Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
AuteursrechtvrijAls op voorgaande. Twee Versen voor een. Of: d'Onnos'le ziel, die slegte maagd. Hoe voelt men zig van heil omringt,
Als 't hert zig uitten treuren zingt!
Waer troost en vreugd in 't hert kan zijn,
Word alle quelling medicijn.
| |
[pagina 38]
| |
 219. Mijn werk gaet vast tot d'avond heen:
Dan ga 'k besoeken dees of geen',
Die na mijn komst wel selfs verlangt,
En my met sulk een lust ontfangt,
220. Dat door het vriendelijk gelaet
Mijn hert in 't lijf my open gaet.
| |
[pagina 39]
| |
Bewijs dan, hoe ik daer ook soet
En openhartig wesen moet,
221. En geerne zijn mag by de lien;
Soo datse by de Kaers wel sien,
Dat al mijn stilt' en eensaemheid
Niet spruyt uit suer en stuer beleid:
222. Want schoon ik veeltijds eensaem ben,
Men siet ook hoe 'k gemeensaem ben,
En aen het volk, waer by ik woon,
Wy nimmer-meer on-minn'lijk toon'.
223. Al is soo veel geselschap juist
Alhier niet steeds by my gehuist,
Behoev' ik daerom met verdriet
In eensaemheid te zijn? gantsch niet.
224. Ik hebb' geselschap over hoop,
Ook sonder dat ik verre loop,
Hier by mijn Volk soo menigmael
Als ik 'er ooit na tracht of tael':
225. Dat weet my mijn besoeking dank,
En 'k sie de ryge noch soo lanck,
Dat ik bekommert ben om tyt,
Hoe 'k noch eens komen sal soo wydt.
226. De Winter-dagen zijn heel kort;
Soo dat nu 's daegs niet veel en wordt
Van mijn besoeken hier en daer,
Ten zy het by de Kranken waer,
227. Of daer de saek geen uytstel lijdt.
Maer 's avonds is 't de rechte tijdt.
Mijn Volkje, dat hier woont op 't Lant,
Is 's daegs wel hier of daer van kant,
228. Maar 's avonds vind' ik groot en kleen
En ieder Huis-gesin by-een.
Dan rust elk met gemak by 't vier',
Soo dat hy mijn geselschap vier',
229. En vryer by my sitten mag,
Dan in sijn arbeid op den dag.
| |
[pagina 40]
| |
'k Neem die gelegentheid dan waer,
En ga, met lust, dan hier dan daer.
230. Wanneer iik dit besoek dan doe,
Men rust my geen Lanteerne toe,
Soo groot en swaer, dat schier daerom
De meid haer gantsche lichaem kromm',
231. Of d'arm moet setten in haer zy,
Eer dat s' haer door de swaert' ontgly',
En dan weer hebb' van doen een uur,
Eer dat s'haer blanke bodem schuur'.
232. Ik ben al meest gewent te gaen
By 't blinken van de lichte Maen,
Soo haest die maer van 's hemels trans
Verschijnt met d'allereerste glans,
233. En lijd' als dan, om pracht of staet,
Geen ander licht voor my op straet.
'; Ontsteek geen Keers voor Son of Maen,
Soo 'k by haer licht kan sien en gaen.
234. Of schijnt aen 't hemels hoog gewelf
Geen held're Maen, soo vatt' ik self
Mijn kleine Dieve-luchtje ras,
Met eene Keers, en een Gelas,
235. En ben daer van heel wel geleidt,
Vermits al 't licht sich voorwaerts spreidt,
En trekt sich t'saem, recht voor mijn treen,
Niet achter of rontom my heen.
236. Al wat door weinig wel geschiedt,
Hoeft sonder noot door meerder niet.
Ia 'k ben daer van gedient veel meer,
En stappe daer mee voort veel eer,
237. Dan of mijn gang woest na den tredt
Der Luchte-dragers zijn geset.
Men heeft doch hier voor Knecht of Meid
Geen voor- of achter-huis bereidt,
238. Waer in men haer soo lang doe gaen,
Tot dat haer Heerschap op sal staen.
| |
[pagina 41]
| |
En dat men haer te saem met my
Sou setten in die selve ry,
239. Dat hadd' geen val; en 't huisgesin,
Dat ik besoek, sou dan te min
My openen haer vreugd of smert,
Of watter meest leidt op haer hert.
240. Men is doch weerzijds geern' als dan
Soo openhertig als men kan.
Waer soud' ik ooit verselschapt zijn
Soo soet en wel als by de mijn'?
241. Die raekt ons nu te meer aen 't hert,
Om dat wy met verdriet en smert,
Zijn van malkaer verstrooit geweest;
Doe 't noch verquicken kon mijn geest,
242. Indien ik d'allerminste maer
Van dit geselschap wierdt gewaer:
Doe 'k nu en dan, uit liefdens drift,
Mijn volk besocht met brief en schrift;
243. Ia doe wy weerzijds kermden; Ach!
Die eens beleven mog dien dag.
Dat wy malkander hier ter stee
Weer sagen in goe rust en vree!
244. Is 't vreemt, dat dit geselschap my
Dus aengenaem en heuglijk zy?
Ik sie, dat onder haer elk-een
My ongeveinsd'lik minn' en meen',
245. Gelijk als ik met hert en sin
Ook haer al t'samen meen' en min'.
Schoon 't ongeacht schijn of gering
Aen een verwaende Stedeling,
246. Die 't al na staet en baet weerdeert,
En met sijn minder noo verkeert,
Ia vraegt, wat eer, of leer, of nut
Voor my is in een leemen hut,
247. By volk niet van deurtrapt verstant,
Maer in haer eenvoudt op het lant;
| |
[pagina 42]
| |
Soo acht' ik 't nochtans als wat groots,
En hou my hier meer buiten schoots
248. Van jalousy en vinn'ge nijdt,
Soo datse my soo licht niet bijt',
Maer slechts van elders, en van verr',
Haer schen-bek tegen my opsperr':
|
|