Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 129]

Vic Reinders (1888-1961)
Ter herinnering aon Fons Olterdissen

Nog huur iech noe, nao viefentwinteg jaor,
De klokke lojje euver plein en straote,
Deen daag, wie Fons veurgood us ging verlaote,
Dee fibberwariemörge, kaajd en klaor.

De Sintervaos waor zwart vaan lui, éi leech;
Me heet 'm wie 'ne prins zoe sjoen begraove.
Prins wàòrs heer ouch vaan hart- en geistesgaove,
Ein vaan de bèste oet 't volk vaan Treech.

Want veur z'n stad, häör börgers, leefde heer,
Door häöm heet fies en optoch ziel gekrege.
Wie heet Mestreech häöm nao aon 't hart gelege,
In leef en leid ‘door alle iewe heer’!

Heer gaof, es mins, wat heer te geve had
Aon ederein, dee z'ne noed kwaom klaoge.
Es sjrijver gaof heer 't bèste, zoonder vraoge,
E blievend beeld vaan 't leve in zien stad.

Z'n ‘Type’ woorte minse, geis en vleis,
Z'n ‘Stad en Lui’, die kós heer wie neet eine;
Heer wis, wie geine, 't leech te laote sjijne
Vaan eigen humor, spraankelend vaan geis.

Dee geis, dat hart, bleef altied eve joonk,
Dat hart vaan goud, wat zoeväöl wis te geve.
't Gaof ouch zie werk die werrem kleur en 't leve,
In taol, die wie meziek in d'n oere kloonk.

Mestreechteneers, veer höbbe allemaol
De pliech, in daankbaarheid de naom te iere
Vaan Fons, Mestreechteneer in merg en niere,
Groetmeister vaan eus eige, zeute taol!

[p. 130]

Aantekeningen

Uit: Vic Reinders, Mestreechter veerskes (Mestreech 1962).

Het gedicht is gedateerd: 19 januari 1948.

Meer poëzie van Vic Reinders is opgenomen in Mestreechter Spraok, 145-147 (Mestreech, Nuijaorsdaag, 't ‘Kerstmannetje’, De steiweeg).

Het laatste gedicht staat ook in Mosalect, 152.