Boekèt Mestreechs. Bloemlezing uit de Maastrichtse dialectliteratuur

[p. 80]

Anoniem
Ode van Julius Caesar aon 't Waterpeurtsje

O Waterpoort!
Klassieke poort,
Ruim achttienhónderd jaore
Heet bommevrij
Treechs börgerij
Diech wete te bewaore!

Wie iech diech bouwe deeg van stein
Door mien bèste soldaote,
Huurde me hei allein Mastreechs,
Gei Frans of Hollands praote.
Dat waos in de sjoen gouwe iew,
Wie aal in vrundsjap leefde
En eder vrouw in eige hoes
Häör eige kleier weefde.
Wie knech en meister amicaal
Same oet ginge vèsse,
Of trokke nao de kelderkes
Um hunnen doors te lèsse.

Toen koch me alles in Mastreech,
Toilèt en ander zake,
En wat me verder nudeg had
Leet me zich dao ouch make.
De gaas waos toen nog neet bekind
En in de duuster straote
Kós eder Mei mèt häöre Zjang
Kaafmouze* en vrij praote.
Ouch waos 't park veur hun vrij,
Woevan ze profeteerde,
Wat in dee goojen auwen tied
Gaaroet niemand geneerde.

De kinder ginge neet nao sjaol,
Mer lierde toch manere
En wie me moot andermans good
Óntzien en respectere.

[p. 81]

 

Dee toen plezeer in breke had,

 

Naom deens bij de Vandale,

 

Zjus wie alwijl 'ne wille jóng

 

Geit nao de koloniale.

 

De jónkheid späölde in de loch*

 

Bij zónnesjien en rege,

 

En wat hun spande in de brook

 

Dat lete ze vrij vlege.

 

 

 

Noe zitte ze de gansen daag

 

In de sjaol te studere,

 

En dee zich neet geslote hèlt

 

Dee krijg ze op z'n vere.

 

Wat wónder ouch dat es de jäög

 

De klas daan maag verlaote,

 

Wat lang in 't lief gespanne zaot

 

Op straot weurt losgelaote.

 

Dan spröt en drejt dat klein gespuis

 

Zien reukvol excreminte

 

Ónder mien poort en parfumeert

 

Häör nobel fóndeminte!

 

 

 

En wie d'n auwe veteraon,

 

Dee diech veur miech bewaakde,

 

Toen Eburoon en Tungeneer

 

Hei 't land ónveileg maakde,

 

Zoe wake noe mèt sjerpe reuk

 

En spitse bajonètte

 

Aon diene voot, o nobel poort,

 

De Wieker drolkadètte.

 

O bessem van stadsreineging,

 

Spaor toch 't jäögdeg leve

 

Van die broun sjötters, aon mien poort

 

Tot ierewach gegeve!

 

 

 

O waterpoort!

 

Antieke poort,

 

Gebouwd ter miener iere,

 

Wee hej gedach

 

Dat 't naogeslach

 

Dien auwdheid zoe zouw viere!

[p. 82]

Aantekeningen

De volledige titel van dit gedicht luidt: Ode van de Romeinse Keizer en Generaol Julius Cesar bij 't trökzien van 't gerestaureerd Waterpeurtsje.

Het staat in de Opregte Maastrichter Almanak voor het jaar Onzes Heeren 1898 (Leiter-Nypels, Maastricht).

waterpoort: Deze bevindt zich in de Stenenwal, die deel uitmaakt van de veertiende-eeuwse omwalling van de voorstad Wyck. In 1714 werd deze doorgang naar een loskade aan de Maas vergroot, maar in de negentiende eeuw werd hij onderdeel van een eroverheen gebouwde woning. In 1890 besloot de gemeente tot sloop, om het waterpoortje in 1897 in ‘oude luister’ te herstellen. Zie: Jac van den Boogard en Servé Minis, Monumentengids Maastricht (Leiden 2001) 29.

kaafmouze: vrijen

in de loch: buitenshuis