Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 105]

Fons Olterdissen (1865-1923)
Mestreechs volksleed

Jao diech höbs us aon 't hart gelege,
Mestreech, door alle iewen heer.
Veer bleve diech altied genege
En deilde dreufheid en plezeer.
Veer huurde nao dien aw histories
Te peerd op grampeer ziene sjoet.
Eus ouge blónke bij dien glories
Of perelde bij diene noed.

[p. 106]

 

En dee van diech 't sjoens wèlt prijze

 

In taol, die al wie zinge klink,

 

Dat dee op nui Mestreechter wijze

 

Zien aajd Mestreech mèt us bezingk.

 

Me zóng van diech ten allen tije.

 

Eus moojers zónge bij de weeg.

 

En voolte veer us rech tevreie,

 

Dan zóng ze e leedsje vaan Mestreech.

 

 

 

Doe, blom vaan Nederlands landouwe,

 

Gegreujd op 't graaf van Sintervaos,

 

Bis weerdeg dobbel te besjouwe,

 

Gespiegeld in de blanke Maos.

 

'n Staar, de witste oet de klaore,

 

Besjijnt diech mèt häör straole zach.

 

En, um diech zuver te bewaore,

 

'nen Ingel hèlt bij diech de wach.

 

 

 

Wie dèks woorste neet priesgegeve,

 

Meh heels dien kroen toch opgeriech.

 

En óngeknak biste gebleve

 

Door euze band van trouw aon diech.

 

Daorum de hand us touwgestoke,

 

't Oug geriech op 't stareleech.

 

En weurt dat oug dan ins gebroke,

 

dan beit veur us 't aajd Mestreech.

Aantekeningen

Het ‘Mestreechs volksleed’ is eigenlijk het slotkoor van de ‘kemikken opera’ Trijn de Begijn (1912) van Fons Olterdissen. De muziek werd geschreven door zijn broer Guus.

De muziek werd overgenomen uit de Mestreechter leedsjescahier I (Mestreech 1989) 48, de tekst uit: Mestreechter spraok, 94-97 (met pianobegeleiding).