, veureuver gebuig euver 't stuur van d'ne wagel, gein ouge höbs es veur de weeg veur diech, d'nen awwe reisgezèl diech bij tije zach de hand op d'n erm lègk, um diech hiel eve te laote opmèrke, wie sjoen de streek róntelum is, boestiech, in de gejaogs, zelfs neet aon dachs um op te lètte?
En de vreugs miech diech d'n aard en 't weze van d'n diechter te umlijne? Waorstiech dan neet bij us, deen aovend, wie veer dao allemaol neerzaote, bij dat stèl water, boe de late zon ziech in baojde, zoedat 't euver ze gans oppervlak gleujde in oraanje-goud, karmijn en violèt? En rappeleerste diech neet wie toen eve 'n hiel klein windsje dreuver späölde en ziech in-eine dat gans kleureg oppervlak braok in doezend fijn kristalle?
Of biste die deep-duuster nach vergete, wie veer langs 't altied wisselend strand van de zie lepe? Dao waor e groet en angsteg tumult van fluitende win en berg sjuimend water en wie 'n vliemsjerpe tóng splitsde d'n iele* bliksem, ónder 't ratele van d'n donder, de zwarte loch. De vreugs miech, vrund, diech d'n aard en 't weze van d'n diechter te umlijne.
Meh: behuurt ze diech neet touw, die fijn kristalle vaas, boevan de sjerpgeslepe facètte, in fèlle flónker, dat loes* zonnesträölke doen opflitse, dat, zoe behendeg door de geslote gardijne doorgekrope, ziech noe inins óntdèk en veur ederein ziechbaar mèrk?
Of: wètste neet mie wie veer same zwiegentere dao stónte in bewóndering veur die prachtege albaste lamp, boe, in dófvloere sjien, doorweg sjiemerde 't fien speul van de daobinne mèt inkel get klein beweging brannende vlam, en waor 't neet es-of zach doons teer umgaof 't gleujeteg vuur?
Auteursrechtelijk beschermd