Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 140]

Suez

Het azuur trilt als van het zware
Lied dat verslaafde vrouwen
Onder 't gevlecht van hun haren
Als laatste onschuld ontvouwen.

In den hof geplante palmen
Wuiven over de randen
Van de vierkante vazen:
De albasten gebouwen.

Zee kust de oevers, beschuimend,
En laat haar vacht beschijnen;
Haar jeugdigste golven tuimlen
Speelsch over breeddeinende pleinen.

Plompe Arabische booten
Met smalle Latijnsche zeilen
Schijnen vastbesloten
De baai te overijlen.

Maar telkens boort hun stompe
Boeg in een drachtige baar,
Dan vallen de rompen zwaar
En loopen gelaten onder.

[p. 141]

 

Welbevaren meeuwen,

 

Zelfbewust zwenkend en glijdend,

 

Weten van verre eeuwen,

 

Zwanenslanke galeien,

 

 

 

Zijn de geesten van wrakken,

 

Bezet met paarlen koralen,

 

Gestegen naar de oppervlakte

 

Om licht en adem te halen.

 

 

 

De diepzee is een groot

 

Praalgraf; zij weten in- en

 

Uitvlucht door den dood,

 

Zijn soms ineens verdwenen.