Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
AuteursrechtvrijAls op het voorgaande. Of: 't Zy waar ik ben, of waar ik kom. 't Is ook niet sonder nut of leer,
Soo 'k hier dus met mijn Volk verkeer:
Haar ommegang leert my mijn pligt,
En zy zijn weer door my gestigt.
250. Als ik met dit geselschap praet,
Weet, dat my sulks aen 't herte gaet,
Veel meer dan daer men, na de konst,
Met hooge woorden, sonder jonst,
251. My op sijn grootsch feesteert en eert,
En honig om de lippen smeert.
Wat uit het herte komt van daen,
Moet immers meest ter herten gaen.
| |
[pagina 43]
| |
252. Ia 'k breng wel uit de slechtste kluis,
De meeste vrucht en vreugd weer t'huis;
Mits, sonder stoot, de tijdt daer meer
Met stichtelijk gepraet passeer'.
253. Sy willen liefst zijn onderrecht
Die dus eenvoudig zijn en slecht.
De troost heeft op haer ziel meer vat.
Sy roemen van geen aerdsche schat,
254. Noch van haer staet, of geld of goed,
Maer zijn verneert door arremoed,
Waer door ik haer en mijn geluk
In haer' en mijne ziele druk',
255. En leer' te samen haer en my,
Hoe 's menschen rijkdom niet en zy
Gelegen in veel tijd'lijk goed,
Maer in een welgestelt gemoed;
256. En, dat hy rijk is, die, vernoegt,
Sich na sijn armoed' heeft gevoegt.
Maer isser ergens een wat meer
Verhoogt door rijkdom of door eer,
257. Daer spreekt m'al veel van geld en winst,
Of waer 't win-stichtig hert op pinst.
Helaes! 'k vergeet my selfs daer wel
Door veel onvruchtnaer aerdsch gerel;
258. Soo dat ik namaels in mijn geest
Gedenk; hoe ben ik daer geweest,
En hebb' on-nut mijn tijdt verpraet
Met 't geen dat my niet aen en gaet!
259. Men is best in een arme hut
Voor 's werelds ydelheen beschut;
Het goe geweten houdt daer by
Sich best van 't pijnlijk wroegen vry.
260. Al wordt my daer dan op mijn hant
Geen groote Roemer wijn geplant,
Waer liefd' en lust tot my en 't mijn'
Verheugt'er my veel meer dan wijn.
| |
[pagina 44]
| |
261. Wie uit een goedertieren aert,
My slechts een stoel zet by sijn haert,
Al is 't geseet van stroo of tien,
Behoeft my anders niet te bien.
262. Noch hebb' ik vrienden hier rontom,
By welk' ik ben heel wellekom:
Soo my de tijdt hier viel te lang,
Ik nam tot haer wel meer mijn gang.
263. 'k Heel ondank, soo 'k dus lange drael;
En hier soo vast blijf als een pael;
Soo dat men my by-wijlen vraegt,
Of my haer vriendschap niet behaegt,
264. Om dat ik s' in soo lang een tijdt
Niet eens hebb' met mijn komst verblijdt.
'k Weet soo 't geselschap laet en vroeg,
Hadd' ik daer toe slechts tijdt genoeg.
265. Want geen ding kom' ik meer te kort
Als tijdt, waer aen 't my immer schort.
Steeds blijft'er noch iet ongedaen,
Al vang ik dag by dag weer aen.
266. Veel sticht'lijks hadd' ik noch wel voor;
Maer raek'er, na mijn wensch, niet door;
Hoewel ik somtijds al wat winn',
Ik steek'er noch ten hals toe in.
267. My komt dan geen ding vreemder voor,
Als dat ik somtijds seggen hoor;
Ia wel! hoe lang moet u te tijdt
Daer vallen, daer g'alleene zijt!
268. 't Is steeds by elk het out gesang;
Wat valt u nu de tijdt wel lang!
Daer ik veel meer my selve quell',
Dat alsins my de tijdt versnell'.
269. Mijn tijdt die valt my, laet en vroeg,
Noch veel te kort, nooit lang genoeg,
't Is ofse my te post ontrijdt.
Ik hebb' alhier meer werk dan tijdt.
| |
[pagina 45]
| |
270. Indien dan nu mijn staet u deer',
Beklaeg mijn tijdt-verlies veel-eer;
Vermits mijn hert na tijdt-winst held
Gelijk de Vrfeekaerd na veel geld.
271. 'k Mag in geen dingen gierig zijn;
Ik spaer voor vrienden brood noch wijn:
Maer wat de tijdt raekt, ik beken,
Dat ik daer mee recht gierig ben.
272. Ik hebb' het geld niet over-hoop,
Maer, wasser tijdt voor geld te koop,
Ik gaf daer voor het beste goud;
Dat iemant in sijn spaer-pot houd.
273. Daer is geen schat, na by of wijdt,
Te schatten tegen d'ed'le tijdt.
Wie dese schat verquisten gaet,
Of sich soo licht ontstelen laet,
274. En krijgt hem met geen moeite weer,
Als wel verlooren geld of eer.
O menschen kint, weerdeer den tijdt?
't Zy watge doet, gy raekt hem quijt.
275. Hy gaet soo wel met boertery,
Als met gewichtig werk voor-by.
Doet alles met een wack're hand,Ga naar voetnoot+
Mits geen gebruik van kloek verstand,
276. Noch werk, noch wijsheid noch beraedt
In 't graf is, daer gy henen gaet.
Wie tijdt wil achten als iet groots,
Besief', als hy s' in d'uur des doots,
277. Wanneer s' hem is geheel ontvlucht,
Sal deerlik na-sien met gesucht.
O! konden doch soo wel de lien
Haer kort' aenstaende tijdt besien,
278. Als wel die nu verstreken is,
Wat schrik, wat al bekommernis
Sou zijn in 't binnenst haers gemoets,
Om s' aen te leggen tot iet goets!
| |
[pagina 46]
| |
279. Maer eer men dit te weten kom,
Men is versleten; d'uur is om.
De dood legt menig' in de kist,
Eer dat hy van wel leven wist.
Ga naar voetnoot+280. Het is een wijs voorsichtig man,
Die tijdt en wijse kennen kan;
Die tijdt vergaert en wel bewaert,
Als 't beste dat hy vindt op d'aerd,
281. Soo dat hy voor geen Konings kroon
Sijn tijdt verruild', al kond' hy schoon.
Elk nucken zy al sneeg betrapt,
Eer 't sonder vrucht ter vlucht ontsnapt.
282. Men neem' een ieder dag soo waer,
Als of 't ons' heele leven waer.
Men kamp' met snelheid van de tijdt,
Door 't snel gebruik der selv', om strijdt.
283. Dien 't volk onnut veel tijdts ontrooft.
Verliest meer als hy wel gelooft.
'k Ben blijde, dat de Winter my
Van menig tijdt-dief nu bevry'.
|