Dicht-kundige ziele-zangen, op-gesongen door verscheyde zangh-lievers
(1681)–Philippus van Sorgen–
Auteursrechtvrij
[pagina 99]
| |
Op de wijse van den 91. Psalm.
I.
Hoe dat het gaet of niet en gaet,
‘K laet Iesus nimmer los gaen,
Selfs als het onderst’ boven staet,
‘K laet Iesus nimmer los gaen,
Schoon alles is in roer en rep,
En ‘t samen schijnt geswooren.
Om nu gelijck met eenen schop,
Godts Volck de rust te stooren.
II.
Hoe dat de Duyvel vleyt of woelt,
En komt als Leeuw of Vos aen,
‘t Is al vergeefs al wat hy doet,
‘K laet Iesus nimmer los gaen,
Schoon Hy my somtijts op-gesmockt
Voor komt met valschen luyster,
Op dat ick mede ingelockt
Sou worden tot sijn duyster,
III.
Of met een hooge eeren vloet,
Of met een goude zee aen,
‘t Is al vergeefs al wat hy doet,
‘K laet Iesus nimmer los gaen,
Sijn eer en staet die ruymt met stanck,
Sijn gelt vervliegt met veeren,
Al sijn beloften die gaen manck,
Men kon daer niet op teeren,
| |
[pagina 100]
| |
IV.
Hy veylt de ziel op leverinck,
Heel gouden berg-gewesten,
Doch als hy schult maent, niet een dinck
Heeft hy als dan ten besten,
Sijn gantsche kraam met poppe-goet,
Sijn een hel ruyschelingen,
Sijn vrolijckheyt versuyckert roet,
Dreck sijn gewenste dingen.
V.
De Werelt hout hy in sijn schilt,
Daer ken ick desen vos aen,
Hy mach ‘t besoecken hoe hy wilt,
‘K laet Iesu nimmer los gaen,
Als hy dan niet met list en jaaght,
Een schrick op ‘t lijf gesonden,
En my voor Iesus aengeklaagt,
Van schrickelijcke sonden.
VI.
Dus dondert Hy met vier en vlam,
Van laster op mijn siel aen,
Maer egter ‘t rood bebloede Lam,
Dat laet ick nimmer los gaen,
Dit sal ick heftig roepen uyt,
Soo lang ick hier moet swerven,
Hy krijght my noyt ter prooy of buyt,
In leven noch in sterven.
VII.
Schoon ick door u snootste wight,
Word van het Hemels Hof van
Gequetste Majesteyt berigt,
Daer krijght gy vrugt noch lof van,
Als dat gy sijt der knechten knecht,
Der Broederen aen-klaager,
Een Engel die met vuysten vegt,
Haer pijniger en plaager.
| |
[pagina 101]
| |
VIII.
Wanneer hem dit oock is misluckt,
Komt hy de siel aenranden,
Met alles wat het lichaem druckt,
Met lijden, kruys en banden,
Daer kiest hy sijn suppoosten op,
Een volck niet om verdragen,
En sist uyt die de boosten op,
Om mijne siel te plagen.
IX.
Dan wend hy ‘t over geenen boeg,
Dan weder over desen,
Hy kome laet, hy kome vroeg,
Aen my is geen belesen,
Soo lang ‘t de Duyvel niet geluckt,
Dat door sijn helsche klauwen,
‘t Lam uyt sijn Throon is af-geruckt,
Soo sal ick niet verflauwen.
X.
Soo lang de Koning Iesus is
Ter rechter-hand geseten
Soo ben ick seker en gewis,
Dat hy my niet sal eeten,
Mijn siels hoop-ancker daer gehegt,
Sal steets onwanckelbaer staen,
Schoon dat de zee is hol of slegt,
‘K laet Iesus nimmer los gaen.
XI.
In Iesus houd se leven vast,
In Iesus houd ick light op,
Door Iesus wordt mijn siel ontlast,
Hy tilt voor my ‘t gewight op,
In Hem is wijsheyt, liefde, vree,
In Iesus sijn de paden,
Uyt Iesus volheyt schep ick mee
Genade voor genaden.
| |
[pagina 102]
| |
XII.
Om dat ick woon by Iesus in,
Soo is mijn ziel onraeckbaer,
Al mijn verlies is nu gewin,
Heden nu is mijn saeck klaer,
O Iesus Minnaer vroeg en laet,
Sal dese stem op-klincken,
Tot dat gy my ontworden laet,
In d’Eeuwigheyt versincken.
M.H. Dorville. |
|