Dicht-kundige ziele-zangen, op-gesongen door verscheyde zangh-lievers
(1681)–Philippus van Sorgen–
AuteursrechtvrijStemme: van den 77. Psalm.
I. Deel.
I.
Soete Iesum hoort mijn schryen,
Hoort mijn suchten, hoort mijn vlyen,
Dat ick voor u lijden sal,
In dit droeve tranen dal,
’k Heb in Hemel noch op aerde,
Niemant uws gelijck in waerde,
Gy sijt het daer mijn gemoet
Vinden kan het ware goet.
II.
Hoort mijn Iesu uytverkooren,
Neemt mijn reden doch ter ooren,
Weckt nu mijn doode Ziel,
Die u eertijts wel geviel;
’k Wilde geern by u verkeeren
U wil doen in reyn begeeren,
| |
[pagina 103]
| |
‘k Heb geen lust aen godtloosheyt,
Maer aen deucht en Heyligheyt.
III.
Maer eylaes! ‘K sie als benden,
Sonden in mijn hert om wenden,
Vuylicheyt woont onder een,
En het maeckt sigh op de been:
Sonden sijn ‘t die my beswaren,
Sonden die my droefheyt baren,
Ach hoe wert ick aen gejaegt,
Van mijn sonden, en geplaeght.
IV.
‘k Ben van sonden aengegrepen
Die my tegen wil wegh slepen,
Want mijn wil en mijn verstandt,
Tegen my sich selfs inspant:
Mijne oogen die verwarren,
Want sy sijn meer dan de Starren:
Wat is ‘t mijn een swaer verdriet,
‘k Merck en sie ‘k en vorder niet.
V.
‘k Voelse tegen my aenkomen,
‘k Meyn haer kracht is toegenomen,
’s Morgens savonts t’aller tijt,
Heb ick eenen swaren strijt:
Als ick ‘t goede sal bedencken,
Komen sy mijn Ziele krencken,
Als ick selfs u wet betracht,
Is mijn hert mijn seer verdacht.
VI.
‘k Ben gelijck de voortgedreven
Zeen, die haren slijck op geven,
En haer modder werpen op,
Van den gront tot aen den top:
’k Ben niet wijs, ‘k ben niet omsichtig,
‘k Ben in ‘t goet te doen niet driftig,
| |
[pagina 104]
| |
Och wat ben ick koel en traegh
Tot het goede alle daegh!
VII.
Hier misgrijp ick my met woorden,
Daer met spijs die my bekoorden,
Hier belet my menschen vrees,
Daer de Satan, daer mijn vlees,
Hier misgrijp ick my met wercken
Door gebreck van op te mercken,
Daer met dencken ydelick,
Wat ick doe ‘k ben in den strick.
VIII.
‘k Vint in ‘t goet doen licht vermoeytheyt,
Och wat is dit met een droefheyt!
Al mijn doen geduyrigh toont,
Dat in my geen goet en woont,
Selfs mijn beste offeranden
Zijn vol vlecken tot mijn schanden,
Soo dat ick van u den soen,
Bidden moet voor ‘t beste doen.
II. Deel.
IX.
‘t Hert en stem moet samen paren
Als de welgestelde snaren,
Maer wat is my dat een smert,
Als u wet verbroken wert,
Als ick ietwes goets besinne
Komt my haest wat quaet te binnen,
‘t Hert verandert my seer ras,
‘k Ben niet die ‘k te vooren was.
X.
‘k Sie mijn ongerechtigheden,
Op my dringen, op my treden,
‘k Wert van alle kant verseert,
En van u wet afgekeert,
| |
[pagina 105]
| |
‘t Hert is als een poel van sonden,
Die ick niet en kan doorgronden,
‘t Is een hert dat my bedrieght,
Dickmaels veynst en dickmaels liegt.
XI.
‘k Ben vol vreese en vol sorgen,
Sonder stilstandt, van den morgen
Tot den Avont, al mijn lust
Is ontvallen, ‘k heb geen rust,
Wie sal my hier van bevrijden
Daer van ick soo veel moet lijden,
‘k Ben geduerigh in gevaer,
En dat duert soo menich Iaer.
XII.
Dit baert my seer droeve vlagen,
‘k Heb my op de Heup geslagen:
‘t Geen ick nae den vleesche doe,
Haet ick, sta het geensins toe,
Sonden sijn het die my quellen,
Sonden die mijn hert ontstellen,
‘k Haetse met volkomen haet,
Die my noyt uyt ‘t herte gaet.
XIII.
