Gedichten

[p. 105]

Het roosje.

Weet ge wel, mijn lieve meisjes!

Waarom 't roosje doornen heeft?

't Is alleen hare eigen trotschheid,

Die haar deze wapens geeft.

In den uchtendstond der tijden

Werd ze stoeijend afgeplukt,

Zorgeloos door teed're handjes

Aan den zachten steel ontrukt.

Plukte Damon voor zijn' Fillis

Bloempjes tot een' ruiker af,

Zij was 't uitverkoren bloempje,

Dat den ruiker schoonheid gaf.

[p. 106]

 

Had Dametas voor Dorinde,

 

Op haar feest, een' krans bereid,

 

't Roosje leende aan 't lieve kransje

 

Luister en bevalligheid.

 

 

 

En als ze op den blanken boezem

 

Van de bruine Aglaja zat,

 

En den troon der min bekleedde,

 

Waar zoo menig mond om bad,

 

 

 

Dan - dan zag ze op de and're bloemen,

 

Als op lager wezens, neêr...

 

't Roosje was der meisjes liev'ling,

 

Waande zich geen bloempje meer.

 

 

 

Maar... heur zusters klaagden treurig

 

't Onregt aan de goede Goôn:

 

‘Wij, we zijn toch ook uw kind'ren,

 

En gij schiept de roos zoo schoon!’

 

 

 

Flora wenkte - 't lieve bloempje,

 

't Zachte roosje, was niet meer;

 

Flora wenkte - 't arme roosje,

 

Vol van doornen, bloeide weêr.

 

 

[p. 107]

 

Chloë plukte weêr een roosje,

 

Onbezonnen, onbedacht;

 

Maar, helaas! de onnoz'le Chloë!....

 

't Woud weêrgalmde van haar' klagt.

 

 

 

't Roode bloed vloeide onmeêdoogend

 

Langs haar' blanke vingers neêr,

 

En het schichtig herdersmeisje

 

Stoeide nooit met roosjes weêr.

 

 

 

Chloë vlood en zij verspreidde

 

Overal die droeve maar -

 

't Roosje was der meisjes liev'ling;

 

Thans vreest ieder handje haar.