Zijn vrouw zet het dagboek voort
24 Mei 1943
- Mijn liefste - hoe zal ik verder gaan in jouw dagboek nu jij niet meer naast en achter mij staat? Jij, mijn liefste, had het dagboek gesloten en in de kast gezet en wij gingen tezamen naar bed, in grote eensgezindheid, zoals wij nu langer dan tien jaar gedaan hadden. Elf uur was het en moe als we waren vielen wij tamelijk gauw in slaap. Om half twaalf werd er gebeld en daar stond de auto van de Grüne Polizei om jou, mijn liefste, op te halen en niet weer te laten gaan. Op de drempel van ons huis hebben wij afscheid van elkaar genomen. Dat was het laatste. Ik heb je niet weer gezien en zal je nooit weer zien. 5 Mei, des morgens, heeft de kogel een eind gemaakt aan het leven van jou, mijn liefste. Van jou, mijn liefste en mijn kameraad. Alleen door jou had het leven waarde voor mij. Hoe graag had ik naast je willen staan in dat laatste ogenblik en was ik met je gevallen. Wat is het leven zonder jou, mijn schat? Eén brok pijn, één brok heimwee.
Ach, de dokter zegt, dat het voorbij gaat.
Op het scheurkalenderblaadje staat:
Zoals de natuur verder bloeit, de vogels verder vliegen, zo zet ook de mens zich heen over wat was.
Is een mens dan zo wreed, zo weinig trouw, dat dit waar kan zijn? Misschien is er iets van waar, maar ik weet dat ik van nu af aan anders tegenover het leven zal staan en dat voor mij de dood geen verschrikking meer zal betekenen. Het kostbaarste, het allerliefste deel van ons leven is afgesloten.
Nu blijft voor mij alleen nog één taak, één plicht over: de kinderen terzijde te staan in het uitgroeien van hun eigen wezen. Maar het is nog zo moeilijk om mij er nu met alle kracht en liefde aan te geven. Nu de man heengegaan is van wie ik deze beide jongens heb gekregen, is het net of er een onverschilligheid over mij gekomen is
Auteursrechtelijk beschermd