Dicht-kundige ziele-zangen, op-gesongen door verscheyde zangh-lievers
(1681)–Philippus van Sorgen–
AuteursrechtvrijOp de wijse der Psalmen, 18, 32. of 45.
I.
Wat heb ick tijt wel eer besteed met weenen,
Met naer en bitter sucyhten, kermen, steenen,
Wat niet al bracke tranen op-geslockt,
En onder ’t Kruys hoe lang gegaen gebockt,
Maer sint ick kennis heb met Godt gekregen,
Soo kreeg ick kennis oock van beter wegen,
En wiert van hem daer vriend’lijck op ontmoet,
Bly-geestig sijnd’ en vrolijck van gemoet.
II.
Nu sie ick jeder een befronst van wesen,
De droefheyt selver is daer uyt te lesen,
| |
[pagina 95]
| |
De siel is flau en gans bedeest van schrick,
Besackt is ’t lijf en neer gesugt in ‘t slick,
De handen hangen slap of sijn gevouwen,
De knien van samen stooten niet te houwen,
Het ooge drupt en alles is ontstelt,
Om dat de vyand rooft en neder-velt.
III.
Sou ick nu oock mijn vrolijck sijn verlaten?
Sou ‘k me een kerm of klaag-toon hooren laten?
Sou ‘k af-stand doen van mijn ligt-hertigheyt?
En keeren om in suur mijn soetigheyt,
O neen ick sie noch al te groote reden,
Van Godt in mijne siel tot vrolijckheden,
En seker ‘t moeter vet op comen aen,
Eer dat mijns herten vreugt sal sijn gedaen.
IV.
‘t Is waar ick word bekoort aen allen sijden,
Ia ‘k moet daer by in siel en lighaem lijden,
En noch al meer elend’ is my gebeurt,
Van goet en vrienden ben ick af-gescheurt,
Hier klinckt een droeve strijd-maer my in d’ooren,
Daer moet ick naar gesucht en klagen hooren,
Dan swiert my ‘t doodig Sion voor ‘t gesigt,
Waer in de ligten selfs sijn sonder ligt.
V.
Soo dat ick stofs genoch heb te beklagen,
De jammerlijcke breuck van Sions slagen,
En over eygen ramp, verlies en pijn,
Mach ick oock geensins ongevoelig sijn,
Doch moet mijn druck met vreugt gematigt wesen,
Met sang mijn sucht, met vaste hoop mijn vreesen,
Om dat ick ben vereent, verknocht, bevrient,
Met d’Opper-heer die al het schepsel dient.
VI.
Dees Koning sie ick dickwils in sijn schoonheyt,
Hy maeckt van wel te doen aen my gewoonheyt,
| |
[pagina 96]
| |
En vind tot salv’en heeling van mijn smert,
Het Mirthe bundel op mijn naare hert,
‘K heb noch de proef in spijt der kleyne vossen,
Van ’s hemels Canaans soete druyve trossen,
Hoe sou ‘k dan als de hoopeloose lien,
My selfs verkniesen, en van Godt af-sien.
VII.
Geen Brulofts kind’ren meugen immers treuren,
Terwijl haers Bruyd’goms by-sijn mach gebeuren
Dan voegt althans my oock de droefheyt niet,
Soo lang ick Godts gemeynschap doch geniet,
Nu mijn soo wel gevallen sijn de snoeren,
Soo mach ick vry het witte vaendel roeren,
In ‘t midden van den krijg, en singen vast,
Terwijl een ander krijt van overlast.
VIII.
Hoewel de Vyge-boom niet meer sal bloeyen,
Noch aen den wijk-stok selfs geen vruchten groeyen,
En des Olijfs-booms werck oock liegen sal,
Wanneer geen Runt sal wesen in de stal,
Als men het vee sal van de kop af scheuren,
En dat een yder een sal klaaglijck treuren,
Door ‘t scherpe sweert van swaren hongers noot,
Om dat het velt op houd te geven broot.
IX.