Iesu! wilt my levend’ maken,
Redden alle mijne saken,
Gy aenschout al mijn verdriet,
Maer zijt stil, en helpt my niet:
’k Schrey tot u uyt al mijn krachten,
’s Morgens ’s avonts en by nachten,
Hoort my doch in dit verdriet,
Godes Soon wacht langer niet.
XIV.
‘k Moet daer toe mijn tijt verslijten,
By de boose Mesechijten,
‘t Is een dootsteeck in mijn hert,
Als u wet verbroken wert,
| |
[pagina 106]
| |
Als ick sie Godtloose wichten,
Die voor uwe wet niet swichten;
Water-beken liefste Heer,
Vlieten uyt mijn oogen neer.
XV Liever was ick heel verschoven
In u Huys, dan in de hooven
Van de Sondaers, die met vleyt,
Dencken, spreken ydelheyt.
Maer die uwe wet betrachten,
En sich van de sonde wachten,
Waren my een groot vermaeck,
Al mijn lust daer ick na haeck.
XVI.
Och dat eenmael al mijn seden
Al mijn wille, al mijn reden,
Waren na u wet gericht,
‘k Was behouden en verlicht.
Kond’ ick my eens t’allen stonden,
Houden af van alle sonden,
‘k Soude meer vermaeckt daer in
Vinden dan in groot gewin.
XVII.
III. Deel.
Nu heeft my een groot verlangen
Tot u Heyligheyt bevangen,
Dat ick mochte snel en rap
Stellen op u wegh mijn Stap,
’k Sou alleen u reyn begeeren,
Geeft my dat o Heer der Heeren,
Toont my u barmhertigheyt,
‘k Sal u loven t’aller tijt.
XVIII.
Heere Iesu slaet my gade,
Uyt u volheyt geeft genade,
| |
[pagina 107]
| |
Neygt mijn herte voor en na,
Dat ick rechte paden ga,
Wilt my met u Ionste laven,
Om te loopen, om te draven
In u wegen t’aller tijt,
Maeckt mijn herte meer verblijt.
XIX.
O! Gt kont mijn Herder wesen,
Mijn verlosser, mijn genesen:
Sonne der gerechtigheyt,
Straelt op my tot aller tijt:
Op dat ick u voor de menschen,
Mach vereeren na mijn wenschen,
Alle dagen groeyen aen
En in deugden verder gaen.
XX.
Wilt my langer niet vergeten
Die ben onder voet gesmeten,
Druckt my die dus tot u karm,
Als een Zegel op u arm,
Iesu wilt niet langer wijcken,
Van my, of ick sal beswijcken,
Iesu Christi, hoort, verstaet,
Mijn geklach dat t’uwaerts gaet.
XXI.
Och kon ick u wat beleven
Die noyt is te hoogh verheven,
Och wat is ‘t een Saligh mensch,
Die gy sterck maeckt na sijn wensch.
Send my hulp en sent mijn segen,
Op dat ick my stelle tegen
‘t Vleesch dat u niet heeft gevreest,
Maer oock worstelt met den geest.
XXII.
Iesu, wilt doch uwe wetten
Diepe in mijn herte setten:
| |
[pagina 108]
| |
Draeght en ondersteunt gy my,
Want mijn schilt, mijn Heyl sijt gy.
Wederhout my van mijn sonden,
Hout my vast aen u gebonden,
Dat ick niet en stoot mijn voet,
Maeckt gy my een net gemoet.
XXIII.
Laet ick op gesette stonden,
Vruchten dragend’ sijn bevonden,
Maeckt my als een boom geplant,
In een vrughtbaer weeldigh Lant,
Laet my als de Ced’ren wassen,
Op u wet en wille passen,
Doet my gaen van kracht tot kracht
Tot u Iesu, die my wacht.
XXIV.
Gy geeft gaven aen de menschen,
Boven ‘t bidden, boven ‘t wenschen,
Och dat gy eens tot my quam,
‘k Sagh een vier, een wolck, een vlam
In mijn koele hert ontsteken,
Op mijn bidden op mijn smeken,
Hoort my Iesu! wacht niet langh,
Want dit valt my wonder bangh.
XXV.
Wilt my veele Wijsheyt geven,
Om oprechtelijck te leven,
Doet mijn lampe, lieve Heer,
Lichten, sterckt mijn krachten meer.
Sterckt gy, sterckt gy mijne handen,
En maeckt los der Sonden banden,
Helpt doch een oprechtigh mensch,
Kroont hem Iesu na sijn wensch.
| |
[pagina 109]
| |
XXVI.
