Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
AuteursrechtvrijAls op het voorgaande. Of: Iesu, fonteyne van vermaak. Ik trots' alhier, met mijn onthaal.
| |
[pagina 19]
| |
 De keur van trotse Tafel-praal,
Met alles wat, soo dom en blindt,
Der menschen dertelheid versint.
80. Ik hebb' in alls mijn gerak;
Ik reken' alles tot gemak,
En vinde, na mijn wensch en lust,
By kleine rusting groote rust.
2. Mijn viertje, dat ik hebb' alleen,
Verwarmt my soet door all' mijn leen:
Ik hebb' 't soo geern' in mijn gesicht,
Dat's mee soo goedt als een gericht.
83. Wat helpt gebraedt van Tam of Wilt,
Als m'aen den disch van koude trilt?
Ik weet, na mijn geringe staet,
Voor slaefsche moeilikheden raet.
84. Men brengt my reis op reis alhier,
Geen Ketel voor mijn neus op 't vier,
Men maekt mijn Vaten allegaer
Met eens ter week gemack'lik klaer.
85. Onnodig is 't, dat ik mijn huis
Om 't een of 't aer deurloop of kruiss';
'k Hebb' alles by der handt soo fraei,
Mijn Branthout, Kelder en Schappraei,
86. Mijn Water, dat ik met een kraen
Laet uit een rein Lampetje gaen,
Daer ik mijn handen onder wasch,
En vaerdig spoelen kan mijn glas,
| |
[pagina 20]
| |
87. Mijn toegestopte flesch met wijn
Hoeft staeg niet voor de tong te zijn,
Als daer men roemers van een oort
Met eene teug set overboort.
88. Al wat tot mijn gerief maer dien,
Dat hebb' ik in een ommesien,
Soo dat ik, met fatsoen en eer,
Hier nu kan wesen Knecht en Heer,
89. Mijn woning is beknopt en kleen.
Ik hebb'er alles dicht by een.
't Is alsoo licht eens omgetast,
Als iet aen Meit of Knecht belast
90. Soo'k nu en dan eens op moet staen,
Soo wass' ik onder dies niet aen:
Mijn lijf en leden worden stijf,
Soo'k al den dag door sitten blijf.
91. Mijn werk dijt daerom even wel.
Sulk opstaen is voor my als spel.
Het stoort veel min een goe gedacht,
Dan spreken; al waer 't doch soo sacht.
92. Al die ik selfs mijn deur eens op,
Indien 'er d'een of d'ander klopp',
Daer is geen schae, maer voordeel by,
Want niemant komt'er dan om my.
93. Geen mensch set na mijn huis sijn voet
Dan die my selve spreken moet.
Waer toe dan eerst door Meit of Knecht
My ieders bootschap aengesegt?
94. Nooit gaf ik iemant door mijn meidt,
Maer altijdt door my selfs, bescheidt.
Nooit voerd' ik hier soo groots gebiedt,
Dat ik aen iemant seggen liet,
95. Mijn heerschap sit noch aen den dis,
Komt weer als 't na de maeltijt is.
Al jaegt men my van 't tafel op,
Of dat men my van 't bedde klopp',
| |
[pagina 21]
| |
96. Indien ik iemant wel mag doen,
Kan al het ongemak vergoen.
Is 't moeite, dat ik 's morgens hier
Ontsteek mijn eerste licht en vier?
97. Sulks hebb' ik lang al selfs gedaen;
Liet daerom nooit mijn meidt op staen,
Die hier soo vroeg geen werk en vindt,
Dan datse slechts een draetjen spint,
98. Of maekt, met noodeloos geboen,
Alleen sich selve wat te doen.
Slaept alles vry van boven neer,
Als ik wat vroeg ben in de weer.
99. De meeste stilt', en 't minst geraes,
Is, dat ik selfs mijn vier op-blaes.
Soo'k 's nachts wil, dat mijn keerse brandt,
Ik hebb' mijn vier-slag selfs ter handt;
100. Daer kom ik mack'lik mee te recht.
Indien ik daer toe meidt of knecht,
Van 't bedd' afriep, dat hadd' geen aert,
En nauwliks waer 't de pijne waert.
101. Mijn handt die selden sich ver-roert,
Dan als se slechts de penne voert,
Gevoel ten minsten, datse leeft,
En tot mijn dienst vyf vingers heeft.
102. Het zy, hoe 't zy, 'k hebb' minder moeit',
Dan of mijn vryheid was geboeit,
Soo dat ik, reis op reis weer aen,
Mijn dienst-boon achter aen moest gaen.
103. En sien in alle hoeken toe,
Hoe dat men 't maek', of wat men doe,
Men zy van dienst-boon opgepast;
Daer 't is, mijns oordeels, meerder last,
104. Dat m'altijt haer op passen moet;
Het welk een man te noode doet,
Dien 't al te slaefs dunkt sijn bemerk
Te nemen op soo slecht een werk,
| |
[pagina 22]
| |
105. En die sijn tijt te kostlijk kent,
Dan dat 's hier toe zy aengewendt.
Ik sou by sulk een dienst veel-eer
My achten Knecht te zijn, als Heer,
106. En vinden, (soo ik 't recht uit segg')
Veel meer werks is, als uit de weg
Ik moet alleen doch doen al 't mijn,
De rest sou slechts het hare zijn.
107. 'k Sitt' aen mijn disch nu als een Heer,
En ben aldaer van geen dink meer
Gedient, als dat ik selve dan
Wy na mijn sin best dienen kan.
108. 'k Hebb' eens vioor-al, om last t'ontgaen,
Mijn winter-voorraet opgedaen;
Soo dat ik niemant vroeg en laet
Hoev' uit te senden langs de straet,
109. Om my te koopen dit en dat.
Ook woon' ik in soo fraey een Stadt;
Men brengt my meer te huis om niet,
Als ik 'er immer koopen liet.
|
|