Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
AuteursrechtvrijAls 't voorgaende. of: aldus. Gy denkt; dus eensaam is niet lieflijk,
Maar veel geselschap is gerieflijk;
Dat heeft men inde Stad ter hand,
En na zijn keur soo niet op 't Land.
Maar meent gy datmen groot geluk heeft,
| |
[pagina 34]
| |
 Wanneer men 't dag by dag soo druk heeft,
Verslaaft aan 't een besoek op 't aar?
Is 't heyligst, verpligst leeven daar?
120. Hoe veel geselschap veel verleide,
Wist hy seer wel, die eertijds seide;
Soo 'k onder menschen veel verkeer',
Ik keer alti8jdt een min-mensch weer.
Men komt heel selden by malkander,
Of d'eene mensch wrijft af van d'ander
Een schelfer van sijn menschlikheid;
O! waer 't ook van sijn vleeschlikheid!
Ga naar voetnoot+121. Hoe haest verderven quade reeden
En dwaes geklap daer goede zeeden!
Hoe haest wordt iet ontroert van 't geen
Men wel geregelt hadd' door reen!
Het quaed', alred' uit 't hert verdreeven,
Sal plots'lik ons op 't nieuw aen kleeven.
Men komt'er selden soo van daen,
Gelijk m'er was na toe gegaen:
122. Licht doet'er dit of dat ons wanken.
Het gaet met ons als met de kranken,
Die haest weer uitgaen na de straet,
't Geen oorsaek geeft tot grooter quaet.
Want onse zielen, die veel dagen
In doodelijke siekte lagen,
Zijn al te swak, en onbequaem,
Om veel te zijn in 's weerelds aem.
123. Weest ergens maer de vierd' of derde,
Daer niet u ziel besmet en werde,
Of onbewroegt blyv' uw gewis:
| |
[pagina 35]
| |
Indien 't geselschap wereldsch is,
In 't still' alleen te zijn geseeten,
Heeft selden my daer na gespeeten;
Maer dikwils wierd ik op my gram,
Na dat ik uit 't geselschap quam.
124. Men gaet sich by de menschen voegen,
Wel met een ingebeeld genoegen,
Maer 't tegendeel bevindt men juist,
Als ieder weer na 't sijn verhuist.
Men siet het al te licht geschieden,
Hoe seer men 't somtijts meent te vlieden,
Dat iemand by de vrolikheid
Te veel of weinig doet of seid.
125. Hoe licht v erklaptmen sich ten quaetsten
Tot nadeel van sijn even-naesten!
Waer hoort men immer veel gepraet,
Daer d'een of d'aer geen hairtje laet?
Elk soekt uit ander luiden falen
Een glimpkroon voor sich selfs te halen.
'k Segg', dat hy als een Engel leeft,
Die hier van niet een angel heeft,
126. Indien 't geselschap ons verblye,
De bitsche nijdt, de jalouzye,
De gulsigheid, onkuische min,
En hoogmoed, nemen 't hert haest in.
Veel soeter is 't in 't stil te schuilen,
Dan dat men met de Wolven huilen,
En met de Honden bassen moet,
Gelijk men licht uit swakheid doet.
127. Indien ik moet de vreugd ontbeeren,
Die komt uit daegelijks verkeeren,
'k Onveer' het leet ook, dat daer uit
Soo onvoorsiens gemeenlik spruit.
Ik acht geen vrolike gesellen,
Wanneer 't gewete sich moet quellen,
Soo datter iet van binnen woel,
En 't hert in 't lachen smert gevoel.Ga naar voetnoot+
| |
[pagina 36]
| |
128. 't Is al te slecht en slaefs met eenen,
Zijn vreugd te moeten gaen ontleenen
Van d'andere; maer een dapper man
Is 't, die sich selfs vermaken kan.
Hy hoeft 't vermaek niet verr' te soeken,
Die 't vinden kan in wijse boeken:
Ga naar voetnoot+Dien 't hert, door 't goe gewiss' verheugd,
Verschaft een stadig feest vol vreugd.
129. 't Is waer, men moet by menschen leeven,
Doch 't moet geen hindernisse geeven,
Maer eer en meer behulp, in 't werk,
Dat elk heeft tot sijn oogemerk.
Wilt met de menschen soo verkeeren,
Dats' uw beroep niet mogen deeren,
Maer daer in tot bevord'ring zijn.
Geselschap soet zijn, baert veel pijn.
|