Soo sal nochtans mijn mond blygeestig singen,
Mijn Ziele sal van vreugt in Godt op-springen,
Om dat hy is mijn schilt mijn burcht mijn wal,
Mijn hulp, mijn troost, mijn ligt, mijn vreugt mijn Al,
Noch sal de waare wijn-stock blyven groeyen,
Die nieuwe wijn des Coninckrijck sal vloeyen,
In mijne siel, als dees vermaste borst,
Gelijck een hert nae ‘t versche water dorst.
X.
Schoon dat ick hooren moet ‘t gebries der Paarden,
‘t Gedonder van ‘t geschut, ‘t geknars der swaarden,
| |
[pagina 97]
| |
‘t Gerammel van de trom, ‘t basuyn geluydt,
Het moort geschrey en ‘t loopen in en uyt:
Ick weet al dit geraas wel te verdooven,
Met maer gestaag bly-geestig Godt te loven,
Hoe seer ‘t woelachtig volck oock is ontrust,
Mijn siel blijft by haer oude vreugt en rust.
XI.
De samen-knoopinge van grouwel sonden,
d’Ondraegelijcke tael der laster-monden,
Die naer den Hemel toe wordt uyt-gebraeckt,
Is ‘t die my tot in ‘t merg der sielen raeckt,
Maer hoe Iehova ’s Naem weer word geschonden,
Hoe min mijn otng sal wesen ingebonden,
Om van sijn noyt volpresen weerdigheyt,
Te singen tot der lastermonden spijt.
XII.
Al heeft, wat heerlijckst word in ‘t lant gevonden,
Den grouwel der verwoestinge verslonden,
Al sijn de vaste steden om-gekeert,
De schoone huysen door het vuyr verteert,
Noch sal ick singen weer of ‘t noyt geschiet was,
Tot hier is uyt-geloopen mijn verdriet-glas,
Van ‘t heerlijck Hemels-huys, daer vreed’ en rust
Malkanderen eeuwig op de straten kust.
XIII.
Hoewel ‘t Godt-dorstig volck sig voor mijn oogen,
Versaed van mijn en and’ren haer vermogen,
Ia selfs door eerloos steelen sonder rust,
Steedts op my loed haer roof, en plond’rens lust,
Tot dat ick niets meer over heb gehouwen,
Noch sal ick sulckx met vrolijckheyt aenschouwen,
En singen voor ‘t onroof-baer Hemels goet,
Dat ‘t herte soo wel als ‘t oog tot satheyt voet.
XIV.
Hoe ‘k word voor een af-schrapsel uyt-gekreten,
Wat spot en hoon my schamper toe-gebeten,
| |
[pagina 98]
| |
Noch sing en spring ick echter even graag,
Om dat ick Iesu soete smaetheyt draag,
Al wort mijn lust door wreede Neroos handen,
In yser vast gekerkert en met banden,
En dat ick veele slagen ondergaen,
Ia buylen, wonden, striemen, uyt moet staen.
XV.
Noch sal ick Psalmen singen in de boeyen,
De ketens sullen dan mijn vreugt doen groeyen,
En liefde-koorden sijn, het doncker kluys
Sal my dan wesen tot een bede-huys,
Schoon my de vyand doet als uyt verhuysen,
Wanneer hy als de See-vloed aen komt bruysen,
En my te vluchten dringt van Stadt tot Stadt,
Soo val ick eghter weder op dit plat.
XVI.
Al lagh ick tusschen in twee rijgen steenen,
Half doot aen arm geplettert en aen beenen,
Of dat door ‘t swaert mijn bloet wiert uytgestort,
Of door het vuur mijn leven af-gekort,
Dan sal Godts blyschap noch mijn sterckte wesen,
En als de dood mijn naem heeft op-gelesen,
Sal ick hem vrolijck loopen in ‘t gemoet,
Gelijck men na een Feest of Bruyloft doet.
XVII.
De werelt sal ick met dees vreugt verwinnen,
Den Hemel sal ick met dees vreugt beginnen,
Daer sal de droefheyt uyt-gebannen sijn,
De vreugt ten wijtsten uytgespannen sijn,
En ondertussen heb ick voor-genomen,
Hier vast gestaag te singen met de Vroomen,
Den lof van Godt en van mijn Bruydegom,
Tot dat ick eens in ‘t eeuwig sing-huys kom.
M.H. Dorville. |
|