Verpleegster, 41 jaar - Ghetto Theresienstadt
16 October 1944
- Grishaver en Mary Fisher nemen werk aan 4 uur p. week in de keuken. Kranig, je moet het kunnen.
Vraagstuk v.d. nachsuppe! Een soort obsessie. Keus: Geheel je laten beheerschen door het etensvraagstuk; mèt de spanning òf je nog iets krijgt en het uren staan wachten. Of door belangstelling te houden voor andere dingen je hongercomplex beheerschen.
We pauperiseeren, maar in onze eigen idee blijven we wie we waren, net als vroeger de Russische emigranten. Het heden is doorgangsfase, de toekomst volkomen duister, het verleden alleen houdt ons vast, daar zoeken we steun. Toch irreel.
O dat optimisme over onze terugkeer in Holland. We stellen ons steeds voor de vroegere levensvorm en denken niet wat de oorlog ook voor de andere geschonden heeft. Een arm bestaan wacht héél Europa. Op zich zelf niet erg, vrijheid zal heel veel beteekenen, maar zorg zal dan misschien net zoo drukkend zijn. Het maken van fleurige toekomstplannen maakt mij somber. Net als in Barneveld. Het grootste onzekere moment is trouwens het laatste moment. Hitl. sleurt ons graag mee in zijn val. Weinig vruchtbaar daarover te piekeren, maar uitsluiten kan en wil ik de gedachte toch niet.
Auteursrechtelijk beschermd