Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
AuteursrechtvrijAls 't voorgaende. Of: aldus. O die bevryd van aards geslommer,
Slegts gaat, of zit in digte lommer,
Op d'oever van een suyv're beek,
En houd daar met zijn God gespreek:
| |
[pagina 16]
| |
 Die word behoorlijker gedragen,
Dan in Karos of gulde Wagen
Door 't al-dermeest geswier der Stad,
Daar 't Aards alleen word hoog geschat.
50. Gy denkt misschien; by Somer tijden
Sou dit noch alles zijn te lijden,
Maer s Winters is de vreugd van 't Lant
Geheel verstorven en van kant.
Dan zijn geen bladen aen de boomen,
Dan stremt het Ys de Water-stroomen:
't Is al van gras en bloemen kael;
De Voog'len swijgen altemael.
51. Maer segt my, lieve Stads gesinde,
Wat vreugd is dan by u te vinde?
Komt ook by u geen sneeuw of ys,
Of koud', op onse landes wijs?
Of schijnt de Son daer in uw necken,
Dat d'oogen u van tranen lecken!
Men wierd van ouds al verr' gewaer,
Hoe kout en suur de Winter waer.
52. Wie gaet dan lang op straten dralen?
Men weet sijn neus daer in te halen,
En soekt een hoekje dicht by 't vier,
Tot sijn vermaek, soo wel als hier.
Daer sitmen dan soo net en fiertjes,
Al meest by kleine prop're viertjes,
Want turf en hout word dier betaeld,
| |
[pagina 17]
| |
Die m'hier uyt Bosch en Veenen haelt,
53. Ik vinde 's Winters niet bequamer,
dan dat ik, in een warme Kamer,
In stille vryheid, iet ver-richt'
Het welk te saem vermaekt en sticht.
En 'k sal my 's avonds minder quellen,
Dan of een Narre-slee met bellen,
Door al de Straten van de Stadt,
Wy op en neer getrocken hadt,
54. Geen winter drijft mijn lust na Steden.
'k Hebb' dan, soo wel als 's Somers, reden,
Om liever hier te mogen zijn,
Vermits hier 't dag licht eerder schijn.
Men wint hier wel een half uur daegliks:
En is dat niet iet welbehaegliks
Voor een die nauwkens, vroeg en spa,
Die korte daegjens houdt te ra?
55. Wat iemandt ooit geneuglik toetste,
Ik houde licht en lucht voor 't soetste,
Dat mijn gemoet verquicken kan,
Wat deert my hier de winter dan?
'k Acht ieder winter-dag voor winste.
Ik weet niet wat als dan in 't minste
Voor vreugd sou wesen in de Steen,
Of 'k heb'se beter hier alleen.
56. Weet, dat ik ook wel, met vermaken,
Kan na de winter-daegjens haken,
Waer in ik hebb' het minst belet
In 't geen daer 't hert is op geset.
't Gbesoek van dert'le Stedelingen
Verstoort my dan niet in mijn dingen.
Men klopt, om d'een of d'ander leur,
Dan half soo veel niet aen mijn deur.
57. Men laet my met gemak by 't mijne.
Soo heeft de winter ook het sijne,
Dat my tot groot genoegen strekt,
En tot veel goeds en soets verwekt.
'k Segg', dat de Stad-lien, daerentegen,
| |
[pagina 18]
| |
Meer met de winter zijn verlegen.
Sy zijn dan hier dan daer ter bank,
De winter valt haer jaren lank.
58. Soo lang' als ik maer niet en misse
Ga naar voetnoot+Een bly gemoed en vry gewisse,
En mag gevoelen in mijn geest
Slechts dat geduerig vreuden-feest,
Wat sal ik dan om 't ander geven?
Ga naar voetnoot+Een vrolik hert is 's menschen leven:
En dat bewaer ik beter hier,
Dan midden in het Stad geswier.
59. 't Valt moeilik, langs bepronkte straten
Geen ydelheid in 't hert te laten.
Daer alles sich soo schoon doet voor,
Is licht iet, datg het hert bekoor.
Waer, waer de wereld minder glans heeft,
Weet, datse daer ook minder kans heeft,
Door aensien word het oog versocht.
Schoon voor-doen is al half verkocht.
60. Een andeer mag sich sterker voelen,
Om, onder 't menigvuldig woelen,
Sijn aendacht even sterk te voen,
Ik ben te swak om sulks te doen.
'k Bevinde, dat men langs de straten,
Vol wereldsch' eere, glans en staten,
Veel meer naer d'aerde buigt en nygt,
Dan opwaerds naer den Hemel stygt.
61. 't Is seker, dat wy met ons' oogen
Den Hemel soo niet aensien moogen,
Daer sich een muurwerk tusschen stelt,
Als in een vlak en open Veld.
Wy sien langs 't veld de Sonne blincken,
Daer langs de straet ons' oogen pincken
En gluuren na dien aerdschen pracht,
Die uit der grootschen huisen lacht.
62. 't Valt lichter hier sich selfs met eenen
Van al het stads vermaek te speenen,
Dan in de stadt het selv' alleen
| |
[pagina 19]
| |
Te schicken na bestier van reen.
De lusten, die de ziel bekooren,
Zijn lichter t'eenemael te smooren
Dan soo te maet'gen, dat het hert
Niet eenigsins verstrikt en werdt.
63. Daer met betooverent gegrinkel,
De Wereld open doet haer winkel
Van wellust, kostlijckheid en eer,
En wat een grootsch gemoed begeer;
Wie sulks als dan van herten weigert,
Die moet al hooger zijn gesteigert,
En klimmen met sijn ziel recht op,
Tot Zions berg, in d'hoogste top.
64. Daer 't steen geflink als nieuwe sterren,
Een vleeschlijk ooge komt verwerren,
Daer als een nieuwe hemel brandt
Van peerlen, gout, en diamant;
Daer daegliks ruischen hoofsche drachten;
Hy moet al sterk na 't hemelsch trachten,
Die sulk een prael en pomperyGa naar voetnoot+
Dan houden kan voor lompery.
65. D'aertsch vyand van Gods lievelingen,
Geheel deurtrapt in al sijn dingen,
Wanneer hy 't heeft van all's besocht,
Dat hy se tot sich trecken mocht,
Vindt niet bequamer uit ten lesten,
Dan dat hy d'heerlikste gewesten
Van 's Werelds Koninkrijken toog',Ga naar voetnoot+
Als meest verlockend' hert en oog.
66. 'k Voel, in mijn kleintje, hier geen mangel;
Daer steckt my een verborgen angel,
My twyf'len doend', of sulk een staet
Den mijnen niet te boven gaet.
Word' ik daer door niet afgetogen,
Ik word'er echter door bewogen.
Het gaet hoe 't gaet, een sulk vertoog
Bedwelmt al heimlik ziel en oog.
67. Derhalven hebb' ik meer begeeren,
| |
[pagina 20]
| |
Om weer gerust naer huys te keeren,
Dat mijn gemoed sich selfs besit',
En volg' sijn voorgestelde wit;
Om my weer vryheid te beloven,
Dat niemant my een dag mag rooven,
Want tijt verlies is sulk een quaet,
Dat sich niet weer vergoeden laet.
68. Hy kan niet in sijn rust gedyen,
Die strijkt en kijkt aen allen zyen.
Indien g'uw geest bezaed'gen wilt,
Bedwing uw lichaem eerst in stilt'.
Dien d'Ydelheid niet sal bekooren,
Keer' af sijn oogen en sijn ooren:
Soo sluit men haer de vensters veur;
Soo gunt men haer geen open deur.
|