Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
Auteursrechtvrij
[pagina 30]
| |
Als 't voorgaende, of: aldus. De Weereld, met al haar bedrijven,
Gaat om, en staat op losse schijven,
En swaait en draait geweldig krom.
Wie vraagt my dan? wat gaat 'er om?
'k Zie dat de trein van 's menschen zaaken,
Waar in hy zig hioer gaat vermaaken,
Met regt gestadig word geseid,
Slegts in haar ongestadigheid.
108. In onrust soekt de mensch daer ruste,
Soo dat nu dit, dan dat, hem luste.
| |
[pagina 31]
| |
Al sijn begeerten zijn op 't best,
Maer Wind, die nu waeit Oost, dan West.
Dooe kragt van wenschen na 't aenstaende
Is tegenwoord'ge vreugd vast gaende.
Soo dat m'er met veel wroegen hijgt,
Maer nooit een vast genoegen krijgt,
109. Wat is 't genoegen onbestendig,Ga naar voetnoot+
Wanneer men 't soecken moet uitwendig?
Dewijl het doch niet kan geschien,
Dat d'oog verzadigt werdt van sien.
Vermaekt u, om, in allen wijken,
Veel kost'liks door en door te kijken,
Gy blijft weer op wat nieuws belust,
In plaets van wel vernoegde rust.
110. Eer 't aerdsch vermaek noch word genoten,
Kan 't wonder sijn waerdy vergrooten;
Maer, als men 't heeft een wijl gehadt,
Soo wordt men 't haest weer moed' en sat.
Dus siet men elk sich selfs bedriegen,
En haest van 't een op 't ander vliegen,
Gelijk een Bye, die, rondom,
Haest swerft van d'een of d'ander blom.
111. Al wat verandering kan geven,
Schijnt eerst gelijk een nieuwe leven;
Doch 't nieuwtjen isser haest weer af.
Al wat soo lief scheen, wordt haest laf.
Maer kont gy waerlik u vermaken,
Niet in veranderlijke saken,
Maer in een goed, dat nooit verkeert,
Soo hebt gy wat u hert begeert.
112. Soo wie 't vernoegen heeft van binnen,
Enn niet door d'uiterlijke sinnen,
Dien blijft, het zy dan waer hy zy,
Het voorwerp sijns genoegens by.
'k Beschouw den Hemel nooit van ond'ren,
Of moet op 't hoogste my verwond'ren,
Dat iemand om een yd'le leur,
| |
[pagina 32]
| |
In d'aerdsche woonplaets soekt veel keur.
Ga naar voetnoot+113. Wy hebben, onder alle Steeden,
Geen vaste Stadt alhier beneeden,
Waer in men sijn verblyf-plaets stell'.
Ga naar voetnoot+Al wat hier schijnt, verdwijnt te snel.
Maer moedig moeten w'ons verkloeken,
Ga naar voetnoot+Om steeds d'aenstaende Stadt te soeken,
Die boven alle trotsche Steen,
Beklijft en eenig blijft alleen.
114. Wat sal hy 't uyterlijk veel achten,
Die dag by dag moet leeren trachten
Ga naar voetnoot+Na 't geen hier boven is, en niet
Na 't geen men hier op d'aerde siet?
Die 't wereldsch aensien niet kan missen,
Wat sal men anders van hem gissen,
Dan dat hy noch te seer bemint,
En meer dan 't hemelsche versint?
115. De ziel-oog van een yv'rig Christen
Dringt, swars door 's weerelds nevel-misten,
Ons steeds omcingeld' om en om,
Tot 's hemels binnenst heiligdom.
Dan achtse maer voor beuselingen
Dees' ondermaensche symelingen,
Daer sich de wereld aen vergaept,
En soo veel yd'le vreugd uit raept.
116. Gelijk de fiere Sonne-stralen
Wel op den aerdboom neder dalen,
Maer blyven daer ter plaets nochtans,
Daer d'oorsprong is van dese glans;
Ga naar voetnoot+Alsoo de zielm van Godt gegeven,
Om voor een tijt alhier te leven,
Toont wonderlik de kragt haers aerds,
En heeft haer opsicht hemelwaerds.
117. Een mensch, die noch, in allen hoeken,
Sijn wellust hier beneen wil soeken,
Die kan noch wijs zijn noch vernoegt,
Hoe dat hy 't immer schikt of voegt.
| |
[pagina 33]
| |
Een klein misnoegen kan hem quellen,
En haest ontsielen of ontstellen.
Al d'ingebeelde lust en rust.
De Weereld krabbelt daerse kust.
118. Haer dulle schijn-vreugd (soo wy weeten)
Kan heel bequaemlijk ikortswijl heeten,
Om datse duurt een korte wijl,
En is gedaen in aller yl.
Geneugt, en weelde, zijn verscheyden:
Siet, dat gy d'eerste kiest van beiden.
Een Christen weet geen ware vreugd,
Als daer men sich in God verheugd.Ga naar voetnoot+
|