Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
AuteursrechtvrijAls op het voorgaande. Of: Word hy met regt een dwaas geagt. Twee Versen voor een. De tijd, wil 't snelste zijn van al,
Tot datse niet meer weesen sal.Ga naar voetnoot+
Gy vraagt my, of ik selve dan
Mijn tijd, soo wel toe-brengen kan,
| |
[pagina 56]
| |
 Dat iiks' aan yder dus waardeer?
Ik segge; dat ik sulks begeer,
En tragter na met alle vlijt,
Om niets te quisten van mijn tijdt.
345. 'k Segg' niet soo seer wat ik vermoog',
Als wel, waer dat ik meest na poog',
En wat een man, als my, betaem'.
Is iemant selfs schoon min bequaem
346. Om snel te loopen in de baen,
Noch maent hy wel een sterker aen.
Ia 'k ben, door Godts genae, soo verr',
Dat ik volmondig seggen derr',
347. Dat ik tot in mijn ziel besucht
Den tijdt, die 'k misse sonder vrucht.
Ik overdenke dag by dag,
Hoe 'k best mijn ov'rig leven mag
Ga naar voetnoot+348. Besteden tot Godts dienst en eer,
Ik vrees geen ding ter weereld meer,
Dan dat my ooit veel aerdsch bedryf
Mog komen vallen op het lyf.
349. Tot niet en quaet-doen sal, met weet,
Van my geen uure zijn besteedt
O mensch, die, met soo licht een hant,
Den dierb'ren tijdt verlanterfant,
| |
[pagina 57]
| |
350. Versin doch, waer gy henen seilt.
Koop tijdt uit, wijl s' u word geveilt.Ga naar voetnoot+
Maer diese best uit-koopen wil
Tot zielen off'ning, moet in 't still'
351. Al veeltijds weten om te gaen
Met stommen, buiten 's Werelts baen,
Soo dat hy afgesondert leev',Ga naar voetnoot+
En sich geheelik over-geev',
352. Met lijf en ziel, aen 't loff'lik werk,
Verkoren tot sijn oogemerk.
Dit maeckt ook, dat mijn Eiberg my
Soo mooi als 's Graven-Hage zy.
353. 'k Was lest een ruime tijdt aldaer;
Maer sat meest, d'eene dag n d'aer,
Op mijn vertrek in still' alleen,
Het boek- en schrijf-tuig om my heen,
354. En hiel mijn deur en vensters toe,
Van al 't geswier ontrust en moe.
Mijn vrienden deen my dikwils d'eer,
Om my te leiden op en neer,
355. Na 't Princen Hof, of na 't Voorhout,
Daer m'al, wat prachtig is, aenschouwt;
Waer in ik wel haer gunst aen-nam,
Maer, als ik op mijn Kamer quam,
356. Was daer, in plaets van al 't geprael,
In stilheid weer mijn soetst onthael.
Dan dacht ik by my selfs altijdt;
Wat lijdt een Christen hier al strijdt,
357. Die in de weereld geen vermaekGa naar voetnoot+
Begeert, dan dat hy die versaek!
Geloof my, dat ik reis op reis
Sat by my selfs in sulk gepeis:
358. Al woond' ik in den moojen Haeg,
Die mooiheid waer my slechts een plaeg,
En gaf my veel belet in 't mijn,
Waer in ik doch moet besig zijn.
| |
[pagina 58]
| |
359. Of soo veel koetsen, met veel staet,
Vier hossebossen langs de straet,
Soo dat het in mijn ooren raest,
Daer van hebb' ik de satheid haest.
360. Al waer 't te Eiberg ook als hier.
Gedacht ik, wat sou dat geswier
Voor my zijn, die na stilheid tracht,
En 't ander maer voor quelling acht,
361. En d'on-weer-roepelijke tijdt,
Niet geern' in aerdsch vermaek verslijt!
'k Ben noch al van het self gevoel,
Waer onse plaets soo vol gewoel,
362. En praeld' ook soo in weeld' en glans,
Ik blijf hier in mijn huis nochtans,
En hadd' noch lust, noch tijdt, om 't oog
Te weiden in al 't staet-vertoog.
