Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
AuteursrechtvrijVIII. Pause. 't Gaat wel, wanneermen na zijn wenschen,
Ga naar voetnoot+Is vry van d'overlast der menschen
En dat ons niemand licht belet,
Van 't geen waar toe wy zijn geset.
| |
[pagina 37]
| |
 't Gaat wel, wanneermen, met goe wille,
Zoo lang het zijne doet in 't stille,
Tot dat beroep, en nood als dan
Ons roept, en nood, en haalt daar van.
131. Vermits de boog, door 't self bedrijven:
Niet altijt wil gespannen blijven,
Soo maek' men staet in sijn gemoet,
Om uyt te spannen, als men moet.
D'uytspanning sal van selfs wel komen.
Daer is in 't minst niet voor te schromen.
Men krijgt altyt genoeg besoek,
Al sit men achter in een hoek.
132. 'k Ben van geselschap niet afkeerig,
Maer ook daar na niet soo begeerig,
Dat ik het, sonder leet of rouw,
Somwijlen niet ontbeeren sou.
'k Ben geerne vriendlijk en gemeensaem,
Maer geern' ook by my selfs weer eensaem.
Het is een ongeluckig man,
Die niet van beide wesen kan.
133. Wie na 't geselschap en 't gesnater
Steeds jankt, gelijk een visch na 't water,
En buiten dat geen soetheid kent,
Als sweven' uit sijn element,
Die altijt, buiten eige deuren,
Sijn vreugd moet elders na gaen speuren,
En by sich selfs niet is te huis,
| |
[pagina 38]
| |
Die heeft een ongevoelijk kruis,
134. Die by 't geselschap zijn op 't kluchtigst,
En by de vrolikheid uitruchtigst
Zyn by haer selfs wel meest ontstelt,
En met de swarte gal gequelt.
'k Vermaek my matig by de menschen:
Maer 't gaet niet minder na mijn wenschen;
Wanneer ik in mijn eige geest
Aenrechten mag een vreugden-feest.
135. Soo 'k, besig met mijn eige dingen,
Het hert mag uitten treuren singen,
Gy weet niet hoe 'k my dan verbly',
Al isser schoon geen mensche by.
Wie om te gaen weet met papieren,
Wat hoeft die hier en daer te swieren,
Of aen te halen sulke maets,
Die hem meer hinders doen dan baets?
136. Wie sulk een volkje wil believen,
Krygt menigmael sijn huis vol dieven,
'k Meen stoute dieven van de tijdt,
Ga naar voetnoot+Die uitgekocht moet zijn met vlijdt.
Schuwt alle dieven, maer besonder
Een tijt-dief, want hy schaedt te wonder,
Die 't geen hy neemt, u nooit als dan;
Al wild' hy schoon, weer-geven kan.
137. Doch, soo men d'omgang met veel wijse,
Geleerd' en hoog-ge-eerde, prijse;
Die meest beroemt zijn en vermaert,
Zijn op mijn Kamer t'saem vergaert:
Ia selfs ook van de voorig' eeuwen,
Die soetjens, sonder veel te schreeuwen,
Verhand'len alderhande stof.
Elk spreekt bedachtsaem en met lof.
138. Nooit gaet sich een van dees' ontsteeken,
Men magse nacht en dag aen-spreeken,
Daer wordt by haer geen tijdt verspilt,
Indienge selfs opmerken wilt.
| |
[pagina 39]
| |
Dees' ommegang geschiedt vry-post-lijk,
En dees' gemeenschap valt niet kost'lijk:
Sy willen altijdt by ons zijn,
En proeven nooit ons' brood of wijn.
139. U dunkt; men wordt ge-eert in Steeden;
Daer wordt uw roem en deugd beleeden,
En als op 't Schouw-tooneel gestelt,
Soo dat m'er over-al van melt.
Maer 't gaet wel dikwils recht daer tegen:
En ook wat isser aen gelegen,
Of juist het ongestadig Volk
Niet over-al uw lof vertolk?
140. Die nooit iet loff'lijks doen en mogen,
Of 't moet juist zijn, in aller oogen,
Dat smaeckt wat na 't vermomde grijn,
En heeft een yd'le faemsuchts schijn.
De ware deugd is, daer-en-tegen,
Om oog-getuigen niet verlegen:
De Schouwburg harfer werken is
Haer eigen onbevroegt gewiss'.
141. Hoewel de deugd ook woont in 't duister,
Noch spreidse wijd en zijd haer luister,
Haer minnaer wordse licht gewaer,
En volgt haer op de voet spoor naer.
Ia ware deugd kan iin de muuren
Van d'een of d'ander Stad niet duuren:
Sy wil niet in soo eng een band.
De weereld is haer Vaderland.
142. Doch 'k laet u gunst en macht verheffen,
Als ik, in stilheid, mag beseffen
De soetheid van een vry gemoet,
Dat, sonder hinder, 't sijne doet.
Munt uit, en zijt uitstekent hooge;
Het is niet anders in mijn ooge
Als een verheven steilte maer,
U houdend' in een staeg gevaer.
143. De Storm-wint treft den hoogen Ceder,
| |
[pagina 40]
| |
En smakt verheve toppen neder,
Daer kruit en bloemen, laeg in 't dal,
Wel zijn bevrijt van 't ongeval.
Die wel te blijven weet by d'aerde,
Valt immers met te minder swaerde.
Hoe hooger doch alhier gepraelt,
Hoe laeger eindelik gedaelt.
|