Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 124]

Uitvaart I

De bergen wijken terzijde
Voor den tocht die mij eindlijk
Uit dit bekend vijandlijk
Vaderland zal bevrijden,
Waar ik steeds op vergane,
Vergeten levens stoot:
Een immer weer doorstane
Verlossingslooze dood.

De bergen sluiten de keten
Achter den oceaan;
Geen Lotossfeer, geen Lethe,
Begierd door een orkaan;
Waar de lucht ijler en ijler,
Hemelbestormende baren
Heffen den wanklen zeiler
Naar 't toppunt van gevaren:

Den waterval waar de waereld
Zich overgeeft aan de ruimte,
Waar stilte in wildbeschuimde
Kolken dieper verdwarrelt,
En eindlijk uit de verwarring
Zich als in ontwaken strekt
Naar 't rijk dat geen trage ervaring,
Alleen wild verlangen ontdekt.

[p. 125]

II

Zon randt niet meer aan kimverloren nachten.
Onder mijn tocht vliedt eindloos ruischend schuim.
Een ster, alleen bewoond door mijn gedachten,
Doolt eeuwen ver met mij door 't zelfde ruim.
Haar wentlen is ook zonder warmtedoel;
Wel vaar ik traag en flikkert zij van vaart,
Maar dra zal mij 'n verkillend leefgevoel,
Reeds groot en ijlverheven onverschillig,
Na 'n laatst verlangen voor het laatst onwillig,
Losmaken van de aantrekkingskracht der aard.