IV. Deel.
‘k Heb in dees ellendigheden,
Dickmael tot u seer gebeden;
Maeckt uw dienstmaechts Soon verlost,
Daer ‘t hem soo veel tranen kost;
Wilt mijn kranckheyt doch verdrijven,
Wilt mijn krachten meerder stijven,
Komt doch tot my, lieve Heer!
Iesu Christi, ey! wanneer.
XXVII.
‘k Sal doch suchtend rou bedrijven,
Soo lang als mijn sonden blijven,
Tot dat gy mijn Ziel bevrijt
Van het quaet, dat u bestrijt:
Kont gy langer dit gedoogen,
Sien mijn droefheyt met u oogen,
Swijght mijn ziele, hout uw stil,
Want het is des Heeren wil.
XXVIII.
‘k Sal mijn neus in ‘t stof gaen steken,
‘k Sal mijn wil door u kracht breken,
Niet te min ‘k sal uyt mijn hert,
Roepen over mijne smert.
Wilt mijn Ziele dogh genesen,
O mijn Heylant hoog gepresen,
Bercht u niet van my ter tijt,
Nu ben ick in swaren strijt.
XXIX.
‘k Suchte en verlang in desen,
Van mijn Godt ontkleet te wesen,
Beter in het Hemels pleyn,
‘K wensche los gemaeckt te sijn,
Daer ick de volmaeckte geesten,
Van de minsten tot de meesten,
| |
[pagina 110]
| |
Sien sal, daer men voor en na
Vreugdig singt ‘t Haleluja;
XXX.
‘t Lichaem moet in d’aerde rotten,
Breken als de aerde potten,
Daer is my een plaets bereyt,
Heerlijck en vol Heyligheyt:
’k Sal dan die Egyptenaren,
Die my nu soo hart beswaren:
Niet meer voelen t’haerder spijt,
Niet meer sien in eeuwigheyt.
XXXI.
Liefste Iesu gy sijt mijne,
Helpt my dan uyt dese pijne,
‘k Wensch als gy volmaeckt te sijn,
Daerom is het dat ick quijn,
Dat is nu al mijn verlangen,
Dat mijn treden, dat mijn gangen
In mijn schoenen mochten reyn,
En uw wel-behagelijck sijn.
XXXII.
‘k Achte alles niet dan schade,
Dat my treckt van u genade,
Och hoef lieff hoe soet hoe weert,
Is het gene gy begeert:
Soeter is het my bevonden
Dan den Koningh van de Monden,
Och dat gy eens door u kracht
Mijne sonden t’onder bracht.
XXXIII.
V. Deel.
‘k Heb u lief, ‘k heb een behagen
Om u lieff’lijck Iock te dragen,
Maeckt mijn herte wel bereyt,
Leyt mijn in gerechtigheyt:
| |
[pagina 111]
| |
Laet mijn krachten grooter wesen,
Danse sijn geweest voor desen,
Dat den yver my verteer
Als de vlammen van mijn Heer,
XXXIV.
Hy die mijne God, en dat meer is,
Mijn verlosser en mijn Heer is,
Sal mijn doen in sijn paleys
Dienen hier naer na sijn eysch:
Smorgens sal ick hem genaken,
En sien of hy siet mijn saken,
’s Nachts sal hy my drijven voort,
’s Nachts wert ick van hem gehoort,
XXXV.
‘k Steun niet op mijn eygen krachten,
Dat soud hy o Heer verachten,
Iesu gy sult sterckt aen my,
Geven, want mijn rots sijt gy.
’k Sal my Heer tot u begeven,
Gy sijt doch den wegh en ‘t leven,
Godt vol van barmhertigheyt,
Leytsman mijner saligheyt.
XXXVI.
Laet u woort mijn wil bepalen,
Dat ick niet kom af te dwalen,
Doet my recht mijn sin verstaen,
‘k Sal in uwe wegen gaen:
Als ick let op u bevelen,
Sal mijn stem van vreugde quelen,
‘k Sal sijn een geluckigh Man,
Als ick veyligh wand’len kan.
XXXVII.
Gy hebt my uyt menich hondert
Tot u dienstknecht afgesondert,
Denckt aen ‘t geen gy hebt gesegt,
En beloofd’ aen uwen knecht.
| |
[pagina 112]
| |
Seght gy niet, ‘k sal u geen weesen
Laten, gy hoeft niet te vreesen,
‘k Sal u op mijn wegh doen gaen,
Op een Konincklijcke vaen.
XXXVIII.
En gy hebt onderwonden
Borgh te sijn voor onse sonden.
