Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
AuteursrechtvrijAls op het voorgaende. Of: Aldus. 't Is juist voor yder een geen raadt,
| |
[pagina 61]
| |
 Te leeven soo in still' een staat,
Die voor een swaar en traag gemoed,
Door Satans list veel onheyl broed.
384. Weet, dat geen eensaem leven past,
Voor een, die selfs sich is tot last,
En d'aerde die hem dragen moet,
En met verdriet soo ledig voedt.
385. Men vind'er sich, door los bestaen,
Ook nimmer door geloften aen.
't Is voor een menschen kind, in tijdt,
Dan swaer' aenvechting en van strijdt,
386. Niet raedsaem, dat hy eensaem zy,
Maer sich by goed geselschap vly',
Het welk hem help' en onderstutt',Ga naar voetnoot+
En voor bedroefder leet beschutt'.
387. Maer soo men, van versoeking vry,
Sich selfs gemack'lik machtig zy,
En, sterk en moedig in den Heer,Ga naar voetnoot+
Sich in sich selve wend' en keer',
388. En smaek' het allerheug'likst soet
Dan soo een werksaem vry gemoet,
Men blyv' in sulk een staet, als dan.
Soo loang vry eensaem als men kan.
389. Ik voege mijn genegentheid
Aldus na tijdts gelegentheid.
Mits God mijn huis dus eensaem stell'
Soo tracht ik d'eensaemheid ook wel,
| |
[pagina 62]
| |
390. Tot mijn en ander luiden baet,
Te bruiken, eer de tijdt vergaet.
'k Geniete soo een stille dag
Niet langer dan ik kan en mag.
391. Belieft'et God, dat ik eenmael,
Mijn jonge spruitjens by my hael,
Met al wat tot haer dienst behoort,
Dan is mijn gantse wooning voort
392. Van goet en soet geselschap vol.
'k Moest ongevoelig zijn of dol,
Soo 'k daer in ook geen vreugd en hadt.
Ga naar voetnoot+Mijn kind'ren zijn mijn rijkste schat,
393. Mijn erven die ik over-won
Na dat ik d'Ee-stant eerst begon.
Kond ikse bey, met goet fatsoen,
Hier by my selfs soo wel voldoen,
394. Als nu steeds op haer word gepast,
't Sou my een lust zijn, maer geen last.
Ga naar voetnoot+God gunn' my, dat iks', aen mijn disch,
In vrede, mag gesont en frisch,
395. Gelijk olyve-planten, sien,
En daegliks haer mijn liefde bien.
Het sal ook strecken tot Gods eer!
Ga naar voetnoot+Soo 'k wel mijn eigen huis regeer',
396. En hou mijn kind'ren met beleid,
In stemm'ge opnderdanigheid,
Ga naar voetnoot+Ia soo soud' uit der kind'ren mondt
Ga naar voetnoot+Gods lof hier by my zijn verkondt:
397. 't Geen 't soetste soet is in een huis.
'k Sal nochtans haten, veel gedruis,
En trachten, dat ik ook als-dan
Noch by my selve woonen kan,
398. En, sonder noot, geen aerds bedrijf
Aenhale, maer in 't mijne blijf:
Gelijk ik hebb' tot noch gedaen.
Ik hebb'er 't volle voer doch aen,
| |
[pagina 63]
| |
399.
En hem mijn schoud'ren veel te swak
Tot meerder last en swaerder pak.
Gepresen zy mijn Godt, dat hy,
Die best mijn swakheid kent, van my
400. Tot noch toe d'aerds geslommer weert.
Al word mijn geld schoon niet vermeert,
Hy gunne me voortaen 't geluk;
Dat my geen nypend' armoe druck',
401. Die d'oorsaeck wesen moest alleen,
Dat ik sou buiten 't mijne treen.
Al wist ik ergens veel profijt,
Soo 't zijn moest met versuim van tijdt,
402. Die 'k tot iet beters kan besteen,
Dan 't geen men t'saem raept hier beneen,
't Waer eer en meer verlies dan winst;
Het meeste wierd verquist om 't minst.
403. Al d'arbeid van een weereldsch kindGa naar voetnoot+
Is doch, in plaets van winst, maer wind',
Wanneer hy naekt weer henen gaet,
En 't alles in de weereld laet.
404. Mijn stille vryheid was mijn schat,
Selfs doe'k soo wel verselschapt sat
Met haer die 't nooit in 't still' verdroot:
Maer, met my, al 't gewoel ontvloodt:
405. Om 't eeuwig onwechneem'lijk Een,Ga naar voetnoot+
Dat nut en noodig is alleen.
Dit was haer schat en eer; dies quem
Haar eer-troon ras by 't salig lam.Ga naar voetnoot+
406. Soo 'k leven mag met mijn gesin,
Sal nochtans hier, om aerdsch gewin,
Of voor raet van veel tijdlijk goet,
Niet veel gesweet zijn of gewroet,
407. Soo lang de noot daer niet toe dwing,
Die 'k maer alleenlik uit beding
Krijgt mijn gesin geen tijd'lijk goet,
Dan 't geen dat ik haer winnen moet,
| |
[pagina 64]
| |
408. Soo wil haer deeltjen sober zijn.
Ik mag niet woelen buiten 't mijn',
Noch steke, door te veel bestier,
Mijn hand niet in een nood'loos vier.
409. Doch waer toe maek ik veel gewag
Ga naar voetnoot+Van d'ongewiss' aenstaende dag?
'k Vergat schier, dat ik slechts beschreef,
Hoe 'k nu in dese winter leef,
410. In bees'ger rust en stilligheid.
Verkoren uit vrywilligheid,
En dus alleen hier duuren kan.
Begrijpt men 't niet? Dit isser van.
411. Mijn werk, mijn Sang, en Poësy,
Brengt altijdt my verand'ring by,
Soo dat ik nooit op een ding dutt'.
Mijn ledigheid heeft ook sijn nut:
412. En wat ik hier dus eensaem klaer',
Dat word aen veelen openbaer,
Soo dat het nut en dienstig zy,
Soo wel aen and'ren als aen my.
413. Wie niet in 't still' sich selfs kan voen,
Ga naar voetnoot+En t'saem aen and'ren voordeel doen,
Ga naar voetnoot+Waer toe de Christ'nen liefd' ons raedt,
Schuw d'eensaemheid als 't gistigst quaed
|