Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
AuteursrechtvrijAls op het voorgaande. Twee Versen voor een. Of: Aldus. 'k Ben gants niet van sulk een aardt, Dat ik in 't hoekje van den haerdt, Wat lang sou sitten sonder werk, Of eenig loff'lijk ooge-merk. | |
[pagina 52]
| |
313. Ik houde niet van sulke lien, Die slechts in 't vier van wann'kens sien, En 't mym'rig hooft vol sotheid broen, Niet wetend watse sullen doen.
314. 'k Hebb' soo veel werks hier over-hoop, Dat altijdt my de tijdt ontloop'. 'k Hoor na geen kloeke die der staet, Eer datse 's middaegs bom-bam gaet,
315. Soo dat ik denk; wel! hoe is 't hier! 't Gebraedt is noch niet eens by 't vier; En 't is soo laet? de klok die liegt, Of 't is dat my de tijdt bedriegt.
316. Soo gaet het na de noen-tijdt weer. Ik denk vaek; is het donker weer, Of komt den avond al weer aen? Daer noch soo weinig is gedaan!
317. 't Is tijdt dat ik mijn Keers ontsteek. Soo gaet elke uure, dag, en week. Nu oordeelt eens, na 't geen gy siet, Of my de tijdt verveel', of niet;
318. En of 't soo groot een wonder schijn', Dat ik soo lang alleen kan zijn. Ik kon de tijdt in waerd' en eer, Maer ik verdrijv'se nimmermeer.
319. Ga 'k hier en daer by-wijlen heen, 't Is om geen tijdt verdrijf; o neen: Maer 't is, om dat beroep en tijdt My dan niet langer t'huis en lijdt.
320. Indien ik d'een of d'aer besoek, 't Is niet, om dat ik, in mijn hoek, Hier achter niet, meer raet en weet, Waer in mijn tijdt sal zijn besteedt;
Ga naar voetnoot+321. Maer dat hier door mijn schuld'ge plicht Van liefd' en trouw' ook zy verricht. Die u besoekt om anders niet, Dan dat hem eigen haert verdriet, | |
[pagina 53]
| |
322. En selfs de tijdt hem valt te lank, Verdient van uw heel weinig dank. Al komt hy dan al menig werf, Gy zijt alleen sijn noot-bederf.
323. De reden zijn dan veel te slecht, Als d'een of d'ander tot my segt, Soo, komt eens uit, om dat de tijdt U doch te lang valt daer gy zijt.
324. Neen, vrienden; soo ik tot u kom, Geschiedt het nimmermeer hierom. Soo 'k 't niet en deed' om uwent will', Ik sat de gantsche week hier stil:
325. En sou niet eens noch vroeg noch laet, Mijn beenen setten op de straet. Ia, soo 'k wou uitgaen om een leur, 'k Hadd' hondert plaetsen tot mijn keur.
326. Daerom gedenkt vry, waer ik kom, Het heeft geduerig sijn waerom. Heeft 't een of 't aer niet veel om 't lijf, Doch doe ik 't om geen tijdt verdrijf,
327. Geniet ik wat vermaek of rust, 't Is om den tijdt met versche lust Weer na te jagen al mijn best. Tijdtquisting schuw' ik meer dan pest.
328. Fy! dat de naem van Tijdt-verdrijf Noch by den Christ'nen overblijf Daer Godt soo scherp eischt tijdt en stondt,Ga naar voetnoot+ Die hy ons hier ten goede gont.Ga naar voetnoot+
329. Niet wordt'er soo beklaegt in d'hel, Als dat men d'ed'le tijdt door spel En ydelheid verwaerloost heeft. Maer tijdt, eens quijt, wordt niet herleeft.
330. O tijdtverdryver, wie gy zijt, Verdrijf ons doch den quaden tijdt, Maer koop den goeden wijslijk uit, Hy heeft en geeft een rijke buit.Ga naar voetnoot+ | |
[pagina 54]
| |
331. De mensch, op Koopmanschappen wijs, Eilaes! set alles nu op prijs, Maer geeft sijn tijdt slechts overhoop, Gelijk een toegift op de koop.
332. Segt, wie soo graeg na tijdt-winst zy, Om die te schatten na waerdy? Men acht sich nu aen ons verplicht Voor iet van geen of klein gewicht,
333. Dat elk doch haest, na sijnen doen, Met 't een of 't ander kan vergoen. Men dankrt ons voor een dronkje bier; Maer voor een uure drie of vier,
334. Die m'af-breekt van sijn tijdt en werk, En aen hem geeft, dankt niemant sterk. Indien men tijdt van ons ontfang, Dat acht men als van geen belang,
335. Daer nochtans selfs een dankbaer man Die nimmer weer vergelden kan, Noch daer voor, met fatsoen en eer, Kan seggen, haelt uw schaê eens weêr.
336. en deelt sijn geld niet geerne mee; Maer met sijn tijdt is elk haest ree, Om die te quisten aen een aer, Als of se van geen waerde waer:
337. Daer doch geen ding op aerden meer. Gespaert mag zijn met lof en eer. O blinde, waer is u gesicht? Hoe weegt gy 't swaerste doch soo licht?
338. Geen mensch lydt meer verborgen schae, Dan die sijn tijdt niet houdt te rae. Segt, oft'er een op aerden leef, Die ooit verloren tijdt weer-geef.
339. De tijdt loopt vlug en snel voor-uit, Word niet her-roepen noch gestuit, Vliet sachtjes heen, maekt geen gerucht, En waerschouwt niemand van sijn vlucht. | |
[pagina 55]
| |
340. De tijdt word niet bestiert door konst, Noch ooit verlangt tot iemants gonst. Hy houdt sijn vlugge loop en draf; Die Godt van aenbegin hem gaf.
341. Hy spant nooit uit, wordt nooit verlet, Noch door gesmeeek eens neer geset, De tegenwoord'ge tijdt is kort, Soo datter aen getwijfelt wordt,
342. Of tegenwoord'ge tijdt ook zy, Want s'is all' oogenblik voor-by, Het geen ik nu segg', is niet meer. Een ander tijdt-punt isser weer. |