Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 416]

Aan arthur rimbaud

Rimbaud, mijn doode kameraad,
Ontembre zwerver, burgerterger,
Je was goed, maar verviel van kwaad
Tot erger.

Ja, de ondergrond, het bloed was goed:
Verlaine heeft je ziel bedorven,
Maar ach, je had het evengoed
Verkorven.

Al zweren Claudel, Berrichon
En Delahaye, de heele kliek:
‘Rimbaud, omdat 't niet anders kon,
Was Katholiek’ -

Maak je daarom niet ongerust,
Er zijn er die je beter kenden;
Je had aan Ethiopië's kust
Lak aan die bende.

Hun laster is toch je eigen schuld.
Waarom ben je niet hier gebleven,
Die leugnaars, met jachthond-geduld,
Te staan naar 't leven?

[p. 417]

 

Want het is erger slecht te zijn

 

En goed te schijnen,

 

Dan met den troost: ‘Ik heb veel pijn

 

Gedaan’ verdwijnen.

 

 

 

En jij, je had het kunnen doen,

 

Je was een tijd op weg, zoo mooi,

 

Je hoonde Aicard om zijn fatsoen

 

Van 't lafst allooi.

 

 

 

En wat heb je daarna gedaan?

 

Je liet je verzen in hun handen.

 

Zij roke' op hun gemak er aan,

 

Jij zat in 't heet Harrar te branden.

 

 

 

Waarom ging je steeds naar de vert'?

 

Om daar te staren,

 

Of niet een andre verte werd

 

Eindlijk de ware.

 

 

 

Ach, was gebleve' in 't vaderland,

 

Om daar, met ons vereend, te tergen

 

Wie achter elleboog en hand

 

Het huichelend gelaat verbergen.