Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
AuteursrechtvrijAls op het voorgaende. Of: O Iesu! waare Vreede-vorst. Ik min de welvaart van het land,
Maar hunker na geen Post-kourant:
'k Hoor liever 't geen dat oudt en wis,
Dan 't nieuw' en heel onseeker is.
172. 'k Hoor 't quade voor sijn tijdt soo noo;
En dikwils volgt de kreup'le boo
Op goede tyding achter aen,
En segt ons, hoe 't 'er zy gedaen.
173. Mijn vryheid is mijn macht en recht.
Ik hoev' geen dienst van meid of knecht;
Waer in ik my geluck'ger acht,
Dan een die steeds wordt opgewacht
174. Van soo veel dienaers om sijn dis,
Dat elk om 't seerst gedienstig is.
Hy schijnt geluckig voor de lien,
Die soo veel booden mag gebien.
| |
[pagina 32]
| |
175. Maer diese niet van doen en heeft,
Seg, of hy niet geruster leeft?
Een Prins heeft noodig als den dag
Veel dienaers van verscheide slag;'
176. Maer diese niet behoeft, dunkt my,
Dat wel te recht een Konink zy.
Niet daer ik soo by groei en bloei,
Als dat ik my met 't mijne moei.
177. En na mijn eigen keur en wil,
My selfs vermaken kan in 't still',
Die sich af-sondert van 't gewoel,
Heeft iet begeerlijks tot sijn doel;
Ga naar voetnoot+178. Hy mengt sig in een wijs bedrijf;
Dat eeuwen lang bestendig blijf,
Dit soek' en jaeg' ik, vroeg en spa,
Na mijn geringe kracht ook na.
179. Geloof my 'k hebb' geen ander wit
In al mijn eensaemheid, dan dit
Soo 'k ben vermoeit, ik sing' of dicht'
Het welk te saem vermaekt en sticht.
180. Ik maek heel weinig werks van vreugd,
Die niet en sticht, maer slechts verjeugd.
Ga naar voetnoot+Vreugd sonder stichting geeft het hert,
Ook midden in het lagchen, smert.
181. Nooit ben ik minder eensaem, dan
Wanneer ik eensaem wesen kan.
De ziel heeft dan haer onderhoudt,
Waer mee s' op 't allerlieflikst kout.
182. Kan sulk een zijn gesegt alleen,
Die al den dag rondom sich heen
Heeft soo veel wijse mannen staen,
Waer med' hy mag te rade gaen,
183. En op'nen hun verborgen schat
Verspreidt op elk gelettert bladt?
Huiis Ruste Lust My altijdt Well,
Soo dit geselschap my vertell'.
| |
[pagina 33]
| |
184. Hoe seer ik my na stilheid sett',
Noch wordt ik al te veel belet:
Soo verr' is 't, dat my 't stille zijn
Sou strecken tot verdriet en pijn.
185. Hoe lang ik t'huis dus eensaem zy,
't Is maer een kort vermaek voor my.
Trekt van mijn leven eens den tijt,
Die'k in mijn ampt, daer buiten slijt',
186. En binnen, tegen dank en wil,
Met iemant, die my ophoudt, spill',
Wat schiet'er dan, na uw vermoen,
Veel over tot mijn vry verdoen?
187. Wanneer ik dan een Winter-dag
Tot mijn believen hebben mag,
Hoe onverdrietig, ja hoe soet
Moet die dan zijn voor mijn gemoed!
188. Het is een ongeluckig man,
Die by sich selfs niet woonen kan;
Die voor sich selve vreest en schrikt;
En nooit sijn geest alleen verquikt,
189. Maer al sijn vreugd moet in 't gedruis,
Der weereld soeken buitens huis.
Ik weet geneugt, in dees mijn staet,
Die'k niet kan halen van de straet.
190. Met boeken, en goed schrijf-gerak,
Verlust ik my op mijn gemak.
Ick hebb' aldus veel min gebrek
Dan een die geld vergaert als drek,
191. Het welk der weereld is en blijft.
Hoe wel men 't soo veel lof toe schrijft.
Een vroom, een vry en bly gemoed,
Dat is mijn schat, mijn geld en goed,
192. Waer med' ik, als ik pover schijn;
Soo rijk als 't water diep kan zijn.
'k Hebb' dus meer vreugd, dan die sijn tyt
In 't ongestuimig tap-huis slyt,
| |
[pagina 34]
| |
193. Alwaer men, met den bek in 't nat,
Geen drooge blijdschap kent noch vat;
Daer blyde dolheid van een uur
Ga naar voetnoot+Eindt in berouw te lang van duur.
|