Buiten- eensaem huis- somer- en winter-leven
(1687)–Willem Sluiter–
AuteursrechtvrijAls 't voorgaande. Of: aldus. Wie inde Weereld kan verkeeren, En uyt het hert de Weereld weeren, Die moet al heel voorsigtig gaan, Zoo ligt kleeft ons het Weerelds aan | |
[pagina 21]
| |
 Hoe 'k vande Weereld meer kan scheijen, Hoe minder datse my sal vleijen: Zy vleit ook hier, maar sulks verscheelt, Als schildery van 't leevend' beeldt.
70. 't Geschildert onweer staet vervaerlik, Maer is m'op zee, en wordt'er waerlik Soo hol geslingert op en neer; Als dan verneemt men 't dies te meer. Des werelds ydelheid, by tyen, Verschijnt hier wel in fantasyen, Maer, even alsse dan verschijnt, Bevind' ik, dats' ook weer verdwijnt.
71. Een goede schuil-plaets en bevryding Is hier voor driederlei bestryding, Waer door men meest en in 't gemeen Bevochten word in groote Steen, De strijdt der oogen, tong, en ooren, Komt my soo dikmael hier niet stooren: Ik hou my hier als buiten schoots. En is die vryheid niet wat groots?
72. De wereld kan heel licht verlocken,Ga naar voetnoot+ Soo dat de mensch word afgetrocken, Van 't goe, tot quae begeerlijkheid, Als door een lecker aes verleid. M'aenschout geen Aerd' en Hemel t'samen:Ga naar voetnoot+ En Gods en 's Werelds liefde quamen Nooit met malkander over-een: | |
[pagina 22]
| |
Ga naar voetnoot+Men kan maer dienen een alleen.
73. Die in 't gewiel van aerdsche dingen Sich selfs soo diep en vast in-wringen, Dats' altydt die voor oogen sien, En zijn belaen met sorg van dien; Hoe vindens' ooit sich selve ledig. Om onverhindert, vry en vredig, Te trachten na een hooger goet? Daer elk voor-al na trachten moet.
Ga naar voetnoot+74. Ook kan een weelig woelig leven Ga naar voetnoot+Geen rust of waer genoegen geven; Daer d'een als d'aer, wil overdaet, En kuypt en kruypt om hooger staet. Daer meest gelijke stands-persoonen Malkaer uit staet-en baet sucht hoonen, Of d'een is heimlik gram en quaet, Dat d'ander voor sijn oogen gaet,
75. Daer elk wil voeren hoogmoets stander, Daer d'eene jalouzy volgt d'ander, Soo dat de geest schier nimmer vry Noch d'asem recht gerust en zy. Daer steeds te hacken en te weeren, Altoos te stooten en te keeren, Nu dit, dan dat, is in de weeg En 't nimmermeer eens is te deeg.
76. De nijdt, der vroomste vyandinne, Die als een boose loose Spinne; Vergift uit 't eelste bloemken schept, Waer uit het Byken honig leyt, Mag my van verr' een kryg aenseggen; My lust niet met haer aen te leggen. 'k Ontschuil haer liever hier in 't stil, En laet haer woeden na haer wil.
77. Men sal my hier soo licht niet moogen Aenschouwen met afgunstig' oogen, Noch ik voor al een ander niet. 't Bekoort geen hert dat d'oog niet siet. | |
[pagina 23]
| |
Hier leev' ik met mijn staet te vreeden, En wensch, in stille besigheeden, Dus buyten nyt en strydt, voortaen Na d'eew'ge rust-plaets voort te gaen.
78. Niet is op aerden groot te schatten, (Hoe salig is hy die 't kan vatten!) Dan 't vry gemoed, dat, welberaen, Die groote dingen kan versmaen. O! mogt ik soo my selfs versaken, Dat 't hert na aerdsche nooit mogt haken, Maer zijn, met lust, daer van ontbloot! 'k Waer boven alle grooten, groot.
79. Begeertge vreed' en rust? Waer soeckje? S'is in een hoekje met een boeckje. Soekt hier en daer, en waer gy wilt, Sy is te vinden in de stilt'. Gy meugt van lust en rust veel droomen, Doch sults' in 't aertsche nooit bekoomen, Maer onlust in de plaets van lust, En onrust in de plaets van rust.
80. Wat is 't dat iemant 's werelds spel lust? Daer al de wel-lust is een quel-lust; De wel-stant wel-fant; al haer goed Gaend' op en af als ebb' en vloed: Daer d'allergrootste prael haer quael heeft; De scherts veel smerts tot haer onthael heeft;Ga naar voetnoot+ De eer haer seer, 't beval sijn val; Het soet sijn roet, ja al sijn gal,
81. Soo 't al, wat in de Steen behaelt word. Soo dier gekocht, soo suur betaelt word. Wie isser, die niet, met vermaek, Na 't vrye Buiten-Leven haek? Om liever daer sich te verquicken, Dan soo elendelik te sticken, Door bange lucht van 't Steedsch gedrang? Wie kiest geen vryheid voor bedwang?
82. De staet der aller eerst' oprechtheidGa naar voetnoot+ | |
[pagina 24]
| |
Was buiten, in eenvoud'ge slechtheid, Daer Adam met sijn ribb' alleen Soo soet in 't Paradijs ging treen: Dat leven was het aengenaemste, Vol rust en lust, en soo 't bequaemste Om best met God te zijn gemeen. Ga naar voetnoot+Waer Cains onrust bouwde Steen.
83. De wijse Vaders leefden immer Meest buiten, niet in 't Stadsch getimmer. Ga naar voetnoot+In hutten op het eensaem velt Was slechts haer wooning neergestelt. Soo wierd van haer op 't best, in tenten, De Stadr, op vaste fondamenten Selfs door Gods meester-konst gebouwt, Verwacht en door 't geloov' aenschouwt.
84. Dit kon haer aegliks recht verklaren, Hoe dats' alhier maer Pelgrims waren; Ga naar voetnoot+Hoe m'hier geen vast verblijf en hadt, Maer soeken moest d'aenstaende Stadt. Soo wierden allerbest haer oogen Met vreugd na dat gebouw getoogen, Wiens laegste sold'ring blinkt en bernt -Van Son en Maen en 't Hel gesternt. |