Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 127]

Vic Reinders (1888-1961)
De beiweeg

'n Duuster nach, stèl veel de snie,
Gei maonleech en gein stare mie,
En alles sleep, de stad waor leeg,
Wie dao Slevrouw de beiweeg deeg.
Zoe frêle, zoe klein, zoe gans allein
Ging z'in d'n duuster weg vaan 't plein.
Meh vaan de noster in häör hand
Bloonk kral aon kral wie diamant.

En zuuch, toen heet ziech in die nach
D'n hiemel in de stad gelag:
De maon braok door, z'n helder leech
Besjijnde 't wit-besnied Mestreech.
Obbins dao woort de loch zoe zach
Wie e windsje in 'n zomernach,
De snie dee woort e greun tepiet
Vol blomme wie in veurjaorstied.

'n Staar sjoot oet d'n hiemel neer
En nog ein en 'n aander weer,
En woe ze vele in die nach
Dao stoont obbins 'nen ingel op wach.
Tot zoe de ganse beiweeg roond
Op ederen hook 'nen ingel stoont
En es Slevrouw veurbij 'm góng
Kloonk zienen ‘Avé’ of heer zóng.

Al beientere, gans allein,
Kwaom toen Slevrouw weer op 't plein;
En dao, veur 't duuster kèrkportaol,
Zóng in 'ne boum 'ne nachtegaol.
Toen greujde roondum häör e leech
Wat klaorder woort en hoeger steeg,
En mèt steeg in dat leech Slevrouw
Wie 'n staar rech nao d'n hiemel touw.

[p. 128]

 

Daan... alles duuster; weer vèlt snie,

 

Gein ingele en gei maonleech mie;

 

Niks bleef mie nao die woonderprach

 

Es stèlle snie en duuster nach.

 

 

 

Meh jaor nao jaor goon beientere

 

Nòg doezende Mestreechtenere

 

Nao iewe weer deezelfde weeg,

 

Woe ins Slevrouw de beiweeg deeg.

Aantekeningen

Uit: Vic Reinders, Mestreechter veerskes (Mestreech 1962).

‘Beiweeg’ draagt de datering ‘Sept. '47’.