Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 251]

Poolreis

Poolzomer, nauw dal tusschen hooge koude,
Droeg korten bloei van korstmos en dwergberken,
Stond tusschen schaduwen en schotsenzerken
Te laag om rendieren in leven te houden.

't Wrak lag - zijn masten als beendren versplinterd -
Op de geknakte kolom van zijn kiel,
Onwrikbaar als 't voorwereldlijk fossiel
Dat in grondvast ijs eeuwen heeft overwinterd.

Toen niet meer dan een halve zon opkwam,
Trokken zij weg; een sloep verzwaarde hun marschen,
Totdat zij op een scherpe rotspunt barstte,
Hun last verlichtte en reddingskans ontnam.

Zij vonden open zee vier dagen later,
Een nu onoverkomelijke ramp,
Wachtten aan Wanhoopsbaai in tijdlijk kamp
Den winter, de begaanbaarheid van 't water.

De minst verzwakten trachtten wintervoorraad
Door robbenslag en vischvangst op te doen.
Een walvisch zwom in zicht - hun vischgraatharpoen
Smoorde in de speklaag die slechts ijzer doorlaat.

[p. 252]

 

Sneeuwjachten vlaagden vroeg, de zee bleef open,

 

Tenten verflardden, de gewezen scheepsbemanning

 

Dook in een sneeuwhut, met de sleebespanning

 

In walglijke lijfswalmen saamgekropen.

 

 

 

Eindlijk bevroor de zee; te zwak voor 't sleepen,

 

Trokken de hongrige uitgeteerde honden

 

Den lichten last, met bont en zeil omwonden;

 

Toch vielen vele, niet meer op te zweepen.

 

 

 

Dan spanden mannen in, sneeuwblind, bevroren

 

Bij 't gaan in de' ijswind - de knieën verstramden,

 

De voeten vielen langzaam zwaar, hun gang verlamde.

 

Zij bleven achter in de warreling verloren.

 

 

 

Het overschot trok verder naar de aarde,

 

Nog hopend op de dunbevolkte streken

 

Rondom de Baffinsbaai, of op een walvischvaarder

 

Uit den koers geslagen naar de hooge breedten.

 

 

 

De lage lucht verloor haar laatste vaalheid;

 

Toen zon voorgoed achter de kimmen zonk,

 

Hurkten zij zonder vuur in enge ijsspelonk,

 

Gedwongen tot den afschuwlijken maaltijd.

[p. 253]

 

Een kerkhof lag aan een verlaten haven

 

En daarvan af grafheuvlen, zwartbekruiste;

 

Nu bleven beendren, afgeknaagd en onbegraven,

 

Achter elk kamp: steeds kleiner knekelhuizen.

 

 

 

Alle ijsholen vroren dicht; de laatsten zwierven

 

In kringen rond, verduisterd door de vlagen

 

Van sneeuw die 't einde in zich droeg: zij lagen

 

Reeds diep begraven lang voordat zij stierven.