Gy sijt voor ons sond gemaeckt,
Die noyt sonde heeft geraeckt,
Op dat van u uytverkoren
Kind’ren niemant ging verloren,
Gy wort haer gerechtigheyt,
Wijsheyt hoop en Heyligheyt.
XXXIX.
Treckt my dan, ‘k zal u na loopen,
Alle som u wil verkoopen,
U aenhangen met mijn hert,
Dat van u getrocken wert.
Ondersteunt my met u flessen
Van vertroostingh, en wilt lessen
Mijnen dorst na heyligheyt,
Want gy mijnen Bruyd’gom sijt.
XL.
O mijn Koninck wilt ontfangen,
Mijn geroep en mijn verlangen,
‘k Sal u dienen die mijn mint,
Als een recht goet-aerdigh kint.
’k Sal tot u mijn Vader komen,
Met een blijtschap in genomen,
‘k Ben doch een waer Israliet,
Daer gy geen bedroch in siet.
XLI.
VI. Deel.
‘k Sal my op de sonden wreken,
Want sy hebben u doorsteken,
| |
[pagina 113]
| |
Soete Iesu, liefste Heer,
‘t Doet my in mijn herte seer,
Immers waren dat mijn sonden,
Die u gaven soo veel wonden.
In uw Lichaem, in u ziel,
Dat gy als in onmacht viel.
XLII.
Om mijn quaet wiert gy gevangen
Aen ‘t vervloeckte kruys gehangen,
U ziel in den Helsen noot,
Was bedroeft tot aen de Doot,
Uwe Godt hadt u verlaten,
‘t Welck u parste uytermaten,
Soo dat gy see krachtigh riep,
En ‘t getraen van ‘t aensicht liep.
XLIII.
Voor my hebt gy u gegeven,
Op dat ick door u sou leven
Gy hebt my soo seer bemint,
Op dat ick my als een kint
Draegen sou en niets begeeren,
Van u groote naem te eeren,
Reynicht my dan, en maeckt my
Van de quade tochten vry.
XLIV.
Als u geest komt op my vlieten,
Soo sal ick veel kracht genieten,
Drijft gy my door uwe wint,
Soo dien ick u als u kint:
Laet uw’ wint mijn hert aanblasen,
Wilt t’onstuymigh hevigh raesen
Stillen licht het boos getier,
Door u hert en gloeyent vier.
XLV.
‘k Ben een van u gunstgenooten,
‘k Ben met u gunst overgoten,
| |
[pagina 114]
| |
‘t Is u geest die my geleyt,
Spijt al ’s wereldts listigheyt.
Iesu op u ick betrouwe,
Op u lijden ick my bouwe,
‘k Weet wel dat gy in my blijft,
Want ick ben u ingelijft,
XLVI.
‘k Ben gewassen en gereynicht,
Van de sonde die my pijnight,
Door mijn ’s Heeren Iesu bloet,
Daar sijn Geest seer wonder goet,
Want mijn ziel was heel besweken,
Was het niet dat klare beken
Vloeyden uyt die Heyl fonteyn,
En my wieschen schoon en reyn.
XLVII.
Iesu ‘k heb u lief gekregen,
Tot u ben ick seer genegen,
Want u liefd’ is in mijn hert
Uytgestort, en daerom wert
Het bewoogen u te vreesen,
Meer te leeren dan voor desen,
Ach die soete liefde-dwangh,
Stiert mijn liefd’ en mijnen gang.
XLVIII.
Geen rivier kan oft doen sincken,
Noyt uytblusschen noyt verdrincken:
Deese liefde, oock geen smert,
Kanse drijven uyt mijn hert,
’k Sou de Werelt heel verachten,
Hoe schoon sy my oock toe lachten,
Wat sy my voor u aensiet,
Acht ick dreck, ja min dan niet.
| |
[pagina 115]
| |
XLIX.
VII. Deel.
Iesu wilt mijn herte stercken,
Door sijn liefde dat bewercken,
Liefde die gelijck de Doot
Sterck is in den grootste noot.
Hy kan door sijn Liefde-schichten,
My verwonden my verlichten,
Hy is my een vaste borcht,
Die my helpt en my besorcht.
L.
‘k Sal op u mijn liefde steunen,
Altijt lieflijck op u leunen,
Ick ben uwe, en gy breyt
Tot my uw genegentheyt,
Laet u wind, op uwe woorden,
Uyt den suyden, uyt den noorden,
Waeyen, op dat mijnen hof
Vrucht mach dragen tot u lof.
LI.
Hier toe ben ick uytverkoren,
En door uwen Geest herboren,
Om te doen dat gy gebiet,
Tot u eer en anders niet,
Iae daer toe heb ick het leven,
Om u eer en lof te geven,
Daer toe is mijn Ziel gemaeckt,
Daer na is ‘t oock datse haeckt.
