Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 390]

[Zweer mij niet dat je nooit je eed breekt]

ZWEER mij niet dat je nooit je eed breekt
En mij voor eeuwig behoort,
Dat is iets wat vanzelf spreekt:
Je wordt toch niet graag vermoord?

Beweer niet dat je schoon slechts schuld is
Dat een man zich heeft blindgemaakt;
Je loog dat ze nooit onthuld is:
Hij zag je toch minstens naakt.

Zoodra een man om je mond smeekt
Dan maak ik hem melaatsch,
En als hij een hand naar je uitsteekt
Dan zet ik den dood op zijn plaats.

En geef je zelf een liefkoozing
Of weer je lichaam bloot,
Dan martel ik tot verpoozing
Je langzaam en zeker dood.