Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
AuteursrechtvrijAls op 't voorgaende. Of: aldus. O vryheid! aangename vryheid!
Wat geeft gy 't hert al rust en blyheid!
Wat nut en voordeel brengt gy voort!
Hoe doet gy alles ongestoort!
Mijn Ed'le Ziel, soo vry ge-booren,
Mag van geen dwang of keetens hooren,
| |
[pagina 47]
| |
 Daar 't Stads gewoel u vast in houd,
l warens' ook van enkel goud.
165. Wat kan de weereold dien vermaken,
Die arbeyd om haer te versaken?Ga naar voetnoot+
Die haer gelijk een vyand acht,
En om haer loosheid hout verdacht?
Op bidden immers en begeeren,
Dat God ons' oogen af wil keeren,Ga naar voetnoot+
Op datse d'ydelheid niet sien,
Die 'k hier soo veilig kan ontvlien.
166. Wat soud' ik mijn gesicht dan weiden
In dingen, die de ziel verleiden?
Om welke niet te sien; ik 't oogGa naar voetnoot+
Veel nutter uit te sieken poog.
Gevaerlik is 't dees open venst'ren
Te setten naer het meeste glenstren
Der ydelheid, die eerst daer in
Komt sluipen, eerse 't herte winn'.
167. Wat stiertmen, soo verdwaest, sijn oogenGa naar voetnoot+
Na 't geen wy doch niet hebben mogen?Ga naar voetnoot+
De weereld gaet hoe schoon se zy,
Met haer begeerlikheid, voor-by.Ga naar voetnoot+
Daer sal ik, onder d'heele Sonne,Ga naar voetnoot+
Het sien, dat lange blijven konne?
't Is ydelheid der ydelheid
Al watter is in 's weerelds kreid.
| |
[pagina 48]
| |
 168. Och lacy! arm' erbarmelingen,
Die star-oogt na soo niet'ge dingen,
Die gy uw leven-lank misschien
Niet weer sult met uw oogen sien!
Wanneer de Dood maer aen komt kloppen,
Soo maektse Spaden ende Schoppen
| |
[pagina 49]
| |
Met kroon en scepter haest gelijk;
Cieraet en prael met drek en slijk.
169. Segt eens op 't einde van uw leven,
Wat u de weereld heeft gegeven:
Och lacy! ongewisse vreugdt,
Gesaust met leet en ongeneugt;
Een valsche hoop, die veel te keur stell',
Maer op het einde' u selfs te leur stell';
Een bloem die in der yl verwelk'.
Vergif in een vergulde kelk.
170. Sy toond' u deftige Paleisen,
Maer opgepropt met sorg en peisen;
Volk-rijcike Steeden, schoon van glans,
Vol onrust en gewoel nochtans:
Cieraden, schatten, Eere-titt'len,
Maer die tot hoovaerdy ons kitt'len;
Veel heerlikheid, maer al vermomt,
Tot dat de dood ter deur in komt.
171. O kromme zielen, domme sinnen!
Hoe meugt gy 't aerdsche soo beminnen,
Daer d'aerd' alree sich neigt ten val,
En in der haest beswijken sal?Ga naar voetnoot+
Die 't hert hier op geen sichtbaer goed stelt,
Maer al sijn goed'ren in 't gemoed stelt,
En niemant siet, met wien hy wensch
Te wiss'len is een salig mensch.
172. Men moet de goede dingen leeren
Na haer geduursaemheid weerderen:
Dies vint alleen een wijs gemoed
Genoegen in 't onsichtbaer goed.
Al wat hem ware troost sal geeven,
Moet wesen van een beter leeven:
Want tijd'lijk is 't al wat men siet,Ga naar voetnoot+
Maer 't eeuwig goed en siet men niet.
173. Al wat gy hebt van doen nootsaeklik,
Al wat de ziel ooit was vermaeklik,Al wat ooit heil op aerden brogt,
| |
[pagina 50]
| |
Moet boven d'aerde zijn gesocht.
Hy doet wel een verkeerde keuse,
Die sich laet leiden by de neuse
Van d'yd'le weereld. O! die Hoer
Verleydse diese krijgt aen 't snoer.
174. Waerom dus ydel, edel mensche,
Dat uw verslaefde lust slechts wensche
De valsche glans van 't aerdsche slijk,
En sich soo seer daer op verkijk?
Waerom is niet uw fluim-siek ooge
Meest na 't onsichtbaer goed om-hooge?
Want daerom schiep u God recht-op.
Om steeds te sien na 's hemels top.
175. 'k Laet d'ydelheid aen die soo bot zijn,
Dats', aerdsch van d'aerd', op 't aerdsch versot zijn;
Het schoonste, dat men soekt op d'aerd;
Is doch mijn liefde gantsch niet waerd:
Ik sal'er nooit het hert op setten;
Maer steeds op beter dingen letten.
Ik ben veel hooger van gemoed,
Geschapen tot een beter goed.
176. Niet anders hebb' ik voorgenomen,
Dan dat ik mag te boven komen
De gantsche weereld t'saem met al
Wat hier is in dit aerdsche dal.
Ga naar voetnoot+Mijn sin is hemelsche versinning.
Ga naar voetnoot+'t Geloof is d'edel' overwinning,
Die na elk God geaerdt gemoet
De weereld overwinnen doet
177. Den Adelaer, soo eel van aerde,
En wroet niet, met de Mol, in d'aerde,
Maer spoedt sich, door een wack're vlucht,
Met lust, in de hoogte, na de lucht:
Soo vliegt een Christen, als met vlerken,
Ook edelmoedig na de swerken,
En acht al 's weereldsdom geswier,
Aldus verheeven niet een sier.
| |
[pagina 51]
| |
178. Wil 't volk, te seer van 't aerdsch bestoven,
Die noch niet loven noch gelooven,
Ik blyv' nochtans by mijn gevoel.
En kies' het tot mijn deel en doel.
Dus sal ik waerlik niemant kunnen
Sijn wellust, schat, of eer, mis-gunnen.
Dus hebb' ik wat mijn hert begeer',
En wensch op aerden doch niet meer.
179. Soo 'k mag een Heer zijn van de lusten,
Die d'ed'le ziel, door 't aerdsch'. ontrusten,
En onverhindert blijv' in 't mijn',
Hoe kan ik dan geluck'ger zijn?
Een mensch die stil en geern' alleen is,
Met God, sijn hoogste lot, gemeen is,Ga naar voetnoot+
En niet met 's weerelds sorg beswaert.Ga naar voetnoot+
Heeft als een hemel hier op d'aerd.
|