Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 315]

Say it with Songs

Scheef valt een sneeuwbui door den valen middag.
Stadstuinen worden grauwwit, pleksgewijs:
De natte grond verdoet de zuivre sneeuw.

Voor een der matte ruiten staat een man
Met geel gelaat en ingevallen wangen
Om scheeve en stompzinnig starende oogen.

Hij staat roerloos, maar voelt zijn lichaam kreunen:
‘Wat heeft mij hier gebracht? Ik hoor hier niet,
Al lang behoorde ik in 't graf te liggen.

‘Weet jij niet wat dat is: niet kunnen sterven
Ver van Mongolië, van de eenige plaats
Waar ik kan rusten in den moedergrond?’

Maar hij blijft staan, wil niet naar Tsjita gaan.
Dan valt hij met een slag als zand ineen,
Want zijn gebeente wrong zich los uit 't vleesch.

En zijn geraamte staat bij hem, gebogen,
Een schim, voortijdig en met pijn geboren,
Met vleesch beflard: afgrijselijk verwijt.

[p. 316]

 

En 't buigt zich over hem en spreekt hem aan

 

En vraagt hem rekenschap: ‘Hoe komt het dat

 

Ik nog niet rust, maar waren moet in 't Westen?’

 

 

 

Het harde scheenbeen schopt het weeke vleesch.

 

‘Al acht jaar is er van mijn rust geroofd,

 

Ik wacht niet langer, ga vannacht op weg.’

 

 

 

Nog een schop en dan duikt hij weer in 't lichaam,

 

Dat richt zich langzaam, kermend, krakend op,

 

Tast in de kast naar een Mongoolsch gewaad.

 

 

 

Het hing er lang, het lichaam voelt zich vreemd,

 

Als in een tent, het rilt, de hals is ruim.

 

Erken: het is hoog tijd op weg te gaan.

 

 

 

En hij verlaat bij nacht Den Haag;

 

Daarbuiten wordt zijn voetstap steviger,

 

En sneller zweeft hij langs den weg, waarheen?

 

 

 

Het is maar door twee landen: Duitschland, Rusland,

 

En dan een eindweegs door de vrije steppe;

 

De grafsteen ligt waar Tsjita zichtbaar wordt.

[p. 317]

 

Maar het gebeente eischt: sneller, sneller nog!

 

En dwingt hem in een langen trein te gaan,

 

Die rijdt hem van Saratov tot Irkoetsk.

 

 

 

Dan houden alle wegen op, het is genot

 

Dwars door de steppen gaan; zijn er wel steden?

 

Verdoemlijk is de geest die 't leven zocht.

 

 

 

Als vrienden kent hij steenen hier en daar,

 

Hij ruikt den welbekenden geur der yaks:

 

Het laatste aardsch gevoel dat hij ervaart.

 

 

 

Want daar, daar rijzen Tsjita's wallen grauw.

 

Een kuil - hij weet niets meer, hij stort er in

 

En daadlijk dekken randgesteenten 't graf.

 

 

 

Het overleefde vleesch vergaat als gas,

 

De beendren vallen hard en droog uiteen

 

En liggen eindelijk op hun gemak.

 

 

 

De lage ziel lokt menschen in den afgrond,

 

De hooge ziel sluipt om begeerigen naar 't nieuwe

 

En lokt hen ook te trekken naar het Westen.