Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 130]

Akreyri

Bij Akreyri heb ik geslapen
Naast den dondrenden waterval,
Alleen en weerloos en zonder wapen,
In een woest en leeg heelal.

Leeg van boomen, vol rotsblokken,
In de lucht hingen kale gieren,
Rendieren en schapen zwierven als vlokken
Aan den rand van verre rivieren.

En het voortsnellend water sleep
Dieper de bedding van hard graniet.
Ik sliep en toch was het als ging ik scheep
Naar een nimmer bezocht gebied.

Ik sliep zoo diep en zoo gerust
Als nooit te voren in veilig bed,
Terwijl wie weet aan welke kust
Ik als schipbreukling werd gered.

Terwijl een gode'- en reuzenkamp
Tijdens mijn sluimer werd voltrokken,
Onder bedekking van den damp,
Met kogelregens van lavablokken.

[p. 131]

 

Eindelijk moest ik weer ontwaken,

 

Ik zag dat de blokken anders lagen,

 

De maan dreef als een wankel baken,

 

Ik zag den avond aan voor een dagen.

 

 

 

Wel lag ik nog op dezelfde steenen,

 

Onder donderde 't water neer,

 

Het gras stond hooger tusschen mijn beenen

 

En mijn schip lag er niet meer.

 

 

 

Maar deze slaap was het weldadigst

 

Wat mij op aarde beschoren was,

 

Daar al mijn worstlen in 't gewelddadigst

 

Waterwentlen verloren was.

 

 

 

In Akreyri heb ik geslapen

 

Aan den rand van den waterval,

 

Helder en sterk ben ik herschapen

 

In de rust van het kraterdal.