|
| |
| |
| |
Meizang. Aan den heer Mr. A.C.W. Staring.
Staring! als de winter woedt
Dan nog voelt ge 't warme bloed
Welgemoed bij wijn en zang,
Valt de winter u niet bang.
Schoon de koude huiv'ring baart,
Gij moogt vreugde smaken,
En uw zangen bij den haard
Doen mijn' boezem blaken, -
Dichter! o versmaad ook niet
't Ruischen van mijn kunst'loos riet!
| |
| |
Zie, de winter ging voorbij,
Zie, de lente lacht weêr blij
Uit het vriend'lijk zuiën;
Wij verlaten nu den haard,
Nu weêr alles mint en paart;
Nu Natuur, na zoete rust,
Weêr bij mensch en dieren
Leven wekt, en drift en lust
Woelt door bloed en spieren,
Nu 't gevederd koor in 't woud
Weêr den schoonsten beurtzang houdt;
Weêr op de aard' wil troonen,
En haar snelgewiekte zoon
Nu hij al wat leeft bezielt,
Alles voor hem nederknielt;
| |
| |
Nu de Nimfen zich ontkleên,
En haar blanke en poez'le leên
't Knaapje zich verschuilt in 't riet,
En de schoonen schalks bespiedt;
Achter 't loof der twijgen,
Zich weêr, op des herders beê,
't Keursje los laat rijgen;
't Windje, dat haar zachtkens streelt,
Met den gazen halsdoek speelt.
Ieder plantje, bloem en spruit
En de Mei, een jonge bruid,
Lokt ons weêr tot minnen:
Waar Natuur ooit vreugde schenk',
Dichter! wij verstaan haar' wenk.
| |
| |
Rein genot, bij zang en wijn,
Staring! wij, die dichters zijn,
In ons hart gloeit jeugdig vuur,
Als in de ad'ren der Natuur.
Op uw' schoonen Wildenborg,
Zal een frissche teug, in 't groen,
't Harte vrolijk kloppen doen.
Ja! al deedt ge bij den haard
't Beste hebt gij wis gespaard,
Om in 't groen te drinken;
Schenk dan nu, bij zang en min,
| |
| |
Dat we 't geen Lyaeus biedt
't Dropje, dat in 't kelkje spat,
Is ook frisch en zuiver nat.
Laat ons hier, vol jeugdig vuur,
't Land'lijk speeltuig snaren,
Met de dicht'ren der Natuur
Al wie zingt van liefde en wijn
Zal in 't groen ons welkom zijn.
Laat Homeer, die lauw'ren won,
Flaccus ook, bij 't bruisend vat
| |
| |
Ja, wie zingt van liefde en wijn
Zal ons lief'lijk streelen;
En we zouden dichters zijn,
Neen! wanneer ons hart geniet,
Vloeit ook ons vereenigd lied.
Zelfs de winter, guur en lang,
Heeft geen' klagt me ontwrongen:
Staring! 'k heb uw' lieven zang
Onder 't groen van loof en blaân,
Bied ik u mijn' meizang aan.
Herfst en winter gaan voorbij,
Ras is 't schoonste jaargetij,
Met mijn' zang, verdwenen:
Schoon al lente en zomer keer',
Onze bloeitijd komt niet weêr.
| |
| |
Zie de beek, in 't voorwaarts spoên,
Door de duinen spart'len;
Zie de zephirs, in het groen,
Met de bloempjes dart'len;
's Levens beste deel verdween,
En de vlugge vreugd vliegt heen.
Grijpen wij den snellen tijd
Zie, hoe 't leven henen glijdt,
En 't genot heeft vleugels;
Vreugde fladdert wuft en vlug,
En ze keert niet weêr terug.
Wijsheid spreekt. Wat zegt zij ons?
's Winters in het zachte dons,
Geur'ge mirte- en rozenblaân
Bieden u een rustbed aan.
| |
| |
Juich en jubel, kus en koos!
Heden bloeit de lenteroos,
En ze kwijnt reeds morgen:
Smaak, zoo veel, zoo lang ge kunt,
't Wordt u heden nog vergund!’
Staring! ja, ons mag die taal
Zoet in de ooren ruischen!
Vreugde blaakt in ons gemoed;
Vreugde tintelt ons door 't bloed.
In 't bekoorlijk Gelderland,
Over kei en glinst'rend zand
Door de wouden klat'ren...
Gloeit ons hart van heilig vuur
Voor het schoone der Natuur.
|
|
Auteursrechtvrij