Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
AuteursrechtvrijAls op het voorgaande. Of: Ontstelt uw' hert daar over niet. Twee Versen voor een.
Ga naar voetnoot+Men is niet voor sig selfs alleen,
| |
[pagina 65]
| |
 Maar ook voor and'ren in 't gemeen.
Geen kooren-maat bedek uw' ligt;Ga naar voetnoot+
Het glinster ook in elks gesigt,
Soo veel het sonder huich'len kan:
Dan krijgt'er God meer eere van.
Men vraage nu voortaan niet meer,
Hoe 'k dus alleen mijn tijd passeer?
416. Dat niemant sulks te vreemt voor koom,
Soo help' ik hem nu uit den droom,
En toon' hier, hoe 'k den Winter-tijdt
Soo stil en afgesondert slijt'.
417. Ik voeld' in my een soete drift,
Om dit te stellen in geschrift;
Want waer mijn kennis my ontmoet,
Of wie my sent een brief of groet,
418. Ik hoor al datter word gepraet,
Hoe 'k leven kan in sulk een staet?
| |
[pagina 66]
| |
Elk dunkt, hy kan dit niet vermoen,
Dat iemant die 't wel konde doen,
419. Indien hy 't anders hebben wou,
Sich soo alleen behelpen sou.
Ia wel! segt een die 't hoort of siet:
Die man behoefd'et immers niet;
420. Dat hy, die soo gantsch eensaem leeft,
Gen wil meer van de weereld heeft.
Wat! wat! heft weer een ander aen;
Men moet hem eens ten besten raen,
421. 't Geeft hem geen aensien noch ontsag,
Die doch wel anders hebben mag.
Ia wel, is't mooglik! segt een aer;
Indien ik in sijn plaetse waer,
422. Ik dee my beter wat te goe:
Hoe brengt hy soo sijn leven toe?
Dan vraegt'er een weer; sit hy daer
Nu noch al, als een kluisenaer,
423. En sonder dat hem sulks verdriet?
'k Versta my sulk een leven niet.
Dan roept een vreemt en los gesel;
Dat lijkt het monniks leven wel,
424. Hy sou met kleine moeit en pijn
Alsoo haest geest'lijk konnen zijn:
Ga naar voetnoot+Als of het geest'lijk leven maer
Ga naar voetnoot+Aen kloosters vast gebonden waer,
425. En of met elk van ons sijn vat
Soo wel in eerbaerheid besat,
En 's weerelds ydelheen kon vlien,
Als juist geschoren Klooster-lien.
426. Noch roept men; dit en heeft geen aerd,
Want, komt hy t'huis, hy vindt kout haerd.
Maer weinig weten sy'er van,
Hoe haest mijn viertje branden kan.
427. Ik hael mijn hout niet eerst van veer;
't Leit by my voor de schoorsteen neer,
| |
[pagina 67]
| |
Schoon uit gedroogt, en heel verjaert,
Van 't Munstersch krijgsvolk fraei gespaert,
428. Veel meer dan eenig huis-gerak,
Of mantels, kleeren, jak of pak.
Het komt de blaesgalg schier te voor,
En warmt het heel gemakje door.
429. Maer elk verwondert sich voor-al,
Hoe lang my hier de tijdt wel vall'
't Is een uit hondert, die den schat
Van stille besigheid wel vat.
430. Men grijpt het al aen 't onrecht endt.
Dies maek ik 't alles hier bekent:
Die nu dit leven prijst of laekt,
Ik ben'er selve mee vermaekt,
431. En sing' als noch mijn oude Liedt.
't Beval is 't al; en is't soo niet?
Ia, soo het spreek-woort heeft gelijk,
Is 's menschen sin zijn hemelrijk.
432. Genomen dat dit leven my
Somtijts wat ongemack'lijk zy,
En juist niet gae gelijk 't behoort,
Is't elders na elks wenschen voort?
433. 'k Weet seker, dat by veel geswier
Wel meer te ondeeg is als hier,
Soo datm'er somtijts knort en kijft,
En om een beus'ling misbaer drijft,
434. Soo 't hier somtijts niet recht en gaet,
Ik word' alsdan op niemant quaet,
Noch spreek iet, dat niet wel betaem.
Ik ben hier doen en laten t'saem,
435. En kan in al mijn overleg,
Wel met my selven over weg.
'k Ga even-moedig uit en in,
En niemant overdwerft mijn sin.
436. Een drooge beet met vreed' en rustGa naar voetnoot+
Was ook wel-eer een Konings lust.
Niet dat mijn hooft soo korsel zy,
Dat ook een ander niet met my
| |
[pagina 68]
| |
437. Soo vreedsaem weten om te gaen;
Alleenlik wijs' ik hier med' aen,
Dat in een huis vol levens 't kruis
Soo wel is, als in 't eensaem huis.
438. 't Zy hoe men 't schick', met veel bedil,
't Is nooit volmaekt na iemants wil.
Indien g'iet beters vinden kunt,
Dat wordt uw wel van my gegunt.
439. 'k Misprijs' het goe van and'ren niet.
Elke lieve maer, na dat hy siet,
Dat best, na sijn beroep en staet,
Sijn werk gedijt en effen gaet.
440. 'k Ben dus tot noch toe wel vernoegt;
En, soo 't God anders met my voegt:
Ik voeg my na sijn wille weer,
Na dat als dan de tijdt best leer'.
441. Of iemant my hier om beschimpt,
En 't vleeschlijk oordeel schoon beglimpt,
Ia of my schoon een weerelds sot
Voor vies houdt, of te slecht en bot
442. Om met de menschen om te gaen,
Ik stoor'er my heel weinig aen.
Wie weereldsch is, brengt weereldsch voort;
En word van weerelds volk gehoort.
443. 'k Ben wijs, soo 'k wijs in 't mijne ben,
En soo 't gewicht mijs ampts beken,
Ga naar voetnoot+Dat ik mijn werk by-daeg bestell',
Eer my met schrik de nacht versnell'.
444. Mijn adem ylt, van snik tot snik,
Vast na den lesten oogenblik,
Ga naar voetnoot+Gelijk een uur-werk, dat steeds gaet,
En naer lang loopens stille staet,
445. Doch niet weer opgetrocken wordt,
Haest is mijn tijdt voor-by gesnort.
Dan leid daer ook al 't aerdsch beleid.
Aen dese stip hangt d'Eeuwigheid.
Heer, sus lust my u' will'. |