Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
AuteursrechtvrijAls op het voorgaande. Of: Kom, laat ons met de Harders gaan. Wanneer mijn Maaltijd is gedaan,
Dan moeter 't vrolijk zingen aen,
| |
[pagina 23]
| |
  Zoo dat het luyde Psalm-geklank
My meer verheugd, dan spijs of drank.
| |
[pagina 24]
| |
111. Dan denk' ik by my selfs alleen;
Hoe kan natuur ook zijn te vreen
Met sulk een kleintje na haer sin.
En rechte wijsheid met noch min,
112. Die al wat overtollig is,
Wel achten kan voor hindernis!
Waer toe voor my soo veel beslag!
Al 't kooken, smooken, al den dag!
Ga naar voetnoot+113. Ik hebb' een spijse, die ik eet,
Die ieder-een niet kent of weet.
Soo die my maer wel smaken kan,
Wat vraeg' ik na 't al ander dan?
114. Soo 'k, sonder veel gestoort te zijn,
Dus wy mag blijven by het mijn',
Weet dat my sulks dan in der daet
Voor eeten en voor drinken gaet.
115. 'k Ben met mijn kleintje wel gedient;
En komt my onversiens een vriendt,
Ik krijg 'er noch soo veel by,
Dat hy genoeg verzadigt zt,
116. Goe gasten vinden licht haer deel,
En quade gasten doch te veel.
Maer in 't gemeen, soo als de waert,
Zijn ook sijn gasten meest geaert.
117. Men neemt hier 't mijn' al geern' in dank,
En komt hier nooit om spijs of drank,
Mits hier gants weinig is te doen
Met 't geen alleen de buik kan voen.
118. Ik houd' hier nooit een drink-gelag;
Maer hael wat Dichtjens voor den dag;
En daer en lust geen Teerbroer an:
Hy krijgt'er licht het buik-wee van,
119. En houdt de beste rymery
Voor lymery of mymery.
Is dan 't Gedicht wat ruim en lank,
Hy sit in eng en kort bedwank,
| |
[pagina 25]
| |
120. En overpeinst het middel vast
Om van 't geteem te zijn ontlast,
Of, toeft hy wat, hy raekt door 't rijm
Schier heel in slaep of half in swijn.
121. Hy denkt; is dit hier 't best onthael?
Dat komt geweldig slecht en kael.
Sulks Volkje gaet daer 't Kan-lit klapt,
En daer m'uit ander Vaetjens tapt.
122. Al vloeid' een Dicht noch eens soo gladt:
Sy houden 't met het bloeyende nat.
Men krygt daer van wat meer in 't lijf,
Dan van mijn bullen en geschrijf.
123. Doch wat ook iemand laek' of prijs',
Ik hou doch huis op mijne wijs,
En schaff' mijn spijs en drank met maet,
Maer al te nood' in overdaet.
124. Die geest en opset dat hy heeft,
Is immers waerdig dat hy leeft.
Het hert is 't best gerecht van al,
Dat elk hier by my vinden sal,
125. Met nootdruft voor gesonde lien,
Waer med' ik altijt ben versien.
Uitheemsche Kost, van ver gebragt,
Kom hier niet eens in mijn gedacht.
126. Sendt iemant my van selfs iet mee,
Dat, als wat raers, komt uit de Zee,
Ik neem 't in dank, en smaekt mijn mondt,
Maer soo 't my niemant t'huis en sondt,
127. Ik dacht'er 't heele jaer niet om.
Soo dat het my heel vreemt voor kom,
Als 't volk, dat geerne maeckt goe cier,
My vragen mag; hoe maeckje 't hier,
128. Daer sulks niet wel te krijgen is?
Als of een versche Berkel-vis,
Of wat ons Godt hier geeft op 't Landt,
Noch niet genoeg waer voor den tandt.
| |
[pagina 26]
| |
129. Godt geeft genoeg in elke kust,
Ga naar voetnoot+Daer m'eet tot voedsel, niet tot lust.
Met weinig is natuur verzaedt.
En daer ons die alleen toeraedt,
130. Dat krijgt en vindt men over-al.
Men is na 't overtoll'ge mal.
't Is enkel weelde die ons steekt,
Als by genoeg soo veel ontbreekt.
131. Men droomt nu 's nachts van leckerheid,
En 's daegs is 't op den disch bereid.
Men wil in ordning sien geschikt
Al wat m'op 't land en zee verstrikt.
132. De lust, nooit van versoeking vry,
Wordt aengehotst door leckerny.
Met moeite leert men overdaet,
Die beter ons t'ontleeren staet.
133. O mensch, leer, 't geen een Christen voegt.
Met weinig wel te zijn vernoegt.
Is iemant al wat rijk van goet,
Die denke, dat men leven moet
134. Niet na sijn wellust, maer na reen.
Ga naar voetnoot+Die al te veel heeft, send' iet heen
Na 't Volkje dat geen munt of kruis,
Noch Brood noch Boter heeft in huis.
135. Diem altijdt met wat nieuws vermaekt,
Schier selfs niet weeten, wat haer smaekt,
Zijn doch met al haer leckerny
Niet half soo wel te vreen, als wy.
136. Het Volkje dat voort koopt en snoept
Wat langs de straet de Roeper roept,
En vaerdig is met 't hoogste bodt,
Blijft altijdt op wat nieuws versot.
137. 't Is met verwond'ring aen te sien,
Hoef', in de Steen, ter Merkte vlien.
Dan dingt en dringt'er, d'een voor d'aer,
Als of men uitgehongert waer.
|