Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 385]

Van voren af aan

Zooals de stormwind de wolken
Waar de zee geen kusten meer heeft
En de hemel geen sterren over,
Drijft nu de droom mijn gedachten
Door 't ledige ruim van mijn geest.
Ze ontmoeten geen tegenstand meer,
Drommen samen - ijlen uiteen.
Wel staat nog af en toe
Een langgeleden ontslagen maan
Een spookachtig licht te geven
En er wezenloos naar te staren,
Maar verder is er geen
Ooggetuige bij deze
Eindlijke ontreddering
Van mijn geteisterd bestaan,
Geen toevlucht, geen rots der eeuwen
Waar zij op kunnen vluchten
En zich weer langzaam verzaamlen
Tot een hardnekkig bewustzijn,
Zooals zij zoo vaak gedaan.

Maar heb ik zelf niet altijd,
Toen mijn bestaan was geordend,
Gewenscht, ja wanhopig gesmacht
Naar de verwoesting, om
Buiten menschelijk, goddelijk

[p. 386]

 

Medeweten

 

Het zelfverlies te wagen,

 

Om daarna weer opnieuw

 

De kiem die niet vergaan kan

 

Nu op een eigenmachtig

 

Gekozen tijd en plaats

 

In te zetten en

 

Dan, daar,

 

Te scheppen uit den chaos!