363. 'k Weet in die grootsche Steen ook lien,
Die 't al met tegenheid aensien
Wat daer van 't weereldsche geslacht
Soo wordt geacht of na-getracht,
364. En daegliks met een boek in 't still'
Op 't best vernoegt zijn na haer will'.
Wat helpt haer al die luister dan?
Dewijlse liever zijn daer van,
365. Op dat haer oogen, ooren, hert,
Niet zijn bekoort, deurboort, verwert.
Is 't hier te doorsch? weet, dat voor my
Die dootsheid als een leven zy:
366. Maer veel gewoel is my een doot,
Waer in ik nooit ben, dan door noot.
'k Ben op geen plaets soo wel te vreen,
Als daer ik 's weerelds ydelheen
367. Al levendig ontsterven mag.
Of iemant op sijn leste dag
Wanneer hem doods gewelt om-vat,
Fy Weereld! segg', wat lof is dat?
| |
[pagina 59]
| |
368. Ik tracht, dat ik de weereld haet,
Eer dat sy selve my verlaet.
Al quam my al de weereld toe,
't Sou doen het geen ik heden doe,
369. En soeken, even graeg en sterk,
Al voort te gaen in 't selve werk:
'k Sou my selfs nooit blyder zijn,
Dan als ik blyven kon by 't mijn'.
370. 't Genoegen, dat ons d'aerde geeft,
Als niet in dingen die men heeft,
Waer in 't gemoet van een die s'acht.
Iet grooters wordt van ons verwacht.Ga naar voetnoot+
371. Al waer ik van al 's weerelds eer,
Van al haer vreugd en rijkdom, Heer,
Het waer een arme slaverny,
Soo 'k daer door week van Godt en my.
372. Daer is geen waer geluck in iet,
Daer is niet dan een groote Niet,Ga naar voetnoot+
Dat, als een schouw-spel, eens verschijnt,Ga naar voetnoot+
En daer med', als een schim, verdwijnt.Ga naar voetnoot+
373. 't Is ydelheid der ydelheenGa naar voetnoot+
Al wat gesien word hier beneen.
Dat ooit een vleeschlijk herte vleid,
Een Christen leeft voor d'Eeuwigheid.
374. Dit's ook mijn doel, waer na ik mick',Ga naar voetnoot+
Hoe soud' ik dan den oogenblikGa naar voetnoot+
Mijns levens geven aen bedrijf,Ga naar voetnoot+
Daer niet op 't lest van over-blijf?
375. Haest valt dees' aerdsche hut daer neer,
En daerom yver' ik te meer,
Dat al mijn tydt en vlyt doch wel
Besteedt zy, eer de dood soo snel
376. En onvermoed'lik my verrasch,
En al mijn spillen werp' in d'asch.
'k Moet nu iet doen het welk als-danGa naar voetnoot+
De levenden noch stichten kan.
| |
[pagina 60]
| |
377. Ons' leven gae doch soo niet heen
Voor luiden van ons' eeuw alleen.
Men moet iets doen, dat voor de lien,
Die na ons leven, ook noch dien',
378. En aen meer eeuwen voordeel geef.
Men leeft voor wein'ge, soo men leef
Slechts voor de luiden van sijn tijdt.
Ga naar voetnoot+Men kan ook, buiten 't oog der nijdt,
379. Die na de dood niet word geacht,
Iet doen voor 't verre na-geslacht.
Ga naar voetnoot+Is mijn talentje klein en slecht,
Het moet al mee zijn aengelegt.
380. Schoon 't veel geringer waer in waerd',
Ik bergd'et nochtans niet in d'aerd',
Om dat ik merk', hoe 't hier of daer
Meer sticht, als of 't iets grooters waer.
381. Soo niet; het hout ten minsten my
Van schending niet-en quaet-doen vry.
Denkt, als ik dit al t'saem betracht;
En na behooren neem in acht,
382. Of my mijn stille leven dan
Te lang vall' of verdrieten kan.
Doch elk en vat het niet soo ree
Die 't vatten kan, die vatt'et mee.
|