Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 38]

Maannacht

De geesten reizen met de wolken.
De maan - om den doortocht niet te storen,
Is, als een gong, in den boom gehangen,
Tusschen twijgen en blaren gevangen.
De stroom kabbelt bijna rimpelloos
Rondom den neergestreken berg.
Het is zoo stil dat de manegloor
Aandoet als een even hoorbare
Begeleiding; soms schijnt de gong
In den boom te beven, de takken siddren:
Snaren, lichtgeraakt - de blaren ritslen
Nog even, dan zijn ze voor ons zichtbaar
De geesten, neerdalend uit de wolken,
Warend door boomen, rustend op steenen,
En nemen weer afscheid met een windstoot.
Takken en blaren ritslen na;
De maangong wordt opgetrokken in
De laatste wolk; nog lang vervult
Verre gloor, dichtbij gezoem de lucht.
Leeg staat de boom op de dorre vlakte,
De stroom slaat bij den berg den hoek om,
De geesten zijn met de wolken vertrokken.