Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 107]

Edmond Jaspar (1872-1946)
Vakantie

Wie viege in kiskes, zoe zien ze geprop
In treine, die gleuje en breuje.
Ze bloze en puffe en vege de kop,
Boe-op weer nui pèrrelkes bleuje.
'n Dampbad van minseloch, plakketeg-veis,
Van Eau-de-Cologn', zoer-vergange,
Van pinkers* en touwbak en ‘snóp-veur-de-reis’,
Blijf vètteg en pappeteg hange.
't Is veur te vergoon van de hits en de staank,
Mer 't heet veur hun gein importantie;
Thoes woorte z' alliech van de hèlf al kraank,
Noe gief 't niks, ze zien op vakantie!

De weeg is vol zon en de berg is steil,
Ze loupe mèt groete étappe.
Ze zien pas haafweegs en al noe wie 'nen dweil,
En ore nog mote ze stappe.
De veldfles is leeg, ze vergoon van d'n doors.
Dao's niks in d'n umtrèk te kriege.
De stöb laojt ziech op hun geziech tot 'n koors,
Ze snakke nao aosem en zwiege.
Toch weure de bein mer opnui weer geluf,
Wat maak veur 'ne kier zoe'n distantie.
Thoes höbbe ze veur zoe'n strapats geine puf,
Hei wel, want ze zien op vakantie!

De kamer in 't boere-hotèlke is klein,
Ze ruuk nao de mèstem, de keuke;
De bèdsjes zien smaal en zoe hel wie de stein,
't Wiemelt van viege die jeuke.
De nach is ónrösteg, me woelt en me drejt,
't Is dóf en de mögke die steke.
En kump dan de slaop, ouch d'n haon kump, dee krejt.
Van elend krup m'ónder de deke.
Toch steit me weer op, wel neet fris, mer vol mood.
Me slik al die boere-usansie.

[p. 108]

 

Thoes gaof zoe eín nach wel veur weke koed blood,

 

Hei neet, want me is op vakantie.

 

 

 

D'n toer door 't museum is tej en zoe laank.

 

‘Dao weurt miech al'wijl get gesjèlderd!’

 

Bek-aof röste z' evekes oet op 'n baank,

 

Ma kiek op 't lès wie verwèlderd.

 

Pa leus vreemde naome, boe 'r niks van ónthèlt.

 

‘'r Moot toch zoeget devaan wete.

 

En 'r is veur z'n kinder veural drop gestèld.’

 

Dao vraog eint: ‘Ma, goon veer haos ete?’

 

Thoes weurt 't museum nog noets neet bezeuk.

 

‘Wee gief veur wat dao hingk garantie?’

 

Op reis, da's get anders, 't steit in de beuk.

 

En daan, m'is noe toch op vakantie!

 

 

 

't Regent aw wiever twie daog aon ei stök.

 

De gaste in 't hotel zitte binne.

 

D'n traanzjee* van kinder is lesteg en drök,

 

Ze weite neet wat te beginne.

 

Ma deit häör bès en verzint hónderd-oet,

 

Mer 't lök neet, ze zien neet te paoje.

 

Papa gaap en rèk ziech en loert door de roet,

 

Wie d'eendsjes ziech lekkerkes baoje.

 

Thoes is heer hiel streng en verdreug geine kik,

 

Mer hei is heer vol tolerantie.

 

't Hölp 'm toch niks, al maak heer ziech dik,

 

En trouwens, heer is op vakantie!

 

 

 

Iech zit bij miech thoes in d'n hoof en geneet

 

Van blomme, kapelle en bije.

 

De zon brant wel heit, meh geneert miech toch neet,

 

Iech veul miech gelökkeg, tevreie.

 

Iech weur neet gejaog, neet gesjöddeld, gepeers,

 

Iech hoof gein daog laank te steppere*.

 

Gein kinder, die ensele, zitte miech dweers,

 

Slech weer zal miech neet sjaggernere.

 

Aoh, 'ch haw van natuur, meh iech haw ouch van rös.

 

Die vin iech hei in abbondantie.

 

Die maak mèt de zon miech 't leve tot lös:

 

Ouch iech höb volop noe vakantie!

[p. 109]

Aantekeningen

Uit: Edm. Jaspar, Bonte Blomme (twiede, vermierderden drök, Mastreech 1928) 160-162.

pinkers: slechte sigaren

traanzjee: fr. tranchée, grote troep

steppere: vlug doorstappen