LII.
‘k Sal gelooven, ‘k Sal vertrouwen,
‘k Sal niet voor mijn Vyant grouwen:
Iesu als ick op u hoop,
Gaet de Satan op de loop,
Die sich op de Rotsteen bouwen,
Wanck’len niet maer zijn behouwen,
Als de sonde haer beset,
| |
[pagina 116]
| |
Iesus is ‘t die haer uytredt.
LIII.
Die aen u vast hangend’ blijven,
‘t Ongeloof te rugge drijven,
Stelt gy in uw wegen vast,
Tegen allen overlast,
Sulcke helpt gy, die bemint gy,
Die besorght gy, die besint gy,
Die verlost gy uyt de pijn,
Die wilt gy tot trooster sijn.
LIV.
Wanneer ick Heer met ootmoede
Wandel, neemt gy dan de roede,
Druckt, kastijt, en tuchtight my,
Maeckt my soo van sonden vry,
Wilt my uyt mijn selven rucken,
Door elenden, door verdrucken,
Beter kom ick in de smert,
Dan U wet verbroken wert.
LV.
Wapent my met een Rondasse,
Dat de sond my niet verrasse,
Maeckt my nederigh en sacht,
Naer U voor-beelt, door U kracht,
Doet my nauw U wet bewaren,
‘K sal dan groen en vet vergaren,
Doodt mijn sonden, roytse uyt,
‘K sal dan singen over-luyt.
LVI.
‘t Is my o mijn liefste Heere,
Maer tot uwen loff en eere,
Proeft mijn hert en mijn gedacht,
Siet waer op ick geve acht,
’K weet gy sult doch mijn gebreecken,
Noyt gedencken nimmer wreecken,
| |
[pagina 117]
| |
‘K wilde selfs oock door mijn doot,
Maken uwe eere groot
LVII.
VIII. Deel.
Iuyght mijn Ziel Godt is bewoogen,
‘t Suchten is tot Hem gevlogen,
Iesus heeft mijn stem gehoort,
Hy sal my nu trecken voort,
’K sal U Heere van hier boven,
Psalmen singen, prijsen, loven,
Singen sal ick voor altijt,
Want gy mijn beschuttingh sijt.
LVIII.
Gy vervult mijn verlangen,
‘K sal u singen loff-gesangen,
Maken uwe gunst bekent,
Die gy my van boven sent,
Gy sult oock in eeuwigheden,
Van my, van my sijn beleden,
‘K sal vertellen uwen loff,
Met veel vreucht in Sions Hoff.
LIX.
‘K sal het nu te boven raken,
‘K sie de overwinningh naken,
‘K sie uw vriendlick aengesicht,
Dat mijn Ziele heeft verlicht,
’K sie het licht uyt ‘t duyster rijsen,
Dies sal U mijn mont seer prijsen,
Komt mijn liefsten als een Rhee,
Brenght my meerder sterckte mee.
LX.
‘K sal met U door Legers dringen,
Over hooge muyren springen,
Want gy in mijn herte leeft,
Door wien alle schepsel beeft,
| |
[pagina 118]
| |
Kloecke daden sal ick wercken,
Nu my Iesus wil verstercken,
Immers is sijn goedigheyt,
My voor eeuwigh toegeseyt.
LXI.
Heer, nu is mijn hert ontsteken,
‘K sal my op de sonden wreken,
Want gy geeft nu sterckte aen
Uwen dienst-knecht, die voortaen
Voor sijn schryen voor sijn klagen
Nu sal doen uw wel-behagen,
En de wortel van den boom
Hacken, kerven sonder schroom.
LXII.
‘t Sal geschieden, ‘t sal gebeuren,
Dat ick ‘t rijck heel sal verscheuren,
Van mijn vlees dien dwingelant,
‘k Sal hem leggen in den bant,
’k Sal mijn lusten uyt gaen roeyen,
My en haer voor Godt verfoeyen,
‘t Sal gereet in wapens staen,
En die driften tegen gaen.
LXIII.
‘k Sal het vlees nu niet meer vieren,
Wat het daer sal tegen tieren,
‘k Haet de sonde, ‘k ben met haer,
Vyant en een worstelaer,
’k Wil mijn lichaem gaen bedwingen,
Oock van toegelaten dingen,
‘k Sal nu eens mijn ouden mensch,
Kruysigen. Dat is mijn wensch.
In Koppenhagen den 4. April 1658. M.I.K. |
|