Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven

X. Pause.

Als op het voorgaande. Of: Gy die uyt 's weerelds droom ontwaakt. Twee Versen voor een.

Het Stee-volk wil nu niet van Stee,
Bevreest voor buyen, koud', en snee:

[p. 47]

 

 

Het weet op 't land nu geen plaisier,

 

En denkt wel dat nu niemand hier

 

Kan leeven, dan met groot verdriet.

 

Zy seggen: 't 't isser 's Somers iet:

 

Maer wie is 't, die by Winter-dag

 

Op sulke plaatsen harden mag?

 

 

 

286. Daer ick my selve vast verbly',

 

Die hier nu sitten mag soo vry,

 

Op dat ik dag by dag ver-richt'

 

Al wat my selfs en and'ren sticht.

 

 

 

287. Of 't buiten mottig is, of kout,

 

Ik hebb' hier droog en luchtig hout,

 

Dat fraei geschelt is en geklooft.

 

Ook schijnt de Veen-son my voor 't hooft.

 

 

 

288. Waerom ik 't in de Winter hier

 

Wel harden kan op mijn manier.

 

De tijdt verleent my nu meer jonst.

 

Daer wordt niet half soo veel gebonst,

 

 

 

289. Als in de Somer, voor mijn deur,

 

Waer door de dag krijgt scheur op scheur.

[p. 48]

 

 

Wat is een winter-dagje soet

 

Voor een die sich voor luiheid hoedt!

 

 

 

290. Die meer in stilheid sich verblijdt,

 

Dan een die sulk een dierbre tijdt.

 

Op 't glad bevroren ys of snee,

 

Verjaegt met paerdt en narre-slee.

[p. 49]

 

291. Doe 'k eens een uitvlugt na de Steen,

 

Geschiedt al om gewicht'ge reen.

 

Is somtijts om mijn naeste bloet,

 

Dat my daer b y sich hebben moet.

 

 

 

292. Wie kan sich dat geheel ontslaen?

 

Het bloet dat kruipt daer 't niet kan gaen.

 

Daer soo 'k nu in een Stadt eens toef,

 

Het is uit noot, of groot behoef,

 

 

 

293. Om dat het dan aldaer voor my

 

Soo druk is met de druckery.

 

Ik ben niet sinlijk in mijn huis,

 

Maer hebb' mijn werk graeg net en pluis,

 

 

 

294. Dat voor elks oogen komen moet,

 

En blijft als 't is, 't zy quaet of goet.

 

De druckers proef heeft vaek een fout,

 

Die niemant licht bemerkt of schouwt,

 

 

 

295. Dan selfs de maker van 't geschrift,

 

Die alles op het nauwste sift,

 

Of vindt iet onfatsoenlijks uit,

 

Dat door geen tekens wordt beduidt;

 

 

 

296. Waerom hy selfs daer by zijn moet.

 

't Is 't leste bladt ten einde spoedt,

 

Moet somtijts daer iets by of af,

 

Dat nooit een vreemde nam of gaf.

 

 

 

297. Indien 'er haest is by mijn werk,

 

Soo moet de drucke drucker sterk

 

Geport en aengedreven zijn;

 

Of ander werk gaet voor het mijn'.

 

 

 

298. Dan moet ik tot de binders gaen,

 

En selve met haer overslaen,

 

Hoe best mijn werk gebonden zy,

 

Of hoe veel dat men eisch van my

 

 

 

299. Voor hoorn' of slechte schapen-bandt.

 

'k Maek met haer klaer den achterstant.

 

Om sulk en diergelijk ver-eisch

 

Is 't dat ik na de Steden reis:

[p. 50]

 

300. Geloof my, vrienden, dat ik daer

 

Om ander reen niet henen vaer'

 

Het Stadisch bedrijf geeft my geen vreugt,

 

Maer wan-lust en veel ongeneugt;

 

 

 

301. Waer van soo klaer gelijk de dag,

 

Mijn Buiten-Leven tuigen mag,

 

Het welk ik ongeveinsd'lik schreef,

 

Soo als mijn geest my daer toe dreef,

 

 

 

302. Voor-al niet anders als ik 't meen.

 

Daer gaat het lant my voor de Steen.

 

Wie tijdt weerdeert, en dicht en schrijft,

 

Heeft nooit meer vreugt, dan als hy blijft

 

 

 

303. Gantsch afgesondert, by sijn werk,

 

En in sijn selfs bepaelde perk.

 

Ik waer wel mal, soo 'k om plaisier.

 

Ging in de winter-tijdt van hier,

 

 

 

304. Daer selfs geen soete Somer-dag

 

My licht'lik toe bewegen mag.

 

'k Weet met mijn geld wel beter keer,

 

En met mijn kost'le tijdt noch meer,

 

 

 

305. Dan dat ik die met reisen quist,

 

Als of ik daer geen weg mee wist.

 

'k Hebb' meer vermaeks in huis alleen

 

Dan 'k weet te halen in de Steen,

 

 

 

306. Daer nooit voor my iet is bereidt

 

Dan moefelijcke besigheid.

 

'k Onsie my, dat m'er staeg weer aen

 

My ledig langs de straet sie gaen,

 

 

 

307. En niet begrijp' wat ik daer doe,

 

Soo dat m'er 't een of 't aer vermoe,

 

Dat nooit mijn hert eens hadd' gedacht.

 

'k Slyt hier den winter soet en sacht;

 

 

 

308. En denk al dag by dag weer aen;

 

Wat wil hy haest ten einde gaen!

 

Niet ongerijmder, dan bejag

 

Om 't korten van de winter-dag,

[p. 51]

 

309. Die 's avonds vroeg en s morgens laet

 

Te veel met slapen henen gaet,

 

En tusschen bedd' en dekens blijft,

 

Hoe seer men ook sich selve drijft.

 

 

 

310. Profijt'ge besigheid en vlijt

 

Verkort op 't allerbest den tijdt.

 

Daer niemant duisent vreugden soek,

 

Mijn vreugt is in dees' achter-hoek.

 

 

 

311. Soo 'k als een assche puister sat,

 

En anders niet te doen en hadt,

 

Als slechts mijn schenen wat te braen,

 

Men mog dit leven my ontraen.